Οικτρό το θέαμα του προπηλακισμού του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου στο Πανεπιστήμιο Humbolt στο Βερολίνο και στη συνέχεια του αντιπροέδρου κ. Θεοδώρου Πάγκαλου στο ελληνικό περίπτερο της Πανεπιστημιουπόλεως των Παρισίων, όπου ενέγραψαν αντιστασιακή ιστορία και υποθήκη πλείστοι από όσους συγκροτούν τη σημερινή «ελίτ» της χώρας.
Απαράδεκτες και απολύτως καταδικαστέες οι χυδαίες ύβρεις, που διατυπώθηκαν εναντίον των δύο ανωτάτων στελεχών της κυβερνήσεως. Αλλά μακάρι να εξοστρακιζόταν το κακό με την ηθική καταδίκη των φαινομένων της μορφής αυτής. Θα ήμασταν όλοι ευτυχέστεροι, ανεξαρτήτως των πολιτικών μας προτιμήσεων.
Η προσπάθεια της κυβερνήσεως να αποδώσει τα έκτροπα αυτά και άλλα παρόμοια στην οργανωτική δεινότητα του ΣΥΡΙΖΑ προσδίδει μεταφυσικές περίπου δυνατότητες σε ένα κόμμα, που θα αγωνιστεί σκληρά για να αντιπροσωπευθεί στο Κοινοβούλιο στις επόμενες εκλογές. Η έκπτωση του πολιτικού συστήματος έχει αφαιρέσει από τα πολιτικά κόμματα και από τις κομματικά ελεγχόμενες συνδικαλιστικές οργανώσεις την δυνατότητα να εκφράσουν την οργή και την δυσφορία των πολιτών, μέσα σε ένα θεσμοθετημένο πλαίσιο. Και η διαπίστωση αυτή αφορά όλα τα κόμματα.
Το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι μία γενική διέγερση και της κοινωνίας και μία τάση ανυπακοής, που είναι αδύνατον να ελέγξει. Οσο ταχύτερα το αντιληφθεί αυτό τόσο θα είναι προς όφελος όλων μας. Οπως επίσης θα πρέπει να εννοήσει η κυβέρνηση ότι δεν υστερεί μόνον εν σχέσει με τις ανάγκες της παρούσης συγκυρίας, αλλά έχει αποξενωθεί πλήρως από την κοινωνία.
Εθώπευαν την κοινή γνώμη με τρόπο απαράδεκτο οι κυβερνήσεις της μεταπολιτεύσεως και αντί εκδημοκρατισμού της κοινωνίας συνέβαλαν σε τερατογενέσεις. Σήμερα η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπη με ό,τι το ΠΑΣΟΚ -και δευτερευόντως η Ν.Δ.- έχει δημιουργήσει την τελευταία 35ετία.
Αναλαμβάνουν κάποιοι κατά περίπτωση την συστηματική «κατήχηση του όχλου». Πολύ αργά. Οι περισσότεροι των σημερινών καθοδηγητών της ορθής πολιτικής συμπεριφοράς υπήρξαν στο παρελθόν οι κατ’ εξοχήν φορείς κοινωνικής προκλήσεως και αναταραχής. Η εξυγίανση δεν είναι δυνατόν να προκύψει με ανακυκλωθέντες πρώην κομμουνιστές, που ανέλαβαν την υπεράσπιση των νέων τάσεων.
Το θέμα όμως έπαυσε να είναι η διαμόρφωση «ορθής πολιτικής», αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει, αφού η ούτως ειπείν ελίτ, σε επίπεδο παγκόσμιο, κινείται εμπειρικά μέσα στον κυκεώνα μίας οικονομικής κρίσεως, που αδυνατεί μέχρι στιγμής να ελέγξει. Ας είμαστε επιεικείς, ωστόσο. Τα ίδια πανεπιστήμια έβγαλαν όλοι τους. Τις ίδιες αντιλήψεις διαμόρφωσαν. Τα ίδια θα επαναλαμβάνουν έως ότου ανακύψει μία διαφορετική θεώρηση. Εως τότε το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι απλώς «νέες ιδέες», αλλά η αποκατάσταση επαφής και εμπιστοσύνης ανάμεσα στην πολιτική αρχή και στην κοινωνία, διότι δίχως αυτή την ιδιότυπη σύζευξη κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε οικτρή αποτυχία, και δυστυχώς οι προπηλακισμοί θα συνεχίζονται.
(από την εφημερίδα "Καθημερινή")