Ι. Αντιφάσκει, κατά
την συλλογιστική της, η οικονομική μας πολιτική, προς εκείνη των εταίρων μας. Οι
τελευταίοι μας δανείζουν για να εξοφλήσουμε (και) τις τράπεζές τους. Κατά τούτο
το χρέος μας μετατρέπεται από ιδιωτικό (προς τράπεζες) σε δημόσιο (προς τα ίδια,
δηλαδή, τα κράτη) των εταίρων μας.
Εμείς, αντιθέτως,
προς συμμόρφωση στις υποχρεώσεις που αναλάβαμε δια του σχεδίου διάσωσής μας,
επιβαρύνουμε αποκλειστικά τον ιδιωτικό τομέα. Όχι τον ανοικονόμητο δημόσιο που
γέννησε το πρόβλημα. Έτσι, λοιπόν, το ελληνικό δημόσιο χρέος καθίσταται de facto ιδιωτικό, των Ελλήνων επιτηδευματιών εν γένει. Είναι
χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση επιβάλλει έκτακτη φορολογία ύψους 400 εκατ. στις
επιχειρήσεις, ταυτόχρονα ανέχεται όμως, ενός δισ. ζημιές στον ΟΣΕ που έτσι με το
ισόποσο, ουσιαστικά, επιδοτείται! Ακόμη χειρότερα η οργάνωση των βιοτεχνών
(ΓΣΕΒΕΕ) δημοσιοποιεί απώλεια 88.000 θέσεων εργασίας για το α΄ εξάμηνο τρεχ.
έτους, ενώ μέχρι 31.12.2010 προβλέπει το κλείσιμο 175.000 επιχειρήσεων – μελών
της.
Ό,τι εδώ είναι
τονιστέο συνίσταται στο ότι εάν τελικώς σωθεί η οικονομία μας, σωτήρας θα είναι
η ιδιωτική πρωτοβουλία. Εκεί μόνον παράγεται, επισήμως, πλούτος.
ΙΙ. Ένας τομέας της
οικονομικής μας διάστασης εξακολουθεί να είναι εύρωστος. Αυτός που ασκείται
εκτός κρατικών συνόρων, ήτοι, η ναυτιλία μας. Ήδη όμως και αυτή βρίσκεται σε
φάση «αποελληνοποίησης» και «αποεπένδυσης». Διαθέτουμε ως έθνος μία από τις
μεγαλύτερες (αν μη την μεγίστη) ναυτιλία του κόσμου. Ελάχιστα, εν τούτοις,
ελληνόκτητα πλοία φέρουν την εθνική μας σημαία. Και βέβαια το γεγονός ότι η
ναυτιλία προοδεύει χωρίς το εθνικό μας σύμβολο, ενώ το κράτος χωλαίνει, σημαίνει
ότι δεν είναι η ναυτιλία που έχει ανάγκη το κράτος, αλλ΄ ότι συμβαίνει ακριβώς
το αντίστροφο.
Ήδη, μεγάλα ναυτιλιακά γραφεία εγκαταλείπουν την χώρα και
μεταφέρουν την εφοπλιστική τους δράση στην Κύπρο, την Πορτογαλία ή και
αλλού. Η Ελλάς γίνεται
διαρκώς περισσότερο αφιλόξενη επιχειρηματικά.
ΙΙΙ. Η λύση, εν
τούτοις, του οικονομικού μας ζητήματος είναι αυτονοήτως απλή. Οφείλουμε
συνολικώς να ξοδεύουμε όχι περισσότερα απ΄ όσα εισπράττουμε. Η Γερμανία, η
ισχυρότερη χώρα της ευρωζώνης, διδάσκει με το παράδειγμά της. Διατηρεί σταθερά
το δημόσιο χρέος της κάτω του 50% του ΑΕΠ της. Έτσι και διαθέτει μεταπολεμικά
διαρκώς πλούσια χρηματικά διαθέσιμα. Ο δικός μας δημόσιος τομέας είναι
πανευρωπαϊκά ο πλέον σπάταλος. Εκεί δημιουργήθηκε το χρέος που απειλεί την ίδια
την υπόστασή μας. Ό,τι –μ΄ όλον τούτο– μας ταιριάζει ως παράδειγμα εξωστρεφούς
δράσης είναι το λιλιπούτειο κράτος του Monaco, που ήδη
από ετών, αντιγράφει επιτυχώς και η Κύπρος. Ό,τι ουσιαστικά διαφημίζει ως
αξιοθέατο, το Monaco, είναι μερικά χιλιόμετρα
ακτογραμμής με θέα προς την μολυσμένη, πλέον, Μεσόγειο. Η υπεροχή μας σε φυσικές
ομορφιές είναι κατάδηλη, σε ιστορικά μνημεία ασφαλώς ομοίως. Αλλά στο Monaco υπάρχει οργάνωση και διάθεση υποδοχής των πράγματι από
ετών αθρόως αφικνουμένων εκεί διεθνών κεφαλαίων.
