ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΟΧΘΗ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΚΑΙ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Ο ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Eάν o Σαντάμ Χουσεϊν εξακολουθεί να προσεύχεται καθημερινά στον Αλλάχ, θα πρέπει να απευθύνει ένα μεγάλο ευχαριστώ για την συμπεριφορά που επιδεικνύει ο Αριέλ Σαρόν.
Οι ενέργειες του πρωθυπουργού του Ισραήλ στην πολύπαθη Δυτική Οχθη που αποσκοπούν στην ανηλεή συντριβή με στρατιωτικά μέσα των πόλεων, χωριών και στρατοπέδων προσφύγων των Παλαιστινίων στην περιοχή, έχουν αναμφισβήτητα αναστατώσει τα σχέδια του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Τζόρτζ Μπους του Νεότερου για την καθεστωτική αλλαγή στο Ιράκ.
Η οργή που κατακλύζει τους δρόμους των πόλεων του αραβικού κόσμου, έχουν καταστήσει σχεδόν αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια για την ανάληψη μιας ευρείας κλίμακας στρατιωτικής ενέργειας κατά του καθεστώτος της Βαγδάτης από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ακόμη και η Τουρκία, ο πιστός σύμμαχος του Λευκού Οίκου στην περιοχή που παρέχει κάθε είδους στρατιωτικές διευκολύνσεις στα Αμερικανικά στρατεύματα, δια του Πρωθυπουργού της Μπουλέντ Ετσεβίτ, έχει αποκηρύξει τις ενέργειες του Ισραήλ χαρακτηρίζοντάς τις ως «γενοκτονία». Η στάση αυτή της Τουρκίας, είναι βέβαιο ότι θα εντείνει τις όποιες αμφιβολίες της ηγεσίας της στα Αμερικανικά σχέδια κατά του Ιράκ, αφού ήδη εκτιμώνται ότι υπέχουν θέση ενδυνάμωσης του Κουρδικού στοιχείου.
Τα φιλο-αμερικανικά καθεστώτα τουαΑραβικού κόσμου, όπως η Ιορδανία και το Μπαχρέιν, (για να μην αναφερθούμε στη Σαουδική Αραβία όπου οι διαδηλώσεις είναι απαγορευμένο… φρούτο) θα μπορούσαν ευχερέστατα να αποσταθεροποιηθούν κατά τη διάρκεια μιας ογκώδους λαϊκής διαμαρτυρίας-εξέγερσης, αφού η «ραχοκοκαλιά» της κοινής γνώμης στα κράτη αυτά αντιδρά με… οργισμένη σύμπνοια στις επιθέσεις των Ισραηλινών κατά των Παλαιστινιακών αυτόνομων (;) περιοχών.
Το δεύτερο πλέον φλέγον ερώτημα είναι τα δεινά που υπόκεινται οι άμαχοι Ισραηλινοί. Ο συνδυασμός των δύο αυτών, θα μπορούσε να απέβαινε καταστροφικός.
Αυτό είναι το πρόβλημα που καλούνται να επιλύσουν οι υπεύθυνοι χάραξης μιας πολιτικής για τη Μέση Ανατολή στην Ουάσιγκτον. Υπό τις προϋποθέσεις που περιγράφηκαν ανωτέρω, δεν είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση…
Η αναστάτωσή τους απειλεί να υπονομεύσει ολοκληρωτικά την καθοδηγούμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες εκστρατεία εναντίον της διεθνούς τρομοκρατίας. Διότι, ακόμη και εάν η ένταση της σύγκρουσης στο Ισραήλ δεν θεωρούνταν ότι πήγαζε από τις επιθέσεις των τρομοκρατών της 11ης Σεπτεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, εν τούτοις, η επίλυση της αιματηρής διαμάχης θα καθόριζε την επιτυχία ή την αποτυχία της «απάντησης» που θα έπρεπε να δοθεί εναντίον των υπευθύνων.
Η πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Κόλιν Πάουελ στην περιοχή, αποδεικνύει την σύγχυση και την αναποφασιστικότητα που διακατέχει τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ουάσιγκτον. Ο ίδιος κατέφθασε στο Ισραήλ μεταφέροντας ξεκάθαρο μήνυμα προς τον Σαρόν να αποχωρήσει από τις πόλεις των Παλαιστινίων.
Ωστόσο και καθώς δεν πρόλαβε να «πατήσει» το πόδι του στο έδαφος της χώρας, μια νέα επίθεση αυτοκτονίας που εκδηλώθηκε σε πολυσύχναστη αστική περιοχή, τον υποχρέωσε να «ανασυνταχθεί», εμφανιζόμενος, πλέον, διστακτικός να πιέσει τους Ισραηλινούς. Αποτέλεσμα των γεγονότων των ημερών, ήταν να μεταθέσει το βάρος των πιέσεων προς την πλευρά του Γιάσερ Αραφάτ, τον οποίο κάλεσε να αποκηρύξει επισήμως την τρομοκρατία στις Εβραϊκές πόλεις.
