Του Ευθ. Π. Πέτρου
Δεν είναι πολλά χρόνια, που τα δύο μεγάλα κόμματα τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία, συμφωνούσαν ότι τα ζητήματα της εθνικής αμύνης πρέπει να αντιμετωπίζονται εκτός των δεδομένων της συνήθους αντιπαραθέσεως και, κυρίως, σχολιασμός τους να ευρίσκεται μακράν της δημαγωγικής ή λαϊκιστικής προσεγγίσεως.
Τα τελευταία χρόνια όμως, που –επί της αρχής τουλάχιστον- τα προγράμματα των δύο κομμάτων συγκλίνουν, ο τομεύς της εθνικής αμύνης ευρέθη στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων. Τα εξοπλιστικά προγράμματα, αμαρτωλά μεν αλλ’ απαραίτητα, επικρίνονται συλλήβδην, αλλά –το κυριότερο- η στρατιωτική θητεία γίνεται αντικείμενο δημαγωγικής πλειοδοσίας. Στους 12 μήνες την περιόρισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Έξι μήνες υπόσχεται η Νέα Δημοκρατία! Και οι δύο υποστηρίζουν ότι κατέληξαν στις αποφάσεις αυτές κατόπιν μελέτης και αφού προσδιόρισαν τους τρόπους με τους οποίους θα προχωρήσουν χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα στην ασφάλεια της χώρας.
Θα υπενθυμίσουμε ότι η στρατιωτική θητεία μειώνεται σταθερά από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, ενώ παραλλήλως το ελληνικό έθνος πλήττεται και από την απειλή της υπογεννητικότητος. Και όμως η αναδιοργάνωσις των Ενόπλων Δυνάμεων άρχισε την τελευταία μόλις πενταετία. Δηλαδή επί 20 περίπου χρόνια η θητεία μειωνόταν, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχος μείωσις των οργανικών θέσεων στρατευσίμου προσωπικού. Τι σημαίνει αυτό;
Ότι σε όλα τα ελληνικά νησιά, για παράδειγμα, οι μονάδες είχαν ελλιπή επάνδρωση. Το αποτέλεσμα κυρίως είναι έλλειψη εκπαιδεύσεως αφού επί σειρά ετών οι άνδρες και τα στελέχη ασχολούνταν με το έργο της λειτουργίας των στρατοπέδων και δεν υπήρχε επαρκής χρόνος για την καθημερινή εκπαίδευση που είναι απαραίτητη προκειμένου ένα στράτευμα να είναι ετοιμοπόλεμο. Πότε είχαν οι στρατιώτες εκπαιδευθεί για την κατάληψη των θέσεων μάχης για την ανάπτυξη τους σε σημεία αναμονής του εχθρού κ.λπ.; Αφού κατατρύχονταν με βάρδιες και αγγαρείες!
Είναι μια κατάσταση για την οποία φέρουν ευθύνες οι κυβερνήσεις από το 1974 που ανεύθυνα μείωναν τη στρατιωτική θητεία και οι στρατιωτικές ηγεσίες που δεν ετόλμησαν ποτέ να τις φέρουν ενώπιον των ευθυνών τους. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να ομολογήσουμε ότι οι πολιτικές αυτές αποφάσεις επιβάλλονται από την γενική αντίδραση της κοινής γνώμης προς την μακρά στρατιωτική θητεία. Αυτό είναι εύλογο, αν και κανείς από τους Ελληνες πολίτες που υποστηρίζουν την μείωση της στρατιωτικής θητείας δεν αρνείται την ανάγκη διατηρήσεως ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων. Όλοι αναγνωρίζουμε ότι ο χρόνος της ζωής μας τον οποίο προσφέρουμε στην πατρίδα υπό την μορφή της στρατιωτικής θητείας αποτελεί την πλέον συνειδητή συμμετοχή μας στην διαδικασία της αμύνης και της ασφαλείας της χώρας, η οποία είναι απαραίτητη για την ευόδωση κάθε άλλης δραστηριότητος και κυρίως της οικονομικής και της επιχειρηματικής.
Ακριβώς επειδή οι Ελληνες αντιλαμβάνονται αυτές τις ανάγκες, εάν τα κόμματα επεδείκνυαν υπεύθυνη στάση γενικώς, τότε ελάχιστοι μόνον θα ήσαν αυτοί που θα έθεταν την θητεία ως πολιτικό ζήτημα. Αλλά επειδή η επιπολαιότης και η ανευθυνότης έχουν καταστεί κανών στα δημόσια πράγματα ευλόγως διερωτάται ο πολίτης για ποιον λόγο θα πρέπει αυτός να επιδείξει μεγαλύτερη υπευθυνότητα από τους ηγέτες του!
Ανεξαρτήτως πάντως του θέματος της θητείας θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας και ιδιαιτέρως αυτή για περιορισμό των διακλαδικών επιτελείων από πέντε σε ένα είναι μια φωνή λογικής. Η προσδοκία όμως να μπορεί ν ακινητοποιηθεί εφεδρεία 30.000 ανδρών σε μικρό χρονικό διάστημα εμπίπτει στην σφαίρα της φαντασίας. Εκτός του ότι ένας σύγχρονος στρατός δεν μπορεί να ελπίζει ότι η κλιμάκωσις μιας ενδεχομένης κρίσεως θα του επιτρέψει να επιστρατεύση δυνάμεως για να την αντιμετωπίση!
Πλέον επικίνδυνος όλων όμως είναι η πρόταση του υποψηφίου πρωθυπουργού Γ. Α. Παπανδρέου περί ισορρόπου μειώσεως των εξοπλισμών Ελλάδος-Τουρκίας. Πέραν του ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να έχει άμεσο οικονομικό όφελος (οι εξοπλισμοί καλύπτονται με δανεισμό που αποπληρώνεται για δεκαετίες) θα παγίωνε την υπεροπλία της Τουρκίας σε ορισμένους τομείς.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 21 Ιανουαρίου 2004)