Στις αρχές του
περασμένου Ιουνίου και με την παρουσία της τρόικας να είναι νωπή ακόμη
ανακοινώθηκαν μετά φανών και λαμπάδων από τους συναρμόδιους υπουργούς μια σειρά
αποκρατικοποιήσεων, από τις οποίες το ελληνικό δημόσιο προσδοκούσε σημαντικά
έσοδα για τη μείωση του δυσβάστακτου χρέους. Η λίστα καταρτίσθηκε,
δημοσιοποιήθηκε και έκτοτε ζεσταίνει τα συρτάρια των καθ’ ύλη αρμόδιων
υπουργείων.
Τι κάναμε από τότε ως
τώρα; Μάλλον μια τρύπα στο νερό. Πέρα από τους ευσεβείς πόθους και τις αγαθές
προθέσεις-υποσχέσεις στους δανειστές μας καμιά διαδικασία δεν έχει προχωρήσει
που να πείθει ότι έστω και μία από τις αποκρατικοποιήσεις που ανακοινώθηκαν
ενδεχομένως θα προχωρήσει. Και σε ένα μήνα συμπληρώνεται ένας χρόνος από την
προσφυγή μας στο ΔΝΤ. Ένας χρόνος που αναλώθηκε με το βλέμμα, στις
αυτοδιοικητικές εκλογές, για να μην τρωθούν τα ποσοστά του κυβερνώντος
κόμματος, στις αντιδράσεις του βαθέος ΠΑΣΟΚ που υπέθαλψε και υποθάλπει
παλαιοκομματικούς συνδικαλιστές, στην προσπάθεια να ισορροπηθούν οι
διαφορετικές απόψεις και φωνές εντός της κυβέρνησης, ώσπου να καταλήξουν σε
πλήρη ασυνεννοησία και έλλειψη συντονισμού. Συμπεριφερθήκαμε και εξακολουθούμε
να συμπεριφερόμαστε σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Σαν να μην μας απειλεί τίποτε.
Ακόμη και σήμερα που τα σύννεφα αρχίζουν και πυκνώνουν πάνω από το κεφάλι της
χώρας, θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα γίνει κανένα κακό. Όλο και κάποια λύση
προσδοκούμε ότι θα εξευρεθεί. Και συνεχίζουμε στο ίδιο μότο.
Δύο κρίσιμες
ημερομηνίες που έχουμε πολύ κοντά μας δεν εννοούν να μας κινητοποιήσουν. Η
έκτακτη Σύνοδος Κορυφής στις 11 Μαρτίου και η ακόμη πιο κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής
στις 25 Μαρτίου. Και προσερχόμαστε χωρίς να έχουμε να επιδείξουμε τίποτε
συγκεκριμένο. Θα πάμε προφανώς μόνον για να ζητήσουμε. Αλλά ο χρόνος μας
τελείωσε εδώ και πολύ καιρό. Απλά δεν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά.
Τα προβλήματα
αποσυντονισμού της κυβέρνησης, για τα οποία γράφει πλέον και ο φιλικός της
Τύπος, έχουν κατορθώσει το ακατόρθωτο. Πλήρης απραξία και ατολμία. Ο καθείς και
το μαγαζάκι του, ο καθείς και η ατομικότητα του. Η συγχώνευση δύο σημαντικών
τραπεζικών ιδρυμάτων της χώρας, της Εθνικής και της
Alpha
Bank, ναυάγησε στα ρηχά. Χάθηκε έτσι μία
σημαντική ευκαιρία τόσο για τον τραπεζικό κλάδο, όσο και για την ελληνική
οικονομία. Ο διεθνής οίκος αξιολόγησης
Moody’
s είχε υπερθεματίσει για την εξέλιξη αυτή.
Πριν από δύο ημέρες μας στόλισε με μια ωραιότατη υποβάθμιση τριών μονάδων και
μας απειλεί και με νέα.
Στον ενεργειακό τομέα
η μόνη αποκρατικοποίηση η οποία ανακοινώθηκε ήταν αυτή της ΔΕΠΑ, η οποία ακόμη
σχεδιάζεται. Θα συμπεριλάβει και το ΔΕΣΦΑ; Θα περιοριστεί μόνον στη Δημόσια
Επιχείρηση Αερίου; Ουδείς γνωρίζει. Όλα τα σενάρια είναι ανοικτά.
Για τη ΔΕΗ ούτε σκέψη,
όχι λόγος. Ας όψονται ΓΕΝΟΠ και Σπάρτακος.
Μία αποκρατικοποίηση,
που θα είχε διπλό στόχο, φάνηκε ότι κινείται. Από πέρσι το φθινόπωρο
δημοσιοποιήθηκε ο διαγωνισμός για την πώληση του 49% της ΕΠΑ Αττικής, μαζί με
την εκχώρηση του μάνατζμεντ. Πέρα από τα οφέλη που προσδοκούσε η ίδια η
εταιρία, και η ΑΤΕ θα μπορούσε να απαγκιστρωθεί από ένα δάνειο που δεν
εξυπηρετείται πια, αυτό που έδωσε στην αμερικανική
Cinergy για να εισέλθει στην
ΕΠΑ Αττικής, με εγγύηση τις μετοχές που θα αποκτούσε και η οποία τις πούλησε
στην
Duke
Energy,
για να τις φορτώσει κι αυτή με τη σειρά της στην Τράπεζα, για να πάρει των
ομματιών της και να εξαφανισθεί. Επιπλέον, η κίνηση θα λειτουργούσε
πολλαπλασιαστικά για την ΑΤΕ, δεδομένου ότι έχει αποφασίσει να εξέλθει από μη
χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες. Η υπόθεση πήγαινε από καθυστέρηση σε
καθυστέρηση. Και όταν εμφανίζονται τέτοια φαινόμενα δεν είναι καλή η κατάληξη
τους. Και εκεί που η ενεργειακή αγορά προσδοκούσε ότι κάτι μπορεί να κινηθεί
στο τέλμα που έχει περιέλθει διαρρέει ότι ο διαγωνισμός για την πώληση του 49%
της ΕΠΑ Αττικής μάλλον καταλήγει άγονος. Δεν ήταν, λέει, συμφέρουσες οικονομικά
οι προσφορές που κατατέθηκαν.
Μα σε μια περίοδο που
η χώρα αναζητεί έσοδα με το κερί, έρχονται επενδυτές που σου δίνουν ζεστό χρήμα
και συ λες, θέλω κι άλλα; Όταν έπεσε το τείχος στο Βερολίνο και ενώθηκε η
Γερμανία, η τότε κυβέρνηση πουλούσε σε ιδιώτες τις ανατολικογερμανικές
επιχειρήσεις αντί ενός συμβολικού τιμήματος που ήταν μόλις 1 ευρώ, προκειμένου
να ζωντανέψουν και να μη χάσουν τη δουλειά τους όλοι οι εργαζόμενοι.
Εμείς εδώ βρίσκουμε
ακόμη πρόθυμους επενδυτές και διυλίζουμε τον κώνωπα; Ιδού γιατί ακόμη και οι
πιο αισιόδοξοι σε αυτήν τη χώρα αρχίζουν πια και βλέπουν ξεκάθαρα ότι
οδηγούμαστε στο χορό του Ζαλόγγου!