Κ.Κόλμερ
Καθ’ όν χρόνον η Ελλάς είχεν μεταβληθή τελευταίως εις ένα απέραντον – ως φαίνεται – πολιτικό χαρτοπαίγνιο («το καλύτερο χαρτί του Πασόκ είναι ο Σημίτης» ή «κρατάει τα χαρτιά του κλειστά ο Γιώργος Παπανδρέου» κι’ άλλα χαρτοπαικτικά παρόμοια), ο Αμερικανός πρόεδρος Μπούς εύρεν την ευκαιρία να ζητήσει επιτακτικώς από την Ελλάδα και την Κύπρο , την άμεσον έναρξι διαπραγματεύσεων, δια την αποδοχή του σχεδίου Ανάν και την διενέργεια δημοψηφισμάτων, πρός επικύρωσι του από τον Ελληνικόν και Κυπριακόν λαόν.
Το ότι ανάλογον επιστολήν έστειλε ο κ. Μπούς και πρός τον πρωθυπουργόν της Τουρκίας κ. Ερντογκάν δεν μετριάζει την Αμερικανική παρέμβασι: Πρώτον, μεν, διότι οι Τούρκοι, ως κατέχοντες παρανόμως ανεξάρτητο χώραν είναι συνεπώς επιδεκτικοί της Αμερικανικής νουθεσίας. Δεύτερον, δέ, διότι Ελλάς και Κύπρος ανήκουν στην Ευρωπαϊκήν ΄Ενωσιν, ενώ η Τουρκία είναι εκτός αλλά ως «συμπράττουσα» στην συνωμοσίαν εις βάρος της Κύπρου είναι δεκτική της Αμερικανικής μεταμελείας, και οφείλει να παύση ν’ αμφισβητεί τα αναφαίρετα δικαιώματα του Κυπριακού λαού και την μεγίστην συνεισφοράν της Ελλάδος, στην υπόθεσι της Δύσεως.
Εκτός εάν σκοπίμως και όχι συμπτωματικώς εγένετο και η νέα Αμερικανική προσβολή, εναντίον του Ελληνισμού, παραβαίνουσα δια πρώτην φοράν το «δόγμα Μονρώ» εις βάρος χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως – οπότε βεβαίως η ενέργεια αποκτά τεραστίαν ιστορική σημασία.
Υπενθυμίζομεν ότι το 1823, ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Ιάκωβος Monroe (1758-1831) διεκήρυξεν δόγμα, συνοψιζόμενον εις την ρήσιν : «η Αμερική δια τους Αμερικανούς», δι’ ής απεκρούετο κάθε επιθυμία επεμβάσεως των Ευρωπαϊκών δυνάμεων εις τά της Αμερικής και της Αμερικής εις τά των Ευρωπαϊκών δυνάμεων. Εκτοτε, βεβαίως, το «δόγμα Μονρώ» υπέστη διαφόρους τροποποιήσεις (αγρίας επεμβάσεις των ΗΠΑ εναντίον της ανεξαρτησίας διαφόρων χωρών της Αμερικανικής ηπείρου).Ουδέποτε όμως οι Αμερικανοί επενέβησαν εις Ευρώπην, άνευ της συγκαταθέσεως της ή δίχως Ευρωπαϊκή πρόσκλησι.
( Π.χ. απόβασι στην Νορμανδία, σχέδιον Μάρσαλ και ΝΑΤΟ.)
Οι σύγχρονοι ΄Ελληνες πολιτικοί – ελάχιστα ενήμεροι (και ευαίσθητοι) εις θέματα ...Ευρωπαϊκής κυριαρχίας, δεν αντελήφθησαν, μέσα στην τύρβην του «πολιτικού των χαροπαιγνίου», τον Αμερικανικόν κόλαφον. Τον ησθάνθη όμως, ο Κύπριος πρόεδρος κ. Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος απέρριψε την Αμερικανικήν αξίωσιν, όπως καθορισθή ημερομηνία δημοψηφίσματος, πρίν επέλθουν ουσιώδεις αλλαγές στο διχοτομικό σχέδιον Ανάν.
