Θα ήταν ανησυχητικά όλα αυτά περί γρήγορων επενδύσεων, περί διευκόλυνσης των λεφτάδων, περί παράκαμψης των νόμων. Θα ήταν ανησυχητικά αν υπήρχε μια ουρά επενδυτών έτοιμη να ρίξει κεφάλαια στην Ελλάδα. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κολοσσούς που θα πλουτίσουν οι ίδιοι, αφήνοντας ελάχιστο μερτικό στους ντόπιους. Θα τα λέγαμε όλα αυτά αν υπήρχε πλήθος επενδυτών που καταστρώνει σχέδια επέλασης. Θα τα λέγαμε αν υπήρχε έστω μονοψήφιος αριθμός μεγάλων επιχειρήσεων οι οποίες τρίβουν τα χέρια τους με τις προοπτικές που ανοίγονται στο Ελντοράντο των Βαλκανίων.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που θέλουν έδρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά δεν πάνε στη Βουλγαρία, ποιοι είναι εκείνοι που βολεύονται στην Αδριατική αλλά δεν προτιμούν την Αλβανία; Και για να εξηγούμαστε: Το ερώτημα είναι ποιοι θα έλθουν από μηδενική βάση επειδή αλλάζει η νομοθεσία. Δεν αναφερόμαστε στο ξεμπλοκάρισμα των επενδύσεων στην ενέργεια, κάτι φωτοβολταϊκά στην Αιτωλοακαρνανία, κάτι τα υβριδικά σε Κρήτη και Λέσβο. Αυτά είχαν πάρει τον δρόμο τους.
Ο κ. Χάρης Παμπούκης
έχει μια λογική.
Θέλει να παρακάμψει τη γραφειοκρατία. Δεν μπορεί να έρχεται το ζεστό χρήμα και να υπάρχουν καθυστερήσεις από σχολαστικούς παράγοντες του δημοσίου τομέα.
Πάει ο μεγιστάνας να επενδύσει και βρίσκει μπροστά του ένα τείχος από τις δημοτικές αρχές, από κόκκινους συνδικαλιστές και άλλους αντιδραστικούς. Πάει ο διεθνής κολοσσός να κάνει δουλειά και πέφτει σε αρχαίο τοιχίο ικανό να καθυστερήσει για δεκαετίες, αν όχι για πάντα, την επένδυση. Πάει η σύμπραξη να χτίσει στο δάσος και διαμαρτύρονται οι πεζοπόροι. Πώς θα προκόψει λοιπόν η χώρα; Με το νέο πολιτικό πνεύμα οι αποστειρωμένες αντιλήψεις, ότι για παράδειγμα δεν χτίζεται ο αιγιαλός, παραμερίζονται. Απαξ και αποφασίσει κάποιος να ρίξει κεφάλαια στην αμμουδιά, η ακτή παραχωρείται. Το ερώτημα που τίθεται από έμπειρους νομικούς, αυτοί δηλαδή που βρίσκονται στο επίπεδο Παμπούκη, είναι αν από όλη αυτή τη βιασύνη δεν ξεφυτρώσουν προβλήματα όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι επενδύσεις.
Λένε λοιπόν ότι το νομοσχέδιο για την επιτάχυνση των μεγάλων επενδύσεων σνομπάρει τη Βουλή, και δίνει υπερεξουσία σε ένα και μόνο πρόσωπο, τον υπερυπουργό. Πράγματι οι βουλευτές δεν θα επικυρώνουν τις συμβάσεις, τούτο όμως δεν αφαιρεί τον ελεγκτικό τους ρόλο. Ούτε οι πολίτες στερούνται τα δικαιώματά τους. Αν λοιπόν με τη διαδικασία fast track παρακαμφθεί το δασαρχείο και παραχωρηθεί μια έκταση σε ιδιώτη, τούτο δεν διασφαλίζει ότι οι έχοντες έννομο συμφέρον δεν θα προβάλουν τις αντιρρήσεις τους. Οσο υπάρχει Συμβούλιο της Επικρατείας, κάθε πολίτης που αδικείται από τις συνοπτικές διαδικασίες θα μπορεί να παγώσει έργο, όσο μεγάλη κι αν είναι η επένδυση, όσο ισχυρός κι αν είναι ο επενδυτής. Το ΣτΕ θα μπορεί να ελέγχει μόνον όταν παραβιάζεται η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Αυτήν λοιπόν θα επικαλούνται όσοι έχουν νόμιμες ενστάσεις.
Σε μια χώρα με υποψιασμένους κατοίκους, σε μια εποχή όπου τίποτε δεν μένει κρυφό, είναι σχεδόν απίθανο να έχει ευτυχή κατάληξη μια επένδυση που καταστρέφει το περιβάλλον ή δεν σέβεται τους νόμους που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους. Υπάρχει φόβος ότι αυτές οι λίγες επενδύσεις που έρχονται θα είναι καταστρεπτικές. Ουρανοξύστες στον Αγιο Κοσμά, καρκινογόνοι ρύποι από το LΡG και κίνδυνος ατυχημάτων στον Αστακό. Ας μην προτρέχουμε γιατί τίποτε δεν έχει τελειώσει ακόμη, είναι όλα στη φάση του pourpaler. Δεν θα είναι και τόσο εύκολο για τον κ. Παμπούκη να γίνει ο απόλυτος και ανεξέλεγκτος άρχοντας του εισερχόμενου χρήματος, ούτε ένα νομοσχέδιο μπορεί να καπελώσει το σύνολο της ελληνικής νομοθεσίας. Το πολίτευμα παραμένει Προεδρευομένη και ουχί Παμπουκική Δημοκρατία.
(από την εφημερίδα "Το Βήμα", 13/10/2010)