του Ευθ. Π. Πέτρου
Μάλλον δεν θα σημάνη ουσιαστική αλλαγή για το Ιράκ και την κατάσταση που επικρατεί εκεί, η μεταβίβασις της εξουσίας από την αμερικανική διοίκηση η οποία εγκατεστάθη στην Βαγδάτη μετά την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι προφανές πλέον, ότι η νέα κυβέρνησις δεν είναι τίποτε παραπάνω από κυβέρνησις ανδρεικέλων, αφού οι κρίσιμες αποφάσεις θα συνεχίσουν να λαμβάνονται από τις ΗΠΑ. Ακόμη χειρότερα, οι Ιρακινούς που ανθίστανται στην αμερικανική κατοχή, έχουν καταστήσει σαφές ότι την αντιμετωπίζουν ως «κυβέρνηση δοσιλόγων».
Ουδείς αμφισβητεί ότι το «κεφάλαιο Ιράκ» του πολέμου κατά της τρομοκρατίας υπήρξε μια πλήρης αποτυχία, η οποία μάλιστα συμπαρασύρει την όλη προσπάθεια των Αμερικανών να αντιμετωπίσουν τον ισλαμικό εφιάλτη.
Δεν θα έπρεπε να μας χαροποιή αυτή η εξέλιξις. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αποτελεί πλέον, όχι απλώς απειλή, αλλά τον αντίπαλο στην εν εξελίξει παγκόσμια σύρραξη, την οποία μας έφερε ο 21ος αιών. Σύρραξη που ουδόλως ομοιάζει με τους παγκοσμίους πολέμους του 20ου αιώνος και -όπως έχει κατ’ επανάληψιν αναφερθή- είναι χαοτική και ολοκληρωτική, σε σημείο που να μην υπάρχουν «άμαχοι» και να μην ισχύουν κανόνες ή «δίκαιο του πολέμου».
Ως εκ τούτου, η αμερικανική αποτυχία, θα πρέπει να εξετασθή προκειμένου να προσδιορισθούν τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι χρονικές καθυστερήσεις, τόσο στην προετοιμασία της πολεμικής επιχειρήσεως, όσο και στην εν συνεχεία επιβολή της τάξεως στην κατακτηθείσα χώρα, συνέβαλαν αποφασιστικά στην αποτυχία. Επιπροσθέτως η φρασεολογία των αμερικανών επισήμων, περί «απελευθερώσεως» του Ιράκ, μάλλον θυμηδία προκαλούσε.
Και όμως στην φρασεολογία αυτή, μπορούμε να αναγνωρίσουμε στοιχεία που οδηγούν στα βαθύτερα αίτια του ατυχούς στρατηγικού σχεδιασμού που οδήγησε στην αποτυχία του Ιράκ. Πράγματι, παρατηρούμε πολλές ομοιότητες μεταξύ του τρόπου εκφράσεως των Αμερικανών επισήμων σχετικά με το Ιράκ και, του τρόπου με τον οποίο, προ εικοσαετίας περίπου, ανεφέροντο στον αντίπαλο εκείνης εποχής, την Ρωσία και τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Δεδομένου ότι πρόκειται για την ίδια ηγετική ομάδα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, επιχειρεί να εφαρμόση την «δοκιμασμένη» και «επιτυχημένη» συνταγή, η οποία είχε οδηγήσει στην κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων.
Φαίνεται λοιπόν πως οι Αμερικανοί ιθύνοντες εστίασαν την προσοχή τους στα κοινά σημεία των ισλαμικών καθεστώτων που στηρίζουν σήμερα τους τρομοκράτες με τα κομμουνιστικά και πίστεψαν πως με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν. Αγνόησαν όμως τις διαφορές, που είναι τεράστιες...
Και στις δύο περιπτώσεις μιλούμε για καθεστώτα απολυταρχικά και ανελεύθερα. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πιστέψη ότι η «απελευθέρωσις» θα εγένετο δεκτή από τους πολίτες με τον ενθουσιασμό τον οποίο επέδειξαν οι πολίτες της Ρωσίας και της ανατολικής Ευρώπης όταν κατέρρευσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα και έπεσαν οι διαχωριστικές γραμμές.
Υπεσχέθη λοιπόν η αμερικανική ηγεσία στους Ιρακινούς και τους κατοίκους άλλων κρατών της Μέσης Ανατολής «εκδημοκρατισμό». Αν όμως επίστευαν ότι η υπόσχεσις αυτή μπορούσε να αποτελέση κινήτρο για να τους δεχθούν ως «ελευθερωτές», μάλλον έπεσαν πολύ έξω.
Διότι δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους ποια είναι ή ποια μπορεί να είναι η έννοια της δημοκρατίας για ένα μουσουλμάνο. Δεν προβληματίσθηκαν αρκετά από το γεγονός, ότι θεμελιώδεις αρχές όπως αυτή της διακρίσεως των εξουσιών και της αναδείξεως νομοθετικής εξουσίας που είναι και ελεγκτική της εκτελεστικής, είναι τελείως ξένες, όχι μόνο προς την κουλτούρα και τις παραδόσεις, αλλά και προς αυτή καθαυτή την ουσία της διδασκαλίας του Ισλάμ.
Για τον μουσουλμάνο, νομοθέτησε ο Προφήτης! Όλοι οι κανόνες της ζωής περιλαμβάνονται στο Κοράνι. Και μάλιστα ήταν σαφέστατο ότι ο Προφήτης στον τοποτηρητή -και όχι διάδοχό του- χαλίφη, κατέλειπε την διοικητική μόνο αρμοδιότητα επί των πιστών, χωρίς το δικαίωμα να παρεμβαίνει στο ιερό βιβλίο, στον νόμο δηλαδή.
Πώς λοιπόν, περιμένουμε να αντιδράση ο άνθρωπος αυτός όπως ακριβώς αντέδρασαν οι πολίτες της ανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι είχαν τελείως διαφορετικές καταβολές και αντιλήψεις, ιδιαιτέρως όσον αφορά στο ζήτημα της δημοκρατικής οργανώσεως. Ας μην ξεχνάμε ότι πολέμησαν κατά του ολοκληρωτισμού όπως ακριβώς και μεις. Απλώς είχαν τη ατυχία να ευρεθούν στην λάθος πλευρά του χάρτου μετά τον πόλεμο!
Για τους μουσουλμάνους δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ευκαιριακώς ευρέθησαν εναντίον του κομμουνισμού, απλώς και μόνον διότι ήσαν ισλαμιστές. Όχι διότι ήσαν φιλελεύθεροι. Και αναφερόμενοι ειδικώς στο Ιράκ, θα πρέπει μάλλον να θυμίσουμε τις ιλαροτραγικές καταστάσεις των παλαιοτέρων δεκαετιών. Όταν προσεκαλούντο στην Μόσχα για τα κομμουνιστικά συνέδρια και οι μπααθιστές φίλοι των σοβιετικών και οι Ιρακινοί κομμουνιστές.
Μόνο που τελευταίοι ενεφανίζοντο με καλυμμένα τα πρόσωπα! Διότι αν ανεγνωρίζοντο από τους συμπατριώτες τους, είναι γνωστόν τι τους περίμενε. Τους ιδίους και τις οικογένειές τους!
(Aπό την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ)