Του Κ. Ν. Σταμπολή
Οι Εργολάβοι, Το Κλίμα και οι Εκλογές
Τελευταία κυκλοφορεί ένα ανέκδοτο το οποίο είναι δηλωτικό για το πώς κατασκευάζονται τα έργα στην Ελλάδα και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται στην χώρα μας οι μεγαλοεργολάβοι: Πάνε, λοιπόν, τρεις εργολάβοι στον Παράδεισο. Ο ένας είναι Αλβανός, ο άλλος Γερμανός και ο τρίτος Ελληνας. Τους συναντάει ο άγιος Πέτρος και αφού τους καλωσορίζει, τους ζητάει να του υποβάλουν τις οικονομικές τους προτάσεις για τη νέα πύλη που αποφάσισε να κατασκευάσει στον Παράδεισο. Ο Αλβανός ζητάει από τον άγιο Πέτρο (σ.σ. ας πούμε από την κυβέρνηση ή το κράτος) να πάρει τη δουλειά με 5.000 ευρώ. Ο Γερμανός του ζητάει για την κατασκευή της πύλης 10.000 €. Και ο Έλληνας για την ίδια δουλειά 25.000 ευρώ. Τρελαίνεται ο άγιος Πέτρος και τον ρωτάει: Πώς μπορεί να ζητάς αυτό το υπέρογκο ποσό για μία πόρτα; Μην τρελαίνεσαι, άγιε, του απαντάει. Δέκα χιλιάδες θα πάρω εγώ, δέκα θα πάρεις εσύ και πέντε ο Αλβανός που θα κάνει το έργο!
Με μία αναγωγή σε επίπεδο χώρας θα δούμε ότι το ανέκδοτο αυτό περιγράφει, έστω και υπεραπλουστευμένα, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η σύγχρονη Ελλάδα. Ουσιαστικά εργάζεται αποδοτικά και ευσυνείδητα μία μικρή σχετικά αλλά υπολογίσιμη μερίδα ατόμων, η συντριπτική πλειοψηφία αναπαύεται στις εργασίες της οπαδοί της ήσσονος προσπάθειας και του βολεύματος, μία άλλη σημαντική ομάδα, κυρίως εισηγμένων εργατικών χεριών, εργάζεται σκληρά και ένα μικρό ποσοστό αμοίβεται πλουσιοπάροχα χωρίς κατ’ ανάγκη να εργάζεται..
Τα συνθήματα και τα προγράμματα των δύο μεγάλων κομμάτων που κανονικά θα έπρεπε ν’ εναλάσσονται στην εξουσία, (αλλά για λόγους που όλοι γνωρίζουμε αυτό δεν γίνεται) δεν πείθουν καθόλου ότι η ανωτέρω απαράδεκτη από κάθε άποψη κατάσταση πρόκειται ν’ αλλάξει άρδην, όταν έλθει το ένα ή το άλλο στην εξουσία. Αυτοί που εργάζονται σκληρά (τα γνωστά κορόϊδα) θα εξακολουθήσουν, η πολυπληθής και απαθής μάζα θα είναι βολεμένη και σχετικά καλά αμειβόμενη, ή ξένοι θα κάνουν τις δουλειές που δεν επιθυμούν πλέον οι ντόπιοι (κάτι μου θυμίζει αυτό από τις δεκαετίας το 1960 & 1970 στην Βόρεια Ευρώπη) και οι μιζαδόροι κάθε λογοίς θα εισπράττουν και θα στήνουν νέα κόλπα.
Και το ερώτημα που τίθεται πλέον μετ’ επιτάσεως από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που καλείται να ψηφίσει την ερχόμενη Κυριακή είναι, το εξής: αφού τα κόμματα δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν, η και τα δύο μαζί, ν’ αλλάξουν το αποτυχημένο μοντέλο λειτουργίας της χώρας, το οποίο και την έχει οδηγήσει στην χρεοκοπία, θα μπορέσουν ν’ αντιμετωπίσουν τα σοβαρά θέματα της εξωτερικής πολιτικής (λ.χ. η Τουρκία απ’ ότι πληροφορούμεθα από τον διεθνή Τύπο είναι έτοιμη να γίνει δεκτή στη Ευρώπη, με ή χωρίς λύση στην Κύπρο και το Αιγαίο) το υπέρογκο δημόσιο χρέος που ξεπερνάει πλέον τα 200 δισεκ. €, και απειλεί να θέσει την χώρα μας εκτός ευρώ, η τα ακόμα πιο σοβαρά θέματα που έχουν σχέση με την κλιματική αλλαγή και την εφιαλτική προοπτική που διαγράφεται, για το περιβάλλον στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και στον πλανήτη;
Και η απάντηση ασφαλώς είναι απλή και εύκολα έρχεται στο νου, «Όχι, βέβαια». Γιατί απλούστατα τα κόμματα και οι απαρτίζοντες αυτά, ούτε μπορούν, ούτε επιθυμούν να εισάγουν ένα πιο αποτελεσματικό μοντέλο λειτουργίας της χώρας. Δυστυχώς, τα προβλήματα είναι τεράστια, τα συμφέροντα πολλαπλά, εφαπτόμενα και διαπλεκόμενα, οι αγκυλώσεις μόνιμες ενώ ο ευδαιμονισμός έχει αναδειχθεί σε τρόπο ζωής. Κάνοντας ένα shock therapy δεν πρόκειται απαραιτήτως να συνεφέρει τον Νεοέλληνα που επίστεψε αιφνής ότι έγινε Ευρωπαίος.
Μόνο όταν θα μείνει από βενζίνη, ηλεκτρικό και νερό αιχμάλωτος στις τσιμεντουπόλεις που ο ίδιος εδημιούργησε ίσως αρχίσει να συνειδητοποιεί το αδιέξοδο του σύγχρονου Ελληνικού μοντέλου, μοναδικού στον κόσμο! Και τότε, ίσως επαναστατήσει.