Από την πλευρά του, ο Σαρόν εμφανίζεται αγνοών εντελώς, τις εκκλήσεις του Πάουελ για «αυτοσυγκράτηση», με δεδομένο ότι οι αντιδράσεις του Προέδρου Μπους από το Λευκό Οίκο «ακούγονταν» τόσο μακρινές. Η στάση που επέδειξε ο Σαρόν, συνιστά την πλέον οφθαλμοφανή περίπτωση διπλωματικής αλαζονείας που αντέταξε ποτέ ηγέτης του Ισραήλ προς το πρόσωπο ενός Αμερικανού Προέδρου.
Η πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστοι στην Ουάσιγκτον είναι προετοιμασμένοι να παραδεχθούν το πόσο «βρώμικος» σύμμαχος είναι ο Σαρόν στην μάχη του εναντίον της τρομοκρατίας. Δεν είναι μόνον το ότι υπονομεύει τα σχέδια Μπους για την εκπαραθύρωση του Σαντάμ Χουσεϊν. Με την πολιτική του, αποξενώνει την Αραβική κοινή γνώμη, και προκαλεί ηχηρή αναστάτωση στην Ευρώπη. Φαίνεται να επιδιώκει μιαν στερούμενη ελπίδας πολιτική για την ίδια την πατρίδα του που τελικώς και μακροπροθέσμως, θα της προκαλέσει τεράστια ζημία, από εκείνη την οποία φαντάζεται ότι θα επιφέρει στους Αραβες γείτονές της.
Το μόνο καλό που μπορεί να εξαχθεί ως συμπέρασμα από την πολιτική του Σαρόν στα Παλαιστινιακά εδάφη, είναι ότι τελικά θα οδηγήσει στην πλήρη δυσφήμιση της ιδέας για την χρήση στρατιωτικής ισχύος ως αποτελεσματικό εργαλείο για την πάταξη της τρομοκρατίας… Βραχυπρόθεσμα, ωστόσο, το κόστος για Ισραηλινούς και Παλαιστινίους είναι συνταρακτικό.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες καταδεικνύουν ότι η υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στις ανηλεείς πρακτικές του Σαρόν στα Παλαιστινιακά εδάφη μειώνεται διαρκώς, αφού περισσότερο από το 40 τοις εκατό των ερωτηθέντων στο δείγμα να αμφιβάλει για το δίκαιο της χρήσης υπέρμετρης χρήσης στρατιωτικής βίας σε κατοικημένες περιοχές. Ομως, ενώ η κριτική που εκφέρει ο Πρόεδρος Μπους κατά του Σαρόν εξακολουθεί να είναι ανεπαρκής, ο Γιάσερ Αραφάτ παραμένει ο κύριος αποδέκτης της προεδρικής οργής.
Ισως, μια από τις δικαιολογίες για τη στάση που επιδεικνύει ο κ. Μπους, είναι το γεγονός ότι το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας δεν έχει πλαισιωθεί από ειδήμονες επί του Μεσανατολικού, από την ημέρα που ο Αμερικανός πρόεδρος εγκαταστάθηκε στο Λευκό Οίκο… Το γεγονός αυτό παρείχε τη δυνατότητα στα λεγόμενα «γεράκια» του αμερικανικού Πενταγώνου, όπως ο υφυπουργός Αμύνης Πολ Γούλφοβιτζ, να ασκήσουν δυσανάλογη επιρροή έναντι των περισσότερο ειρηνόφιλων στελεχών που πρόσκεινται στο Υπουργείο Εξωτερικών του Κόλιν Πάουελ.
Πάντως, όταν θίγεται το ζήτημα του Ιράκ, η αποφασιστικότητα για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεϊν φαίνεται να έχει συνεπάρει σε βαθμό εμμονής τόσο τον Πρόεδρο όσο και τους στενούς συμβούλους του, αφού για το νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, είναι ανάγκη να τελειώσει οριστικώς η «δουλειά» που αφέθηκε μισή επί Προεδρίας Τζόρτζ Μπους του Πρεσβύτερου, την εποχή του Πολέμου στον Περσικό... Η ανησυχία του για το ενδεχόμενο το Ιράκ να κατασκευάζει όπλα μαζικής καταστροφής είναι πραγματική, επειδή πάντοτε θα υπάρχει η πιθανότητα της μεταπώλησής τους σε ομάδες διεθνούς τρομοκρατίας. Ωστόσο δεν είναι μόνον αυτό. Το ζήτημα είναι ΚΑΙ προσωπικό.
