Eκτός ελέγχου την περίοδο αυτή δεν βρίσκεται µόνον η Ελλάδα, αλλά και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση καθώς η εντεινόµενη οικονοµική κρίση έρχεται να αποκαλύψει ότι µόνον ως Ενωση δεν λειτουργεί. Το γεγονός αυτό καθιστά ακόµη δυσκολότερη την έξοδο της ελληνικής οικονοµίας από το σκοτεινό τούνελ στο οποίο έχει βυθιστεί, µε δεδοµένο ότι είναι υποχρεωµένη να κινηθεί σε ένα ιδιαίτερα ασταθές ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όπου προέχουν οι εθνικοί ανταγωνισµοί και η εξυπηρέτηση των επί µέρους συµφερόντων.
∆εν είναι λοιπόν τυχαίο που για µία ακόµη φορά ο κ. Γ. Παπανδρέου επιχειρεί να προσεγγίσει τις Ηνωµένες Πολιτείες εν είδει σωσιβίου. Αγνωστο όµως παραµένει αν τελικά θα πετύχει ένα ραντεβού µε τον πρόεδρο Οµπάµα ή θα περιορισθεί σε µια συζήτηση µε τον αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος θα επισκεφθεί την Αθήνα στις αρχές ∆εκεµβρίου για καθαρά προεκλογικούς λόγους, θέλοντας να εξασφαλίσει τη στήριξη του ελληνοαµερικανικού λόµπι µε το οποίο διατηρεί µακροχρόνιους δεσµούς. Ο,τι και αν συµβεί, πάντως, το βέβαιο είναι ότι η σωτηρία δεν θα προέλθει από την Ουάσιγκτον, ενώ παραµένει το ερώτηµα για το πού τελικά θα καταλήξουν οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι δείχνουν ιδιαίτερα ενοχληµένοι έχοντας τεθεί στο περιθώριο των διαβουλεύσεων Μέρκελ - Σαρκοζί.
Ποιος όµως τελικά παίρνει τις αποφάσεις στην υποτιθέµενη ενωµένη Ευρώπη; ∆ιότι αυτό που αποδεικνύεται καθηµερινά είναι ότι οι αναιµικοί θεσµοί που έχουν δηµιουργηθεί ελάχιστα επηρεάζουν τις εξελίξεις, µε αποτέλεσµα την πραγµατική εξουσία να ασκεί η ηγέτις της ισχυρότερης χώρας µε την υποβοήθηση ενός αποδυναµωµένου στο εσωτερικό της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος υποχρεώνεται να συµφωνεί σχεδόν σε όλα.
Αλλά λοιπόν προτείνει το γαλλογερµανικό δίδυµο, άλλα υποστηρίζει ο πρόεδρος της Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, σε γενικότητες (για να µην ταράξει τα νερά) περιορίζεται ο χωρίς ουσιαστική εξουσία πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου Χέρµαν βαν Ροµπάι, στις δικές του απόψεις επιµένει ο απερχόµενος πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ, ενώ ο πελαγωµένος πρόεδρος της ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ λέει και αυτός τα δικά του, προσθέτοντας όµως πως ό,τι αποφασίζουν Γαλλία και Γερµανία δεν µετατρέπεται αυτοµάτως σε απόφαση της ΕΕ και πως η οικονοµική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, για την οποία δεσµεύτηκαν οι 17 χώρες-µέλη, «δεν πρέπει να µετατραπεί σε µια γαλλογερµανική δύναµη κρούσης». Και είναι µέσα σε αυτό το χαώδες κλίµα που θα κληθούν να λάβουν τις τελικές αποφάσεις τους οι 27 ηγέτες στις 23 Οκτωβρίου.
Ολα αυτά δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν µπορεί πλέον να συνεχίσει να λειτουργεί µε αυτόν τον τρόπο. ∆ιότι αυτό που φάνηκε είναι ότι, όταν τα πράγµατα ήταν οµαλά, το διακυβερνητικό µοντέλο λειτουργούσε κουτσά-στραβά, συχνά µε ένα βήµα µπροστά και δύο πίσω· όταν όµως εκδηλώθηκε η κρίση, δεν ήταν µόνον η ελληνική κυβέρνηση που δεν µπόρεσε να αντιµετωπίσει την κατάσταση αποτελεσµατικά, αλλά και η ίδια η Ευρώπη. Η βιαστική τελευταία µεγάλη διεύρυνση αποδείχθηκε µοιραία (πρόσφατο παράδειγµα η φαρσοκωµωδία µε τη Σλοβακία) καθώς δεν είχε προηγηθεί η εµβάθυνση των θεσµών. Ετσι, τώρα καθίσταται επιτακτικά αναγκαίο να υπάρξει ριζική αναθεώρηση των συνθηκών, ώστε να επιτευχθεί η πλήρης πολιτική και οικονοµική ενοποίηση. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται σήµερα είναι περισσότερη (και καλύτερη φυσικά) Ευρώπη και όχι η επικυριαρχία των ισχυρών χωρών.
(από το "Βήμα")