Τι είναι φθηνότερο η διάσωση των χωρών-μελών της Ευρωζώνης σε αδυναμία δανεισμού ή η διάσωση του τραπεζικού συστήματος των πλεονασματικών χωρών από τις παρενέργειες μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας; Αν πιστέψουμε τους Γερμανούς οικονομολόγους Hau και Lucke, όπως επισημαίνεται στο τελευταίο τεύχος του Spiegel, η δεύτερη λύση είναι φθηνότερη.
Οι δύο Γερμανοί οικονομολόγοι έχουν εξασφαλίσει παρέα, ώστε η Ελλάδα να μην αισθανθεί μόνη στο ρόλο της Ιφιγένειας της Ευρωζώνης: Προβλέπουν κούρεμα 50% για την Ελλάδα αλλά και για την Πορτογαλία και 25% για Ιταλία, Ισπανία και Ιρλανδία.
Το σχεδιαζόμενο μεγάλο «κούρεμα» της Αθήνας και η επιχειρηματολογία του Τύπου ότι η διάσωση των τραπεζών είναι πιο φθηνή από τη διάσωση χωρών είναι ένα μήνυμα όχι μόνον εγκατάλειψης του νότου της Ευρωζώνης, αλλά πυροδότησης μιας δυναμικής πρώτα περιθωριοποίησης και στη συνέχεια εξόδου από την Ευρωζώνη.
Ποιος επενδυτής ενόψει ή πολύ περισσότερο από τη «ελεγχόμενη χρεοκοπία» της Αθήνας θα εμπιστευθεί το δημόσιο χρέος της Ρώμης και της Μαδρίτης; Αν σήμερα Ιταλία και Ισπανία δανείζονται στο όριο της κόκκινης γραμμής του απαγορευτικού επιτοκίου 7%, τι θα συμβεί όταν θα δρομολογηθεί το προαποφασισμένο από τα μέσα Αυγούστου στη γερμανική πρωτεύουσα μεγάλο «κούρεμα» της Αθήνας;
Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι οι μεθοδικοί συγγραφείς του σχεδίου Β' στο κτίριο του υπουργείου Οικονομικών στο Βερολίνο δεν γνωρίζουν τις παρενέργειες της επιβολής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» στην Ελλάδα για τις υπόλοιπες χώρες της Περιφέρειας της Ευρωζώνης;
Ποιος μπορεί να παραγνωρίσει την έμμεση ομολογία της γερμανικής πλευράς ότι έχει συνυπολογίσει και τη δραστική συρρίκνωση του νότου της Ευρωζώνης ως εμπορικού εταίρου του Βερολίνου;
Όλα είναι πλέον ξεκάθαρα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια στρατηγική συρρίκνωσης της Ευρωζώνης στους σημερινούς πλεονασματικούς που φέρουν τη βαθμολογία ΑΑΑ ως προς την πιστοληπτική τους αξιοπιστία -Γερμανία, Αυστρία, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Ολλανδία και Γαλλία- με μόνο ζητούμενο αν το Παρίσι θα παραμείνει στην ομάδα έστω και ως αδύναμος κρίκος.
Τα παραπάνω είναι, ευτυχώς, ακόμη σενάρια, η υλοποίηση των οποίων σκοντάφτει σε δυο άγνωστες μεταβλητές:
Πρώτον, σε πιο βαθμό το παράπλευρο αποσταθεροποιητικό για το χρηματοπιστωτικό σύστημα κόστος της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της Περιφέρειας της Ευρωζώνης μπορεί να παραμείνει ελεγχόμενο, να μην προκαλέσει δηλαδή μια παγκόσμια συστημική αποσταθεροποίηση.
Δεύτερον, ποιες θα είναι οι συνολικές επιπτώσεις για την Ευρώπη, της πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης που θα κυριαρχήσει ως νομοτελειακή συνέπεια της αδυναμίας δανεισμού και χρόνιου εγκλωβισμού στην ύφεση που θα ακολουθήσει τα «κουρέματα».
Είκοσι χρόνια μετά το Μάαστριχτ η Γηραιά Ήπειρος προβάλλει αγνώριστη, με το νότο ή καλύτερα την Περιφέρεια της Ευρωζώνης να αποτελεί σήμερα μια γκρίζα ζώνη αβεβαιότητας, όπως ακριβώς συνέβαινε με την κεντρική και ανατολική Ευρώπη το 1991.
Ετσι είκοσι δύο χρόνια μετά την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το Νοέμβριο του 1989, και εννέα μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης το Δεκέμβριο του 2002 που επικύρωσε την πλήρη ένταξη της ανατολικής Ευρώπης, μια νέα διαχωριστική γραμμή αρχίζει και χαράσσεται στην Ευρώπη:
Από την μια η Ομάδα των ΑΑΑ με την εντός και εκτός Ευρωζώνης ανατολική Ευρώπη ως παρακολούθημα.
Από την άλλη ο νότος ή καλύτερα η Περιφέρεια, αφού στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονται η Ιρλανδία αλλά και το Βέλγιο.
Το ντόμινο του «κουρέματος»
Ποιος επενδυτής ενόψει ή πολύ περισσότερο ύστερα από την «ελεγχόμενη χρεοκοπία» της Αθήνας θα εμπιστευθεί το δημόσιο χρέος της Ρώμης και της Μαδρίτης; Αν σήμερα Ιταλία και Ισπανία δανείζονται στο όριο της κόκκινης γραμμής του απαγορευτικού επιτοκίου 7%, τι θα συμβεί όταν θα δρομολογηθεί το προαποφασισμένο από τα μέσα Αυγούστου στη γερμανική πρωτεύουσα «μεγάλο κούρεμα» της Αθήνας; Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι οι μεθοδικοί συγγραφείς του σχεδίου Β' στο κτίριο του υπουργείου Οικονομικών στο Βερολίνο δεν γνωρίζουν τις παρενέργειες της επιβολής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» στην Ελλάδα για τις υπόλοιπες χώρες της Περιφέρειας της Ευρωζώνης;
(από την εφημερίδα "Ημερησία")