Του Στάμου Zούλα
Τι σημασία έχει αν αυξάνουν κάθε χρόνο τα σχολικά κτίρια, οι ώρες διδασκαλίας και το διδακτικό προσωπικό. Το καταθλιπτικό στοιχείο είναι ότι μειώνεται χρόνο με το χρόνο σταθερά ο αριθμός των μαθητών. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Στατιστικής Υπηρεσίας, που δημοσιεύθηκε χθες, μέσα στην τελευταία 10ετία οι Ελληνες μαθητές μειώθηκαν κατά 160.000.
Η μείωση καταγράφεται ιδιαίτερα στον μαθητικό πληθυσμό του Γυμνασίου και του Λυκείου, η οποία έφθασε το 3,2% φέτος έναντι του προηγουμένου σχολικού έτους, ενώ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία) εμφανίζεται μια μικρή άνοδος (0,9%), η οποία αποδίδεται, όμως, αποκλειστικά στους αλλοδαπούς μαθητές.
Συνακόλουθο αποτέλεσμα ήταν μέσα στο «περίλαμπρο» ολυμπιακό έτος 2004 να κλείσουν συνολικώς στη χώρα μας 353 σχολεία (63 Δημοτικά, 190 Γυμνάσια και 100 Ενιαία Λύκεια). Πάλι καλά που δεν άνοιξαν ισάριθμες φυλακές, όπως προβλέπει η θυμόσοφη λαϊκή ρήση... Κατά τ’ άλλα, η σχετική είδηση πέρασε μάλλον στα ψιλά των εφημερίδων και βεβαίως δεν καταξιώθηκε μιας –έστω μερικών δευτερολέπτων– αναφοράς στα πολυθε(α)ματικά τηλεοπτικά δελτία. Αλλά και από όλους τους άλλους ενδιαφερόμενους, αρμόδιους ή υπεύθυνους φορείς, το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας αντιμετωπίζεται επί χρόνια περίπου ως φυσικό φαινόμενο. Eχουν δημοσιοποιηθεί εκατοντάδες –αν όχι χιλιάδες– έρευνες, μελέτες και πονήματα, που επιβεβαιώνουν την οξύτητα του προβλήματος, εντοπίζουν τα αίτια της υπογεννητικότητος και προτείνουν μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Ωστόσο η ανταπόκριση του κράτους είναι ελάχιστη, αν όχι για το θεαθήναι. Διότι το πρόβλημα δεν λύνεται, βεβαίως, με τα γλίσχρα επιδόματα-κίνητρα προς τους πολυτέκνους, ούτε με την προσθήκη μερικών εκατοντάδων βρεφονηπιακών σταθμών, για την «ανακούφιση» της εργαζόμενης μητέρας. Συνδέεται άμεσα με την ανεργία, που μαστίζει κυρίως τους νέους, την εργασιακή ανασφάλεια, τη συνεχώς επιτεινόμενη αναντιστοιχία μεταξύ των απαιτουμένων ωρών εργασίας και των αναγκαίων για ένα νέο ζευγάρι απολαβών.
Προφανώς, λοιπόν, η πολυπλοκότητα και οι δυσχέρειες του προβλήματος τείνουν να αναγάγουν το δημογραφικό σε φυσικό (δηλαδή αναπότρεπτο) φαινόμενο. Και τούτο με βάση τη γνωστή λογική των πολιτικών μας ταγών και των ειδημόνων ότι σε μια θεομηνία δεν υπάρχουν «επαρκή» αντιπλημμυρικά έργα, «ο αναγκαίος» αριθμός εκχιονιστικών μηχανημάτων, «ο τέλειος» αντισεισμικός κανονισμός.
Ετσι, και όπως απερίφραστα μας λένε οι σεισμολόγοι, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα· ήτοι τους σεισμούς. Ωστόσο η ίδια παραίνεση και για το δημογραφικό παραπέμπει ιλαροτραγικώς στη λογική του Χότζα. Μόλις διαπίστωσε περιχαρής ότι είχε μάθει τον γάιδαρό του να ζει χωρίς φαγητό, το άτυχο υποζύγιο είχε πλέον εκμετρήσει το ζην...