Ο Στρατηγός Μακ Άρθουρ ο «σκληρός» ήρωας του Πολέμου στον
Ειρηνικό ως επικεφαλής των δυνάμεων των ΗΠΑ και των Συμμάχων τους στην
Κορέα στις αρχές της δεκαετίας του '50 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η
λύση του προβλήματος βρίσκεται στη είσοδο αμερικανικών δυνάμεων στην
Κίνα, όπου βρισκόταν η βάση υποστήριξης του Στρατού της Βόρειας Κορέας.
Πλήρωσε τη στενή επιχειρησιακή λογική του που δεν συνυπολόγιζε τις
πολιτικές επιπτώσεις -μετατροπή μια περιφερειακής σύρραξης σε παγκόσμια
σύρραξη- με την άμεση αποπομπή του από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Χάρι
Τρούμαν.
Όταν τον Ιανουάριο του 1969 οι Νίξον-Κίσινγκερ παρέλαβαν τον Λευκό
Οίκο από τον Τζόνσον είχαν δεσμευθεί να επιταχύνουν την απεμπλοκή των
ΗΠΑ από το Νότιο Βιετνάμ, τη «βιετναμοποίηση» του πολέμου, και την
ταυτόχρονη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων με το Βόρειο Βιετνάμ, επιλογές του
απελθόντος προέδρου από τα μέσα του 1968.
Από τους πρώτους μήνες του 1969 στρατιωτική ηγεσία και υπηρεσίες
πληροφοριών παρουσίαζαν ως εφικτό το σενάριο μιας εύκολης νίκης πριν από
την αποχώρηση: Με δεδομένο ότι ο ανεφοδιασμός των ανταρτών Βιετκόνγκ
στο Νότιο Βιετνάμ από το καθεστώς του Βορείου Βιετνάμ, η περίφημη οδός
Χο Τσι Μινχ διερχόταν από το έδαφος της Καμπότζης με την ανοχή και τη
στήριξη του ηγέτη της χώρας και εκ των πρωταγωνιστών του Κινήματος των
Αδεσμεύτων Νοροντόμ Σιχανούκ, αρκούσε η ανατροπή του και περιορισμένης
έκτασης επιχειρήσεις για να μείνουν οι Βιετκόνγκ χωρίς στήριξη.
Η συνέχεια είναι γνωστή, η ανατροπή του Σιχανούκ, η εγκατάσταση στην
εξουσία του στρατηγού Λον Νολ, με αποτέλεσμα την περαιτέρω εμπλοκή των
ΗΠΑ, η οποία και παρέδωσε την Καμπότζη τελικά στο φονικό καθεστώς των
Ερυθρών Χμερ και δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη νίκη των Βιετκόνγκ.
Σήμερα το σύνδρομο Μακ Άρθουρ και το σύνδρομο της Καμπότζης είναι από
ό,τι φαίνεται κυρίαρχα στους προβληματισμούς της αμερικανικής
στρατιωτικής ηγεσίας στο Αφγανιστάν, που θα ήθελε να καταφέρει ένα
ισχυρό πλήγμα στους Ταλιμπάν πριν αρχίσει η απεμπλοκή από τη χώρα:
Σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα των N.Y. Times προτείνουν την κλιμάκωση
των χερσαίων επιχειρήσεων στο έδαφος του Πακιστάν, που μέχρι τώρα
διεξάγονται μεμονωμένα, με άλλα λόγια επέκταση της εμπλοκής στην
ευαίσθητη περιοχή των βορειοδυτικών συνόρων, όπου βρίσκονται οι βάσεις
υποστήριξης των Ταλιμπάν με την κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ να μη θέλει
και να μην μπορεί να λύσει το πρόβλημα με τις δυνάμεις του πακιστανικού
στρατού.
Μια παρόμοια επιλογή θα αποσταθεροποιήσει το Πακιστάν, θα οδηγήσει σε
κατάρρευση την κυβέρνηση Ζαρντάρι, θα απειλήσει την ενότητα της εθνικά
ετερόκλητης αυτής χώρας, και θα δημιουργήσει σκηνικό διεύρυνσης της
κρίσης, με τη βέβαιη εμπλοκή -διπλωματική και στρατιωτική- της Ινδίας,
αλλά και την απρόβλεπτη αντίδραση της Κίνας, που θεωρεί την ακεραιότητα
και την ισχύ του Ισλαμαμπάντ ως αναγκαία για την εξισορρόπηση της
περιφερειακής εμβέλειας του Νέου Δελχί.
Επί πλέον είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ενός νέου παροξυσμού της
ισλαμικής φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας που θα νομιμοποιείται πλέον να
μιλά για κλιμάκωση της Σταυροφορίας Μπους κατά του Ισλάμ.
Τέλος θα μηδενίσει τη δυνατότητα αποτελεσματικής διπλωματικής
δραστηριοποίησης των ΗΠΑ, από τη Μέση Ανατολή και το Ιράν μέχρι και τη
Βόρεια Κορέα.
Οι προθέσεις και οι φόβοι
Tο σύνδρομο Μακ Άρθουρ
είναι κυρίαρχο στους προβληματισμούς της αμερικανικής στρατιωτικής
ηγεσίας στο Αφγανιστάν, που θα ήθελε να καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα
στους Ταλιμπάν πριν αρχίσει η απεμπλοκή από τη χώρα.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 22/12/2010)