IV. Με
ανάλογη προσπάθεια, κατ΄ εξοχήν η χώρα μας, ακόμη και σήμερα –παρά
την αρνητική διεθνή συγκυρία– θα ήταν δυνατό να γίνει πράγματι διεθνές
ναυτιλιακό, τραπεζικό, ασφαλιστικό και εμπορικό κέντρο. Για να συμβεί όμως αυτό,
απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, μεταβολή προσανατολισμού. Μετάβαση από την
κρατικοδίαιτη οργάνωση, σε αντίληψη ανταγωνιστική, όπου η άμιλλα θ΄ αναδεικνύει
τον καλλίτερο και ταυτόχρονα από την προσπάθεια θα γίνονται (και) όλοι
καλλίτεροι. Ένα τέτοιο σύστημα προϋποθέτει άμεση και ριζική σμίκρυνση του
κράτους. Άμεση κατάργηση των διοικητικών περιορισμών. Υπό την επιφύλαξη,
ασφαλώς, της τέλεσης παρανομιών, άμεση απελευθέρωση της οικονομικής δράσης.
Αυτοματοποίηση στον υπέρτατο βαθμό, των σχέσεων κράτους – πολίτη προς πάταξη
γραφειοκρατίας και διαφθοράς. Κατάργηση των άμεσων φόρων (όπως και στο Monaco). Αντικατάστασή τους με πάγιο φόρο επιτηδεύματος, η
καταβολή του οποίου αποσβεννύει κάθε υποχρέωση. Υπό την άνω σκιαγράφηση η
δημόσια δαπάνη αποδεκατίζεται. Η χώρα μεταβάλλεται σε υποδοχέα κεφαλαίων. Οι εδώ
αξίες αναβαθμίζονται. Η ανάδειξή μας ως παγκόσμιου οικονομικού κέντρου
σπουδαιοποιεί και την σημασία μας στην διεθνή σκηνή.
Αναβιώνουμε ένδοξη
εθνική παράδοση. Ο Ελληνισμός στις ώρες της ακμής του απέκτησε, οικουμενική
διάσταση υπό νοοτροπία δράσης ελεύθερης και κοσμοπολιτικής. Έτσι, αναδείχθηκε,
κυρίως, ο Ελληνισμός στην Ιωνία, στην Μητροπολιτική γη και δη στας Αθήνας της
χρυσής εποχής, όπως και στις αποικίες του Ελληνισμού. Ομοίως κατά την
Ελληνιστική Περίοδο στην Αίγυπτο και την Συρία, αλλά και κατά τα περίλαμπρα έτη
της Αυτοκρατορίας μας. Η φτωχοπροδρομική διάθεση της ικεσίας (έναντι των
εκάστοτε ισχυρών) προς βοήθεια –μάλιστα και διαρκή– είναι απότοκη του
κρατικοδίαιτου ραγιαδισμού που εξέθρεψε η Τουρκοκρατία. Τότε για πρώτη φορά η
υπερήφανη Ελλάς έγινε «Ψωροκώσταινα».
V. Η υποδομή για
την ευημερία του Ελληνισμού εξακολουθεί να υπάρχει. Αναζητούνται μόνον οι
ασυμβίβαστες δυνάμεις που θα γκρεμίσουν το κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα. Έτσι
αποκλειστικά θα απελευθερωθεί και η οικονομία μας από τα δεσμά του κρατισμού,
άρα, και της παρακμής. Ας προστεθεί, ότι σήμερα η ανάγκη ανάπτυξης είναι
αυτόχρημα επιβεβλημένη ως εθνική. Η Τουρκία είναι δύναμη κατοχής που έχει ήδη
υποδουλώσει τμήμα του κυπριακού ελληνισμού. Είναι άκρως επικίνδυνη και προοδεύει
με ταχύτητα ιλιγγιώδη, ενώ απροκάλυπτα εποφθαλμιά, πάντως, το Αιγαίο. Εφέτος
(2010) η ανάπτυξη της οικονομίας της ετησιοποιημένη έφθασε στο 11,7% του
ακαθάριστου προϊόντος της συγκρινόμενη –ως επίτευγμα– μόνο με την Κίνα. Ενώ η
χώρα μας οπισθοδρομεί με μείωση κατά 4% επί του δικού της εθνικού προϊόντος.
Οι καιροί ου
μενετοί, ο κίνδυνος είναι ενεστώς και διευρυνόμενος.