Του Νέστορα Μάτσα
Χωρίς έλεος… χωρίς κατανόηση… χωρίς τη στοιχειώδη ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Ο πολίτης αυτής της χώρας, όταν δεν έχει το ισχυρό δόντι, αντιμετωπίζεται σαν σκλάβος στα πάλαι ποτέ σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.
Κι όμως, στο βάθος αλλά και στην ουσία είναι ένα καλός πολίτης που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις –συχνά παράλογες- του κράτους –αφέντη…
Ζήσαμε (και ακόμα ζούμε) το πολύμηνο ράβε-ξήλωνε των κεντρικών και μη δρόμων της ταλαίπωρης Αθήνας. Κανείς από τους αφέντες μας δεν καταδέχτηκε να μας ενημερώσει μ’ ένα απλό κατατοπιστικό πρόγραμμα που και πότε θα γίνονταν αυτά τα λίφτινγκ για να ρυθμίζουμε ανάλογα το δρομολόγιό μας.
Ετσι σκοντάφταμε καθημερινά σε ξηλωμένες πλάκες, σε επικίνδυνα χαντάκια και σε λασπωμένους χωματόδρομους!
Στα σχετικά παράπονά μας ή δεν δινόταν απάντηση εν ονόματι του «αποφασίζω και διατάζω» που είναι στην ημερησία διάταξη ή μας σερβίριζαν το χρυσωμένο χαπάκι της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσας Ολυμπιάδας.
Όταν πριν από κάποιες δεκαετίες ο Ευγένιος Ιονέσκο παρουσίασε αποκαλυπτικά το παράλογο της ανθρώπινης ζωής, κανένας δεν θα μπορούσε αν φανταστεί ότι αυτό το παράλογο θ’ αποτελούσε κανόνα βίου για τους Νεοέλληνες.
Το συναντάμε καθημερινά στο δρόμο μας και στην αγωνιώδη προσπάθεια επικοινωνίας και με τον «Άλλο». Τον όποιο ‘Άλλο. Μας παραμονεύει παντού Άγρυπνος… Ανελέητος. Με τη διάθεση να σπάσει ακόμη περισσότερο τα σμπαραλιασμένα νεύρα μας.
Μην παρασύρεστε από τα αναίσχυντα ψεύδη ότι οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν σαν κύριο μέλημά τους την εξυπηρέτηση του πολίτη. Αντίθετα κάνουν ό,τι μπορούν (και ό,τι δεν μπορούν) για να του δώσουν πιο δύσκολη τη ζωή. (Θα προσέθετα και τον θάνατο, γιατί και οι διαδικασίες των χαρτιών και των βεβαιώσεων που συνθέτουν το τυπικό του θανάτου, είναι εφιαλτικές).
Και βέβαια, από στοιχειώδη σωφροσύνη μην πέφτετε στις πολλαπλές και ύπουλες παγίδες των Τραπεζών που σας υπόσχονται τα πάντα και στην ουσία σας αφορούν τα πάντα.
Θα ήθελα αυτό το σημείωμα να είχε και κάποιες φωτεινές προτάσεις, να έδειχνε ότι υπάρχουν κάποια παράθυρα να γλιστρήσει λυτρωτικά μια φωτεινή ελπίδα. Αλλά δεν υπάρχουν. Μόνο, όπως προανέφερα κυριαρχεί το ψέμα. Από τον μικρό εργολάβο που αγωνίζεται από μια απλή δουλίτσα να κάνει την προίκα της κόρης του, ως τον μεγαλοεπιχειρηματία που βρίσκεται πίσω από κάθε διαπλοκή, εμπλοκή και.. συμπλοκή.
Γι’ αυτόν δεν ισχύουν κανόνες, νόμοι, δίκαιο. Όλα τα ρυθμίζει αυτός όπως το απαιτεί το αδηφάνιο συμφέρον του.
Στο στόχαστρο ο απλός άνθρωπος θύμα ενός συστήματος που δεν έχει έλεος, κατανόηση ή επιείκεια.
Το έχω πολλές φορές επισημάνει από αυτό το ελεύθερο βήμα: ο πολίτης αυτού του τόπου δεν έχει δικαιώματα. Μόνο υποχρεώσεις. Ποτέ δεν τον θυμούνται όταν πρόκειται να του δώσουν κάτι από παροχές που νόμιμα του ανήκουν. Τον θυμούνται όμως πάντα όταν πρόκειται να του πάρουν κάτι ή να διεκδικήσουν κάποια δικαιώματα.
Αναφέρω αυτές τις απλές σκέψεις που αποτελούν το modus vivendi του νεοέλληνα. Σε όλους τους τομείς. Ιδιαίτερα στις συναλλαγές του με το κράτος, ακόμη και όταν όλα τα δίκαια είναι με το μέρος του. Και δυστυχώς παρά την ρομαντική διαπίστωση ότι «του Έλληνος ο τράχηλος δεν σηκώνει ζυγόν» ή άκρως αντίθετο. Ότι όχι έναν αλλά δέκα ζυγούς ανέχεται ο Νεοελληνικός τράχηλος και μάλιστα αδιαμαρτύρητα!
Προσοχή, τώρα που θα βγείτε από το σπίτι σας.. επιδιορθώνουν, υποτίθεται, το πεζοδρόμιο… και οι πλαϊνές λακκούβες είναι γεμάτες λασπόνερα. Αν γλιστρήσετε θα χτυπήσετε άσχημα. Αλίμονο, είναι αυτό στο μενού της καθημερινής ζωής!
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 02/02/2004)