του Κ. Κόλμερ
Η διαφθορά των βουλευτών δεν περιορίζεται μόνον στo πρόσφατο περιστατικό της Σιθωνίας αλλ’ όπως αναφέρει διεξοδικώς ο κ. Πάρις Διαμαντούρος, στο άρτι εκδοθέν και λίαν επίκαιρο βιβλίο του, "Ο Χρηματισμός των Πολιτικών μας" (εκδ. ΔΡΟΜΩΝ , σελ 253) επεκτείνεται εις όλο το φάσμα της πολιτικής "μας" ζωής: Από τα δημόσια έργα, τις κρατικές προμήθειες και τις "ιδιωτικοποιήσεις" (δημοσίας περιουσίας) έως την παιδεία και τον "αθλητισμόν".
Ο κ. Διαμαντούρος κατηγορεί τον κ. Κώστα Σημίτη, ως "τελειοποιήσαντα την οργάνωση της ΚΥΔΕΠ, για την επιτυχή εξαπάτηση των Βρυξελλών, κατά την πρώτη υπουργοποίησή του, στο υπουργείο Γεωργίας" και διακρίνει τους συγχρόνους ΄Ελληνας πολιτικούς εις δύο κατηγορίας: "Σε ενόχους και συνενόχους".
Οι πρώτοι παραβαίνουν τον νόμο, για να ωφεληθούν οι ίδιοι, ενώ οι συνένοχοι των είναι μεν έντιμοι και "καθαροί" αλλ’ "ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τις παρανομίες των συναδέλφων τους τις ανέχονται είτε τις καλύπτουν, χάριν προστασίας του σημερινού καθεστώτος της ασυδοσίας των πολιτικών".
Εξ άλλου, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), τα φαινόμενα της συναλλαγής, στους τομείς της κρατικής δραστηριότητος, απαντώνται με ιδιαίτερη συχνότητα στα δημόσια νοσοκομεία, στα γραφεία της πολεοδομίας και στις εφορίες. Τα περιστατικά διαφθοράς ποικίλλουν αναλόγως της οικονομικής καταστάσεως των πολιτών, που αφορούν υποθέσεις στις οποίες εμπλέκεται το κράτος.
Άτομα υψηλοτέρας οικονομικής ευρωστίας, που έρχονται εις επαφή με κρατικούς υπαλλήλους, υφίστανται την μεγαλυτέραν πίεση συναλλαγής, ενώ οι χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις υποφέρουν από αμέσους ή εμμέσους εκβιασμούς, στους οποίους ενδίδουν, ιδίως όταν πρόκειται για ζήτημα υγείας.
Βεβαίως, έχουν και οι πολίτες την ευθύνη των -ιδιαιτέρως των υψηλών εισοδηματικών τάξεων- όταν διαφθείρουν την διοικητική, αστυνομική και δικαστική εξουσία, όταν καταλαμβάνουν τον αιγιαλόν ή συλλαμβάνονται ως χρήστες (αν όχι διακινητές) "ελαφρών ναρκωτικών"!
Ειδική περίπτωση δημοσίας διαφθοράς αποτελούν οι προμήθειες των ενόπλων δυνάμεων. Δεν ομιλούμε περί της αγοράς μερικών οκάδων κατεψυγμένου κρέατος, για τις ανάγκες της στρατιωτικής μονάδος αλλά για την αγορά πανάκριβων εξοπλισμών, οι οποίοι επιλέγονται όχι πάντοτε με γνώμονα την αποτελεσματική άμυνα της χώρας αλλά μάλλον με τις υποκειμενικές προτιμήσεις κυκλωμάτων, που λυμαίνονται τα σχετικά κονδύλια.
Μεταξύ αυτών των κυκλωμάτων υπάρχουν αφ’ ενός μεν ορισμένοι απόστρατοι αξιωματικοί, που προσλαμβάνονται ως "σύμβουλοι" των ξένων προμηθευτών και αφ’ ετέρου δε ανώτερα πολιτικά πρόσωπα, που "επηρεάζονται" από ξένους πρέσβεις ή και πρωθυπουργούς, για την προτίμησι του άλφα ή του βήτα οπλικού συστήματος με δήθεν πολιτικά ανταλλάγματα, το συχνότερο των οποίων είναι ένα δείπνον στην πρεσβευτική ή πρωθυπουργική κατοικία και η υπονοουμένη υποστήριξις στις επόμενες εκλογές. Πρόσφατα μάλιστα είχαμε και μία απόπειρα εξαγωγής της πολιτικής διαφθοράς, με επίκεντρο της τα Ελγίνια μάρμαρα. Και την υπόθεση της προμηθείας των αρμάτων "Λέοπαρντ", για την οποία ερίζουν δύο "captive" υπεράλιες εταιρίες, με αντικείμενο "μίζα" 60 εκατομμ. δολλαρίων εις βάρος του Έλληνος φορολογουμένου, απασχολεί τις δικαστικές αρχές Ελλάδος και Γερμανίας.