Ακούγονται φωνές που επισημαίνουν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος θα έπρεπε να πιέσει έντονα, προκειμένου για την ανάληψη στρατιωτικής επίθεσης εναντίον του Ιράκ προτού ηρεμήσουν τα οξυμένα πνεύματα στη δυτική όχθη του Ιορδάνη. Το επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι δεν υφίσταται καμία ελπίδα να υποστηριχθεί σχέδιο για την άσκηση πίεσης προς τον Σαρόν ώστε να επιδείξει αυτοσυγκράτηση από το Αμερικανικό πολιτικό σύστημα, τουλάχιστον έως ότου επιτύχει κάτι εξαιρετικώς σημαντικό στη Μέση Ανατολή.
Πρόκειται για επιχείρημα που αγνοεί την πραγματικότητα που υφίσταται στην περιοχή εκείνη του πλανήτη και εκλαμβάνει τις παραξενιές της αμερικανικής πολιτικής ως το υπέρτατο αγαθόν! Τούτο είναι ενοχλητικό. Είναι ακριβώς εκείνο το είδος του σκεπτικού το οποίο προκαλεί «πονοκέφαλο» στους συμμάχους του προέδρου Μπους στην Ευρώπη.
Ακόμη και ο Τόνι Μπλέρ, Βρετανός πρωθυπουργός, από τους πλέον αφοσιωμένους Ευρωπαίους φίλους του, αμφιβάλει για το εάν τελικά είναι σοφό να ξεκινήσει η προετοιμασία για ένα στρατιωτικό κτύπημα κατά της Βαγδάτης, δίχως πρώτα να έχει κατασιγάσει το αιματηρό πάθος που χωρίζει Ισραήλ και κατεχόμενη Παλαιστίνη. Ο ίδιος παραδέχεται ότι τίποτε δεν πρόκειται να συμβεί, τουλάχιστον έως τα τέλη του διανυόμενου έτους…
Ωστόσο, άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν πως τίποτε δεν πρέπει να συμβεί κατά του Ιράκ δίχως την υποστήριξη του ΟΗΕ, σκεπτικό που ελάχιστοι στην Ουάσινγκτον συμμερίζονται…
Γιατί υφίσταται παρόμοιο αγεφύρωτο κενό ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού; Φυσικά δεν αποτελεί κάτι το πρωτοφανές. Οι εντάσεις προϋπήρχαν και πριν από τα δραματικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, καθώς η συνείδηση του γεγονότος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μοναδική υπερδύναμη στον πλανήτη, η οποία έχει την τάση να επιδιώκει γενικώς τη μονομέρεια ως σύμβολο των όποιων επιδιώξεών της, βοήθησε στο να εγκαθιδρυθεί ένα αίσθημα κατωτερότητας στους Ευρωπαίους. Η επίθεση των τρομοκρατών επέφερε μιαν προσωρινή διατάραξη της ισχύουσας τάσης, αλλά μόνον προσωρινή.
Από την εποχή εκείνη, η κοινή γνώμη σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη ακολούθησε διαφορετική διαδρομή σκέψης. Πολλοί, αν όχι η πλειοψηφία των Αμερικανών πολιτών και οπωσδήποτε τα μέλη της παρούσης κυβέρνησης, πιστεύουν ακράδαντα πως βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Δεν ενοχλούν τη σκέψη τους για τις αιτίες που προκαλούν τα περιστατικά τρομοκρατίας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι συνέπειές της.
Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι δεν αισθάνονται ότι βρίσκονται στην… πρώτη γραμμή της μάχης. Αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της τρομοκρατίας, κυρίως προσπαθώντας να εξεύρουν τρόπους για την καταπολέμηση των αιτιών που την εκτρέφει. Στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, η ευρωπαϊκή οικογένεια εστιάζει την προσοχή της στην ανάγκη να καταβληθεί μια συνεχής προσπάθεια για τον τερματισμό της έχθρας που χωρίζει Εβραίους και Παλαιστινίους και όχι το πώς θα εξαπολυθεί μια νέα επίθεση κατά του Ιράκ.
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο όχθες του Ατλαντικού είναι θεμελιώδης. Ο Σαρόν – ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι βρίσκεται σε πόλεμο – την ανέδειξε με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο. Ο Μπους έχει δύο επιλογές. Είτε να στηρίξει τις πρακτικές Σαρόν, ή να διατηρήσει εν ζωή την διεθνή συμμαχία κατά της τρομοκρατίας.
Δεν μπορεί να τα έχει όλα δικά του.