Η Δήμητρα είναι 34 ετών και μεγαλώνει με σκληρή δουλειά, πολλές θυσίες και αγωνίες, ένα κοριτσάκι 2,5 ετών. Κάθε απόγευμα στις 5, φεύγει από τη Βόνιτσα και πηγαίνει στη Λευκάδα, όπου πιάνει δουλειά σε κεντρικό εστιατόριο της πόλης. Στις 3 το πρωΐ, κατάκοπη κάνει 20 χιλιόμετρα για να επιστρέψει στο σπίτι της. Η ούτως η άλλως αδύνατη Δήμητρα, έχασε μέσα σε 2 μήνες, 6 κιλά από την ορθοστασία και το ξενύχτι.
Τα τελευταία χρόνια βλέπει το εισόδημά της να συρρικνώνεται και την ανασφάλεια να την κυριεύει. Θα βρει τον χειμώνα δουλειά στην πανέμορφη αλλά φτωχή Βόνιτσα; Του χρόνου, θα βρει δουλειά στη Λευκάδα, έστω κι αν πρέπει να διανύει καθημερινά 40 χλμ.; «Το μισό μεροκάματο το δίνω για βενζίνη. Αλλοίμονο αν χαλάσει και το αυτοκινητάκι μου και πληρώνω συνεργεία. Προς το παρόν, τα καταφέρνω, έστω και οριακά».
Στη γιγαντοοθόνη του εστιατορίου, υπουργός της κυβέρνησης καθησύχαζε τους δημοσίους υπαλλήλους ότι κανείς δεν θα απολυθεί. Ακολούθησαν δηλώσεις των εκπροσώπων όλων των κομμάτων και όλοι έδιναν τις ίδιες διαβεβαιώσεις.
«Στην Ελλάδα έχουμε τόσους πολλούς προστάτες των αδυνάτων. Δεν θα βρεθεί έστω κι ένας να βοηθήσει και μένα;» αναρωτήθηκε η Δήμητρα.
Παιδάκι στη δεκαετία του ’80, η αγαπημένη της ταινία ήταν ο «Ρομπέν των Δασών». Περιέργως, όταν εμφανιζόταν στην τότε κρατική τηλεόραση ο πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου, σαν σε παραίσθηση τον «έβλεπε» να φορά το γνωστό καφεπράσινο καπέλο με το φτερό. Όχι, το τόξο δεν το έβλεπε. Παρ’ όλα αυτά, ο σύγχρονος Ρομπέν των Δασών ήταν για τη Δήμητρα πειστικότατος και σιγά-σιγά αντικατέστησε τη μορφή που έβλεπε στις ταινίες.
«Να δεις, παιδί μου, που ο Ανδρέας θα κάνει κάθε μη προνομιούχο Έλληνα πλούσιο», έλεγε ο πατέρας της. Στο Γυμνάσιο άκουγε το περίφημο «ο λαός στην εξουσία» και αυτό που έβλεπε ήταν συγχωριανούς της να διορίζονται στο δημόσιο, να εισπράττουν και να κάθονται.
Της άρεσε πάρα πολύ αυτή η «εξουσία», αλλά οι γονείς της δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» (ούτε καν στα Γιάννενα), για να βολευτούν. Ήλπιζαν πάντως – μάταια όπως αποδείχθηκε – ότι θα έρθει και η δική τους η σειρά.
Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα αγωνίζεται να επιβιώσει. Και φυσικά, δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν οι Ρομπέν να πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια, αριστεροί, σοσιαλιστές, δεξιοί και βάλε, ακόμα και «θρησκευτικοί» και ο Έλληνας να πηγαίνει «κατά διαόλου».
Σπουδαίος Ρομπέν π.χ. ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, ο οποίος αντιδρώντας δυναμικά και ακαριαία σε δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «θα απολύονται όσοι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν λευκή απεργία», δήλωνε με αφοπλιστική λογική : «γιατί να μαζεύουμε τα λεφτά του κοσμάκη και να τα δίνουμε στην Τρόικα ;»
Τέτοιους λεβέντες θέλουμε, που δεν θα διστάζουν να προστατεύουν τον ανυπεράσπιστο λαό. Σαν τους συναδέλφους του της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ και τόσους άλλους, που αγωνίζονται για …τα συμφέροντα του λαού ! Εύγε σας παλικάρια, ο αυθεντικός Ρομπέν ήταν ελάχιστος, σχεδόν ανύπαρκτος, μπροστά σας !
Άσε που φορούσε και μποτάκια αντί για σκαρπινάκια Todds (και λοιπά αξεσουάρ πανάκριβων brands) ή κάτι κολάν φθηνιάρικα, αντί για Armani jeans. Και ούτε είχε και τα κανάλια να τον προβάλλουν και να του δίνουν βήμα για να εξηγήσει τους «άγιους» σκοπούς του αγώνα του.
Αλλά να που (εντυπωσιακότατος) Ρομπέν των (καμένων) Δασών αναδείχθηκε και ο Δήμαρχος Γλυφάδας, ο οποίος αφού καταπάτησε αναδασωτέα έκταση στον Υμηττό για να κάνει νεκροταφείο, δήλωνε με κάθε σοβαρότητα ότι δεν αυθαιρετούσε, αλλά …κάλυπτε πιεστικώτατες κοινωνικές ανάγκες και φυσικά απαιτούσε η κοινωνία να τον ευγνωμονεί ! Γι’ αυτό στην Ελλάδα έχουμε 1,5 εκατ. αυθαίρετα : Απλά καλύψαμε τις ανάγκες μας !
Σε απόλυτη ταύτιση απόψεων και ο τοπικός μητροπολίτης, που μας πληροφόρησε ότι κάλυψε …ιερές θρησκευτικές ανάγκες ! Βρήκαμε παπά, καταπατήσαμε δασικές εκτάσεις, φέραμε (με γερανό) και προκατασκευασμένη εκκλησία, ε να μην θάψουμε και καμμιά δεκαριά ; Και έπεται συνέχεια.
Ρομπέν των Δασών οι συνδικαλιστές, οι υπουργοί, όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί. Ρομπέν οι δήμαρχοι, οι ιερωμένοι, οι συντεχνίες των ταξιτζήδων, φαρμακοποιών, δικηγόρων, γιατρών, το κίνημα «Δεν πληρώνω». Ρομπέν τα κόμματα (που μάχονται για την προστασία και ευημερία μας). Ρομπέν οι δημόσιοι λειτουργοί (που μπλοκάρουν τα πάντα για το καλό μας), Ρομπέν οι αγανακτισμένοι, οι αναρχικοί, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι πρυτάνεις.
Τώρα πως είναι δυνατόν η Δήμητρα να πρέπει να διανύσει καθημερινά 40 χλμ. για το μεροκάματο, χωρίς κανείς από όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους να μπορεί να την βοηθήσει, αυτό θα μας το εξηγήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Διότι εμείς ανεχόμαστε τα καμώματα και δοξάζουμε τους Ρομπέν που μας κοροϊδεύουν ασύστολα.