του Ευθ. Π. Πέτρου
Κατά τις επόμενες ημέρες, μέχρι την 24η Απριλίου, αναμένεται να ενταθούν ακόμη περισσότερο οι πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, προκειμένου τα κόμματα να ασκήσουν την επιρροή τους, ώστε στο δημοψήφισμα να υπερψηφισθή το σχέδιο Αννάν για την "λύση" του Κυπριακού. Οι πιέσεις του "διεθνούς παράγοντος" ή για να ακριβολογήσουμε των ΗΠΑ και της Βρεταννίας βαίνουν κλιμακούμενες το τελευταίο δωδεκάμηνο. Κατ' αρχήν απέβλεπαν να πείσουν τον πρόεδρο της Κύπρου να συζητήση το σχέδιο.
Μετά να τον πείσουν να αποδεχθή την διαδικασία, εν συνεχεία να πείσουν την ελληνική και την κυπριακή πλευρά να έλθουν σε συμφωνία αποδοχής του σχεδίου και, τώρα να πείσουν του Κυπρίους να απεμπολήσουν όποια οικονομική και κοινωνική πρόοδο έχουν επιτύχη από το 1974 και μετά χάριν του αβεβαίου μέλλοντος ενός δυσλειτουργικού μορφώματος που κάθε άλλο παρά ως σύγχρονο κράτος μπορεί να χαρακτηρισθή.
Θα επαναλάβουμε ότι ενδεχομένη εφαρμογή του σχεδίου, σε αντίθεση με ό,τι οι υποστηρικτές του υποστηρίζουν, συνεπάγεται όχι μόνο την διχοτόμηση (αυτή είναι μια ντε φάκτο πραγματικότητα ούτως ή άλλως), αλλά την αναγνώριση των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής του 1974. Τι άλλο σημαίνει η κατάλυσις της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960 και η δημιουργία στην θέση της ενός νέου "κράτους" με συστατικά μέρη τον Ελληνοκυπριακό νότο και τον Τουρκοκυπριακό βορρά; Ίσως οι υποστηρικτές του σχεδίου να μην το έχουν κατανοήσει, αλλά μόνη αυτή η πρόβλεψις του σχεδίου συνιστά επί της ουσίας αναγνώριση και του Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.
Να υπενθυμίσουμε ότι παρά την παραπαίουσα και τραγελαφική πολιτική της, η ελληνική πλευρά επέτυχε να αποτρέψη μια τέτοια αναγνώριση επί 20 περίπου χρόνια. Τώρα είμαστε έτοιμοι να τους την χαρίσουμε χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα...
Αλήθεια, ποιές είναι οι επιδιώξεις της ελληνικής πλευράς για την Κύπρο; Έχουν ποτέ προσδιορισθή; Τις έχουμε καταστήσει σαφείς προς την Τουρκία και προς την διεθνή κοινότητα, ώστε να γνωρίζουν μέχρι ποίου σημείου είμεθα διατεθειμένοι να διαπραγματευθούμε ή και να υποχωρήσουμε; Εμείς το γνωρίζουμε αυτό το σημείο; Ή μήπως δεν υπάρχει;
Ασφαλώς δεν μπορούμε να δεχθούμε ως περιγραφή πολιτικής την αόριστη έκφραση προσηλώσεως σε μια λύση με βάση τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Τι σημαίνει αυτό; Και η πρωτοβουλία Αννάν σε αυτά τα πλαίσια κινείται! Ούτε βεβαίως είναι πολιτική μεθοδολογία η διακήρυξις θέσεων του τύπου "συμπαράστασις", "συμπαράταξις" ή "η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται"!
Τελικώς, επί 30 χρόνια, ο μόνος προσδιορισμένος με σαφήνεια στόχος της πολιτικής της Ελλάδος για το Κυπριακό υπήρξε η αποτροπή της αναγνωρίσεως του ψευδοκράτους του Ντενκτάς. Και ο στόχος αυτός επετεύχθη! Τώρα τον απεμπολούμε.
Μήπως λοιπόν το πρόβλημα, δεν είναι η εχθρότης των ξένων, ή η διάθεσίς τους να βοηθήσουν τους Τούρκους, αλλά το γεγονός ότι εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Δεν ξέρουμε τι είδους λύση θέλουμε για το Κυπριακό! Δεν ξέρουμε τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να δεχθούμε! Δεν μπορεί να επιτύχη κανείς στόχους, αν δεν έχη θέσει στόχους!
Από την άλλη πλευρά πώς έχουμε την αξίωση να μας υποστηρίξουν ξένες χώρες και διεθνείς οργανισμοί, όταν δεν τους καθιστούμε σαφείς τις θέσεις μας. Το μόνο που ζητάμε είναι να μη διχτομηθή η Κύπρος. Ούτε ορίζουμε την γραμμή πέραν της οποίας δεν προτιθέμεθα να υποχωρήσουμε. Έτσι ο οιοσδήποτε τρίτος, των μεσολαβητών περιλαμβανομένων θεωρεί ότι θα μπορούσαμε να δεχθούμε τα πάντα. Από την άλλη, η Άγκυρα καθιστά σαφέστατη την πρόθεση να μην υποχωρήση σε βασικές επιδιώξεις της. Συνεπώς την ανυπαρξία πολιτικής, είναι που πληρώνουμε τώρα.
Τις επόμενες ημέρες αναμένονται στην Λευκωσία αντιπροσωπείες των ελληνικών κομμάτων. Ελπίζουμε τα μέλη τους να έχουν στοιχειώδη τουλάχιστον γνώση των δεδομένων του προβλήματος. Επίσης να έχουν ελάχιστη δημοκρατική ευαισθησία ώστε να λάβουν υπ' όψιν την τελευταία δήλωση του Μητροπολίτου Πάφου Χρυσοστόμου: "Αν έλθουν εδώ για να βάλουν και άλλα βάρη πάνω μας, ενώ ανεβαίνουμε τον Γολγοθά μας, τότε δεν χρειαζόμαστε και δεύτερο σταυρό και καλύτερα να μην έλθουν. Η Εκκλησία τους προειδοποιεί να έλθουν για να συμπαρασταθούν και όχι για να παραπλανήσουν".
Το κακό είναι πως δεν θα παραπλανήσουν εκ προσθέσεως. Αλλ' εξ αιτίας της αγνοίας τους, της πολύ περιορισμένης ικανότητος των να αναλύουν την διεθνή κατάσταση και της ακόμη μεγαλύτερης ανεπαρκείας τους στον σχεδιασμό διεθνούς πολιτικής με μακρόπνοους στόχους και χωρίς σύνδρομα "ψωροκώσταινας".
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ 06/04/2004)