Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Αντιλαμβάνομαι πως τα νέα δεδομένα που ήρθαν στο πολιτικό προσκήνιο με την αναμενόμενη εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος έχουν σημαντικά ανατρέψει την ρουτίνα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Εν τούτοις, κάποια φαινόμενα δεν πρέπει να διαφεύγουν της αντικειμενικής θεώρησης παρατηρητών με οξύνεια και σαφείς πεποιθήσεις. Το κοινό της «Εστίας» ανήκει ακριβώς σε εκείνους τους σκεπτόμενους Έλληνες που είναι σε θέση να εκτιμούν πολιτικές κινήσεις και ιδεολογικές τοποθετήσεις,, δίχως παρωπίδες. Πάνω στην λογική αυτή πιστεύω πως θα έπρεπε να δει κάποιος και την τελευταία δημόσια τοποθέτηση του Γιώργου Παπανδρέου για τα μη κρατικά πανεπιστήμια.
Εύλογα, η αντίθεση της θέσης του αυτής με τον παραδοσιακό λόγο του ΠΑΣΟΚ ξενίζει και γεννά απορίες. Εξ ίσου όμως λογικό είναι να γεννά και μια σειρά από ουσιαστικές ελπίδες. Ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει εκλεγεί ακόμη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, τόλμησε να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά από πολλά στελέχη της παράταξής του σε ένα θέμα που άπτεται και ιδεολογικών ακόμη επιλογών. Σαν φιλελεύθεροι όλοι εμείς που παρατηρούμε για την ώρα τις εξελίξεις δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε ασχολίαστη, κι ανυπεράσπιστη ακόμη αν θέλετε, την τολμηρή αυτή κίνηση ρήξης με κατεστημένες κρατικιστικές αντιλήψεις και συμφέροντα. Από κάποιον που διεκδικεί μάλιστα ακόμη την στήριξη αυτών των ανθρώπων και ο οποίος με ειλικρίνεια επιμένει «πως θα επιχειρήσει να τους πείσει» κι όχι σαν επικείμενος αρχηγός να επιβάλει με απολυτότητα κι αυταρχισμό την δική του πλατφόρμα. Όλα αυτά εμένα, σαν φιλελεύθερο πολίτη, με ικανοποιούν αρκετά.
Κοιτάξτε τώρα από την άλλη πλευρά, την σχεδόν απόλυτη προσπάθεια να αποφευχθούν οι όποιες ρήξεις, ο λόγος να στρογγυλέψει σχεδόν απόλυτα και οι φιλελεύθερες αρχές να θυσιασθούν στο βωμό της συμβίωσης με τις αντιλήψεις της άκρας, κατά πάσα πιθανότητα αριστεράς. Επεσήμανε η «Εστία» το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ αντιτάχθηκε σφόδρα στην πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή της Ν.Δ. κ. Κ. Χατζηδάκη για τα πτυχία των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών που συνεργάζονται με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Μήπως όμως διαπιστώσανε στη διάρκεια όλης της σχετικής φασαρίας που έγινε η επίσημη Ν.Δ. να στήριξε την πρωτοβουλία Χατζηδάκη; Δεν αφέθηκε ο ευρωβουλευτής μόνος να αντιπαλέψει με λογής διαπρύσιες καταγγελτικές φωνές της «άτυχης» – κατά πολλά στελέχη της παράταξής του – κίνησής του;
Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μπαμπινιώτης υπήρξε η σκληρότερη φωνή καταδίκης του κ. Χατζηδάκη. Υποστηρίζοντας μάλιστα με ιδιαίτερο –κι εν πολλοίς ακατανόητο- πάθος το απαραβίαστο της δημόσιας φύσης της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Κι ο πρύτανης αυτός ετοιμάζεται –σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο- να κοσμήσει τις πρώτες θέσεις του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας!
Οι ρήξεις υποδηλώνουν τόλμη. Και δίχως τόλμη δεν προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις σε μια κοινωνία. Η Ν.Δ. αποφεύγει δυστυχώς την τόλμη και τις ρήξεις στα περισσότερα ζητήματα. Κι ακολουθεί σε πολλά ζητήματα την κρατικιστική πεπατημένη. Ο Στέφανος Μάνος λ.χ. βρίσκεται έξω από τους πολιτικούς σχεδιασμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης διότι είναι «πολύ φιλελεύθερος». Ολόκληρο όμως το στελεχιακό επιτελείο της εποχής του 1996, που εξέπεμψε λάμψεις αφόρητου κρατισμού κι οδήγησε στην άλωση του κεντροδεξιού χώρου από τις εκσυγχρονιστικές αντιλήψεις του κ. Κ. Σημίτη, κοσμεί φτιασιδωμένα την κεντρική βιτρίνα της Ν.Δ. Ποιες ρήξεις έκανε η Ν.Δ. με τα πατερναλιστικά κρατικιστικό παρελθόν της;
Αν δεν τις τολμήσει, έστω και τώρα, υποστηρικτής της ελευθερίας θα εμφανισθεί πώς είναι ο αντίπαλός της. Και για όλους εμάς, τους πραγματικά φιλελεύθερους, το δίλημμα θα είναι ουσιαστικό και μεγάλο.
(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 13 Ιανουαρίου 2004)