Ο Κομαντάτε Γκεβάρα έπεσε πριν πολλά χρόνια μαχόμενος για τα αντιμπεριαλιστικά ιδανικά του κάπου στα βουνά της Βολιβίας. Ο Φιντέλ, αυτός ο ναυαγός της Καραϊβικής επιβιώνει ακόμη παρά τη δυσανεξία που προκαλεί στους Αμερικάνους. Βέβαια έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί του καθώς εκτός από τον πάπα την περασμένη εβδομάδα υποδέχτηκε και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Το αστειότερο όλων όμως της προσπάθειας να επιβιώσει είναι ότι μαζί με το Βαρθολομαίο υποδέχτηκε και τον Κωνσταντίνο, το επονομαζόμενο και Ντε Γκρέτσια. Οι Αμερικάνοι δυσανασχέτησαν με τους δυτικούς που δίνουν στον Κάστρο χείρα αποδοχής. Όχι ίσως γιατί αποτελεί πλέον κάποια απειλή, αλλά γιατί στη Φλόριδα υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι κουβανικής καταγωγής που είναι αντίπαλοι, του Κάστρο, και ίσως γιατί έχουν συνηθίσει να τον βλέπουν σαν αντίπαλο.
Τους Σαουδάραβες όμως συνεχίζουν να τους βλέπουν σαν φίλους. Θα’ χετε διαβάσει γι’ αυτά όλα τα περί στήριξης της ισλαμικής τρομοκρατίας από τη διαφθαρμένη και μεσαιωνική μοναρχία των Σαούντ. Μια είδηση όμως περνά αρκετά συχνά στα ψιλά εδώ και πολύ καιρό και που την περασμένη εβδομάδα από μονόστηλο αναβαθμίστηκε σε λίγο μεγαλύτερο μονόστηλο χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.
Θάλεγα ότι η σημασία της για τα συμφέροντα της Δύσης ισούται με τη σημασία, αν τη δεκαετία του ’60 περί τους 50 με 100 Τσε κήρυτταν την ανταρσία σε ισάριθμα διαφορετικά σημεία του πλανήτη.
Ποια ήταν αυτή η είδηση;… Ήταν η πρόταση του πρώην πρωθυπουργού της Μαλαισίας Μαχαδίρ προς τους Σαουδάραβες και τους άλλους παραγωγούς πετρελαίου να μην πωλούν το πετρέλαιο έναντι δολαρίων. Αλλά έναντι χρυσού. Η αλήθεια είναι ότι οι πετρελαιοπαραγωγοί έχουν δυσανασχετήσει με την υποτίμηση του δολαρίου γιατί τα χρήματα που εισπράττουν από την πώληση πετρελαίου έχουν μικρότερη ανταλλακτική αξία.
Για να μην αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα ο Μαχαδίρ ο οποίος παλιότερα τα είχε βάλει με το Σόρος γιατί κερδοσκοπούσε ενάντια στο νόμισμα της Μαλαισίας, προτείνει να δημιουργήσουν ένα χρυσό δηνάριο και μόνο με βάση αυτό να πωλούν το πετρέλαιο.
Ακόμη είναι μονόστηλο στις ειδήσεις αλλά κάποια στιγμή αν το υιοθετήσουν κάποιες σημαντικές πετρελαιοπαραγωγοί χώρες θάρθουν τα άνω κάτω. Φυσικά οι δυνάμεις της Νέας Ρώμης θα απαντήσουν κάνοντας ότι έκαναν στο Ιράκ, αλλά αν υποθέσουμε ότι αυτό θα γίνει σε μια περίοδο που η κοινή γνώμη της υπερδύναμης έχει κουραστεί από τις συνέπειες της αναρχίας και το κόστος διατήρησης της επιτήρησης στο Ιράκ όλα παίζουν.
Εξάλλου, η ιστορία συχνά μας εκπλήσσει επιλέγοντας να διαβεί από την πιο απίθανη διαδρομή. Σύμφωνα με τον Alex Wallenwein αν αυτή τη στιγμή οι πετρελαιάδες ζητούσαν να πληρώνονται με χρυσό θα συνέβαινε το εξής ενδιαφέρον: Οι ΗΠΑ διαθέτουν στο θησαυροφυλάκιο τους 262 εκατ. ουγκιές χρυσού. Στην τρέχουσα τιμή των 405 δολ. αυτό ισοδυναμεί με 106 δις. δολ. Το 2003 οι ετήσιες εισαγωγές πετρελαίου των ΗΠΑ από τις χώρες του ΟΠΕΚ έφτασαν τα 1,8 δις. βαρέλια. Όπερ, με μια τιμή της τάξης των 31 δολ. ανά βαρέλι το κόστος έφτασε τα 56 δις. δολ. Όπερ, τα αποθέματα χρυσού θα έφταναν μόνο για τις προμήθειες δύο ετών.
Η Ευρώπη αντίστοιχα καταναλώνει λιγότερο πετρέλαιο και τα αποθέματα χρυσού θα τις έφταναν για 12 έτη. Φυσικά τα παραπάνω αφορούν τις τρέχουσες τιμές τόσο του πετρελαίου όσο και του χρυσού. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο οι τιμές και των δύο θα εξακοντίζονταν στα ύψη και στη Δύση μέχρι να αναπτυχθούν εναλλακτικές μορφές ενέργειας θα είχαμε ύφεση, και τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές.
(Από την εφημερίδα Ημερησία, 31/01/2004)