Του Τηλέμαχου Μαράτου
Εντύπωση προκαλεί, αν όχι έκπληξη, η σπουδή και έντασις των απροκάλυπτων προσπαθειών παρεμβάσεων στην ψήφο των Ελλήνων από τους Αγγλοσάξονες και τον κορδωμένο Αννάν, που φαντάζεται εαυτόν ένα είδος προέδρου του Πλανήτη με ρυθμιστικό ρόλο. Τον μεν κ. Αννάν η ιστορία θα παραπέμψει συντόμως στις υποσημειώσεις της μαζί με την ασήμαντη πατρίδα του στο περιθώριο της Αφρικής. Η ιστορία όμως της Κύπρου είναι μακρά, όπως μας έδειξε και η συγκινητική ελληνική τελετή του απόπλου του «Κυρήνεια» που δεν έτυχε της προβολής που άξιζε.
Γιατί άραγε, η κακόμοιρη, δεν ευτύχησε να απελευθερωθεί όπως όλες οι πρώην Βρεταννικές κτήσεις; Μόνον απλοϊκές απαντήσεις- και πάντως προσωπικές απόψεις- είναι δυνατόν να σημειωθούν σε μία στήλη γιά ένα αρκετά πολύπλοκο θέμα. Η διάθεσις της πλειοψηφίας του πληθυσμού γιά ένωση με την Ελλάδα ήταν ήδη εκπεφρασμένη πολύ πριν από τον Β.’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο ηρωισμός των Ελλήνων κατά την Ιταλική και Γερμανική επίθεση, και η συνέχεια του αγώνος στην Μέση Ανατολή είχαν δημιουργήσει μία πολύ ευνοϊκή ατμόσφαιρα γιά την Ελλάδα στην αρχή. Τον θαυμασμό προς τους Έλληνες ως συμμάχους όμως αντικατέστησε, ευλόγως, μία μεγάλη δυσπιστία μετά το επαίσχυντο κίνημα των κομμουνιστών στην Μέση Ανατολή. Οι προδότες διέγραψαν την δόξα και τον ηρωισμό των νεκρών.
Η δυσπιστία αυτή παγιώθηκε όταν έγιναν ολοφάνερες οι προθέσεις των κομμουνιστών να εντάξουν την Ελλάδα –ή ότι θα είχε απομείνει- στο Σοβιετικό Μπλόκ ή ακόμη και εκτός αυτού σε ένα είδος Αλβανίας, εάν ο Στάλιν δεν το ήθελε. Συγχρόνως η αριστερά και η αντιδυτική στάσις μεγάλωνε στην Κύπρο. Δεν ήταν λοιπόν δυνατόν σώφρονες Άγγλοι να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα μιάς φιλοσοβιετικής Κύπρου, σε αυτό το σημείο της Μεσογείου, ως προέκταση της Ελλάδος εάν είχε κερδίσει τον συμμοριτοπόλεμο ο ... «Δημοκρατικός Στρατός».
Το μεγαλύτερο κόμμα στην Κύπρο είναι το ΑΚΕΛ, σαφώς προσανατολισμένο εναντίον των ΗΠΑ, Αγγλίας και ΝΑΤΟ, πολύ πριν από το πραξικόπημα και τα γεγονότα, που δεν θα είχαν γίνει εάν τα πράγματα είχαν αλλιώς. Η στάσις του Μακαρίου δεν παρείχε καμία εμπιστοσύνη διαφυλάξεως των δυτικών συμφερόντων στην περιοχή. Υπό αυτές τις συνθήκες ο Κίσσινγκερ ήθελε να εξασφαλίσει την παρουσία στην Κύπρο, ή μέρος αυτής, συμμάχων. Ως όργανο αυτού του σχεδίου έβλεπε τους Τούρκους οι οποίοι ήταν βεβαίως πρόθυμοι να τον εξυπηρετήσουν και έτσι σχεδίασε, οργάνωσε και εξετέλεσε την εισβολή και κατοχή της Βορείας Κύπρου στήνοντας ως πρόσχημα μία παγίδα στην οποία έπεσαν αφελείς πατριώτες Έλληνες.
Η ρίζα όμως του κακού παραμένει στο ότι η Τουρκία εξακολουθεί να πείθει την Δύση ότι είναι η χώρα εκείνη που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους περισσότερο από την Ελλάδα που, ιστορικά, εμφανίζεται σε μεγάλο βαθμό αντιδυτική, φιλορωσσική ή προσκείμενη προς την αριστερά. Αυτό είναι φαινόμενο που ανάγεται πολύ μακριά, στην διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και το μετέπειτα Σχίσμα, εν πολλοίς συνέπεια αυτής της διαιρέσεως. Ήδη από την εποχή των Σουλτάνων η Τουρκία οφείλει την επιβίωση και ύπαρξή της –παρά την λεηλασία της υπολοίπου Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- στην πεποίθηση των Δυτικών δυνάμεων ότι αποτελεί ανάχωμα στην επέκταση της Ρωσίας προς την Μεσόγειο και τα πετρέλαια της Αραβίας.
Τώρα που ο φόβος της επεκτάσεως της Ρωσίας –ως ΕΣΣΔ- φαίνεται να έχει παρέλθει, πολλοί Δυτικοί βλέπουν, πάλι, την Τουρκία, ως ανάχωμα προς το επιθετικό Ισλάμ με τις διάφορες μορφές του. Παραβλέπουν -όχι όλοι- τις θηριωδίες, τις γενοκτονίες και τις σφαγές που αποτελούν τον παραδοσιακό τρόπο εξασκήσεως της τουρκικής εξωτερικής (και εσωτερικής) πολιτικής γιατί αυτές δεν αποτελούν κίνδυνο. Κίνδυνος ήταν η Ρωσία, η ΕΣΣΔ και τώρα το Ισλάμ.
Αυτή είναι η μεγάλη αυταπάτη των Αγγλοσαξόνων. (Εδώ η Ευρώπη διαφοροποιείται). Νομίζουν ότι η Τουρκία οδηγείται προς τον δρόμο του εκδημοκρατισμού, του εκπολιτισμού και του λαϊκού, δυτικού τύπου, κράτους. Ότι θα είναι σύμμαχος. Πόσο αξιόπιστη είναι το απέδειξε όταν εζητήθη η άδεια διελεύσεως στρατού προς το Βόρειο Ιράκ, για να μην θυμηθούμε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν βλέπουν ότι η δύναμις του Ισλάμ αυξάνεται εκεί με γρήγορους ρυθμούς ακριβώς λόγω του κατωτάτου, οικονομικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου του πληθυσμού. Είναι ακριβώς σε ένα τέτοιο κλίμα που οι Ιμάμηδες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.
Ήδη έχουν πρωθυπουργό Ισλαμιστή, του οποίου η γυναίκα και οι κόρες φοράνε μαντήλα. Οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί μπορεί να έχουν τους λόγους τους να θέλουν να βάλουν την Τουρκία στην Ευρώπη. Εμείς όμως δεν έχουμε κανέναν και οι Κύπριοι ακόμη λιγώτερους. Όχι.
(Aπό ΕΣΤΙΑ 21/04/2004)