Οι Ευρωπαίοι, εξ άλλου, δεν θ’ αργήσουν να εναντιωθούν στην νέα, κατάφορον Αμερικανική επέμβασι στα εσωτερικά των, εντάσσοντες την Κύπρον στην Ε.Ε., την πρώτην Μαϊου καί άνευ επιλύσεως του Κυπριακού.
Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατος υπόμνησι του πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ρομάνο Πρόντι, ενώπιον του Αμερικανού προέδρου Μπούς, στην Ούάσιγκτων, ότι «κατόπιν της νέας διευρύνσεως , η ηνωμένη Ευρώπη θ’ αποκτήσει 450 εκατομμύρια κατοίκων (έναντι 350 των ΗΠΑ), και τα σύνορα της θά επεκτείνωνται από του Ατλαντικού μέχρις της Ρωσσίας.Βεβαίως, ο κ. Μπούς έσπευσε να σημειώσει θορυβημένος, ότι «τούτο ακούεται ως η αναβίωσι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»!
Ο ανιστόρητος Αμερικανός πρόεδρος δεν υπονούσε τόσον ότι το Βερολίνον, οι Βαλτικές χώρες και η Πολωνία δεν ανήκαν στο Ρωμαϊκό «Ιμπέριουμ», ενώ περιλαμβάνονται στην Ε.Ε., όσον ότι η Αμερική αποκτά ένα νέον αντίπαλο, κοντά στην Σινική και Ινδική αυτοκρατορία και ότι τ’ αποτελέσματα αυτά είναι ήδη ορατά – και δυσάρεστα δια τους Αμερικανούς , ως λχ. η υποτίμησι του δολαρίου έναντι του ευρώ κατά 30% , εντός του τελευταίου 12μήνου.
Είναι άλλωστε γνωστή η αντιπαράθεσις Αμερικανών και Ευρωπαίων, από της Βοσνίας μέχρις και του Ιράκ και η διάκρισις, υπό του κ. Ράμσφελντ, της Ευρώπης εις «παλαιάν» και «νέαν», κατά την προσφιλή θεωρίαν του, περί «γνωστών-αγνώστων» (δηλ. των Αμερικανικών «δουρείων ίππων» στην γειραιάν ήπειρον.)
Εις το βάθος υπάρχει πάντοτε ο ανταγωνισμός Αμερικανών και Ευρωπαίων, δια τον έλεγχον του πετρελαίου και έτσι εξηγούνται και τ’ Αμερικανικά συγχαρητήρια δια την πολλοστήν υπογραφή, τα Χριστούγεννα, της Ελληνο-Τουρκικής συμφωνίας του αγωγού φυσικού αερίου, που βεβαίως παραμένει στα χαρτιά (του Ελληνο-Τουρκικού «χαρτοπαιγνίου»).
Εν τούτοις, η νέα Ελληνική κυβέρνησι, που θα προκύψει ασφαλώς από τας εκλογάς της 7ης Μαρτίου έ.έ, οφείλει να προσέξει πολύ τις Αμερικανικές προθέσεις εμπλοκής της χώρας μας στην αντιπαράθεσι των με την ηνωμένην Ευρώπην, πρώτον δείγμα της οποίας ήταν η ανύποπτος δια τους εν Αθήνας πολιτικώς χαρτοπαίζοντας (και ενίοτε χαροκλέπτοντας) παράβασι του δόγματος Μονρώ, εις βάρος της Ευρωπαϊκής Κύπρου.
Δια την οποίαν Κύπρον ισχύει πάντοτε η πατριωτική σύστασις Έλληνος διπλωμάτου: «παρέλκυσι και ενδυνάμωσι», πρός σωτηρίαν της.