Ένας άλλος παράγων διαφθοράς στην χώρα μας είναι η (κακώς εννοουμένη) αντίληψι της "συναδελφικής αλληλεγγύης", που εμποδίζει την τιμωρία των υπευθύνων για παραπτώματα δωροδοκίας, είτε αν πρόκειται περί εφοριακών, οι οποίοι τυχόν συνελλήφθησαν ως δωρολήπτες είτε περί βουλευτών, των οποίων την άρση της ασυλίας αρνείται σύμπασα η Βουλή.
Η διαφθορά υπακούει στον κανόνα "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι" αλλά μολύνει και την...ουρά: Όταν οι γονείς ψεύδονται μπροστά στα παιδιά τους, τα τέκνα ψευδολογούν ενώπιον των διδασκάλων. Όταν η οικογένεια παρανομεί , τα μέλη της ευκόλως παρεκτρέπονται. Όταν ο επιχειρηματίας κλέπτει τους συνεταίρους ή την επιχείρηση -το ίδιο κάνουν κι’ οι υπάλληλοι του. Όταν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι η απάτη στις Βρυξέλλες είναι "κοινός τόπος", η Ευρωπαϊκή ιδέα αποδυναμούται. Όταν το 46% των Έλλήνων "ανησυχεί" σχετικά με τις απάτες που σχετίζονται με την ποιότητα των τροφίμων, δεν αγοράζει ούτε και τ’ αγνά. Όταν, τέλος, οι πολιτικοί "μας" δεν ξεκολλούν από την καρέκλα της εξουσίας, δημιουργούν υπόνοιες ότι επιδιώκουν την παραγραφή, δι’ αδικήματα απάτης ή χρηματισμού (διαφορετικά δεν εξηγείται διατί με τόσο φανατισμόν επιδιώκουν την επανεκλογή των).
Με την διαφθορά των πολιτικών (το κεφάλι) τόσον διαδομένη είναι αδύνατον να απαιτεί ο μέσος πολίτης από τον διοικητικό και δικαστικό υπάλληλο, τον μηχανικό της πολεοδομίας, τον γιατρό του δημοσίου νοσοκομείου, (δηλαδή την ουρά) να είναι διαφανής, έντιμος και αδιάβλητος.
Η προσφορά της διαφθοράς έχει την ιδίαν αυτής ζήτησιν. Εάν θέλει λ.χ. ο κ. Γιώργος Παπανδρέου να την περιορίσει δεν έχει παρά να παύσει να θεσμοθετεί, με πληθώρα φωτογραφικών διατάξεων, νομοσχέδια υπέρ των φίλων του...ΠαΣοΚ. ΄Αν ο κ. Καραμανλής ανέλθη στην εξουσία οφείλει να συμμαζέψει τους βλαχοδημάρχους, που δανείζονται αφειδώς. Η ανάθεσι των δημοτικών έργων πρέπει να γίνεται από αιρετά και άμισθα πρόσωπα. Να φροντίσει ο ίδιος, τα δημόσια έργα να μην κατακερματίζονται και να μην ανατίθεται επί τη βάσει "μαθηματικών τύπων" αλλ’ από την εγνωσμένην επιφάνεια, οργάνωση και ποιότητα των εργοληπτριών εταιριών, κατά το Αμερικανικό πρότυπο και πάντοτε με εγγύηση καλής εκτελέσεως. Επίσης, οι κοινοπραξίες τεχνικών εταιριών να μην εξαρτώνται από την έγκρισι του "κυρίου του έργου" αλλά από ανεξάρτητο φορέα, πχ. το Τεχνικό Επιμελητήριον. Τα δημόσια έργα να μην εκτελούνται, όταν στερούνται λεπτομερών μελετών και διαφανών προδιαγραφών, για να μην επαναληφθή το "Ολυμπιακό κάζο" του ιπποδρόμου στο Μαρκόπουλο, που όταν βρέχει μεταβάλλει την πέριξ περιοχή εις ...Βενετίαν κλπ κλπ.
Η διαφθορά θα υπάρχει όσον θα υπάρχουν άνθρωποι. Δια τον λόγον αυτόν πρέπει να περιορίζονται οι ευκαιρίες εκδηλώσεως της, αφού υφίσταται πάντοτε ο κίνδυνος να διαφθαρούν κι’ οι αδιάφθοροι. Όταν είναι αδύνατος η μετατροπή ενός δημοσίου αγαθού εις ιδιωτικόν, ως λ.χ. η εθνική άμυνα (που άπαξ παραχθή ωφελεί πάντας) σκόπιμον είναι να δημιουργείται μετακλητός ελεγκτικός μηχανισμός, που θα παρακολουθεί την περιουσίας των επιλεγόντων το αντικείμενον δημοσίων υπαλλήλων. Εάν υπήρχε ένας τέτοιος μηχανισμός δεν θα συνέβαιναν τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν στις προμήθειες αμυντικού εξοπλισμού, στο Χρηματιστήριον, όπου 1,5 εκατομμύριον Ελληνες έχασαν μεταξύ 1999 και 2001 τις αποταμιεύσεις των, ούτε το προσφάτως αποκαλυφθέν σκάνδαλον... Αρπάχτα, που συγκλονίζει την κυβέρνηση.