Ο Τελευταίος να Κόψει το... Έλλειμμα

Ηταν αυτονόητο ότι ο Παπανδρέου θα έφτανε στο δημοψήφισμα. Η πολιτική του στηρίχθηκε στον εκβιασμό μέσω απανωτών διλημμάτων. Αρχικώς, στην κρίση ρευστότητας προστέθηκε η κρίση φερεγγυότητας. Το φθινόπωρο 2008 οι ελληνικές τράπεζες έχασαν τη δυνατότητα αναχρηματοδότησης στις αγορές κεφαλαίου. Τον χειμώνα 2009-2010 το ελληνικό κράτος ήρθε αντιμέτωπο με κρίση φερεγγυότητας και αυξημένες δυσκολίες αναχρηματοδότησης του χρέους. Την άνοιξη 2010 οι κάτοχοι κεφαλαίων έχασαν πλήρως την εμπιστοσύνη τους. Την Ελληνική Δημοκρατία δάνεισαν φιλικά κράτη και το Ταμείο.

Μετά τον αποτυχημένο ελιγμό του δημοψηφίσματος η χώρα διατρέχει πλέον και τον συναλλαγματικό κίνδυνο. Την απειλή «ή μου δίνετε χρήματα για το σπάταλο κράτος μου ή αποχωρώ από τη Ζώνη του Ευρώ και σας διαλύω το κοινό σας νόμισμα», την χρησιμοποίησε από την πρώτη στιγμή. Οταν διαπίστωσε πόση δύναμη είχε ο εκβιασμός, τον χρησιμοποίησε για να συγκαλύψει την ανικανότητα της κυβέρνησής του και την προσωπική του αδυναμία να διοικήσει το κράτος.

Με τη νέα απειλή, ενός δημοψηφίσματος στο οποίο θα παιζόταν «κορόνα-γράμματα» η θέση της Ελλάδας στο ευρώ, ο πρωθυπουργός εξεβίασε τους εταίρους μας στην Ευρώπη, τους νοικοκύρηδες της χώρας και τους νουνεχείς επενδυτές στις μεγάλες αγορές. Τους έκανε όλους, εχθρούς του. Αντιθέτως, ικανοποίησε τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αντιλήφθηκαν πολύ καλά ότι μετά τον θυμό που προκάλεσε η απάτη (scam) που προσπάθησε να περάσει, ο κ. Παπανδρέου θα έχανε την εμπιστοσύνη των ξένων ηγεσιών.

Στην πράξη, πραγματικό δίλημμα υπήρξε μόνον ένα: είτε θα αντιμετωπίζαμε μόνοι μας τη δημοσιονομική κρίση, είτε θα το κάναμε υπό εποπτεία. Του Νομισματικού Ταμείου, αρχικώς, των εταίρων της Ευρωζώνης, στη συνέχεια και των τεχνικών εκπροσώπων των πιστωτών, σε περίπτωση εγκατάλειψης του κοινού νομίσματος. Οι ενδείξεις πως ο Γιώργος Παπανδρέου είχε απαντήσει σε όλα αυτά τα διλήμματα, χωρίς καμία καθυστέρηση και από πολύ ενωρίς, έχουν πληθύνει τόσο πολύ ώστε να καταστεί αυτονόητη η απώλεια εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.

Θα μπορούσε ίσως, κάποιος, να τον δικαιολογήσει επειδή προφανώς αντιλαμβάνεται καλύτερα από εμάς τις ανικανότητες της κυβέρνησής του. Χρειαζόταν την τεχνοκρατική δύναμη που θα του παρείχε η εμπειρία του Ταμείου και των άλλων τεχνοκρατών των Βρυξελλών. Επίσης, χρειαζόταν το «διαβατήριο» του Ταμείου, προκειμένου να διαπραγματευτεί τα θέματα του ελληνικού χρέους, καθώς θα περνούσαμε από το ένα στο άλλο, τα στάδια της μεγάλης κρίσης.

Ο συνεχής εκβιασμός ενός ολόκληρου πληθυσμού, δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητος. Η τακτική Παπανδρέου αποκάλυπτε συνεχώς εντονότερα τον εντελώς πραγματικό φόβο, που διαπερνά τους κυβερνώντες απέναντι στον λαό «τους». Φόβος πραγματικός όταν η μείωση του κρατικού ελλείμματος και η ανασύνταξη της οικονομίας έφθασαν να απειλούν τα συμφέροντα των δικών «τους». Οταν ήρθε η ώρα να περικοπεί το κράτος, που έστησαν και εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί, ο κ. Παπανδρέου κατέρρευσε. Οποιος αναλάβει να συνεχίσει το έργο της πρωθυπουργίας, θα πρέπει να συνεχίσει ακριβώς από εκείνο το σημείο: να περικόψει δραστικά το έλλειμμα.