Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Δεν αισθάνομαι χαρά όταν βλέπω τη σημερινή κυβέρνηση να παραπαίει, παραπατώντας σχεδόν συνέχεια σε βαθιές λακκούβες και προσκρούοντας πάνω σε ψηλούς τοίχους. H ιστορική μου προέλευση είναι εξάλλου ακριβώς από αυτόν τον πολιτικό χώρο. Και δεν μου προκαλούν χαρά τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Ούτε και με ευχαριστεί η αντιπολίτευση που υποχρεώνομαι να ασκήσω. Είναι όμως φανερό πως δεν υπάρχει στρατηγική, δεν υπάρχει προγραμματισμός, δεν υπάρχει συντονισμός και έλεγχος. Ο καθένας λειτουργεί εκ των ενόντων. Κατεβάζει ενδεχομένως ιδέες και προωθεί ρυθμίσεις. Συχνά, όμως, αντιφατικές κι αδιέξοδες. Δίχως μπούσουλα και πολιτική γραμμή.
Οι φορολογικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης μαζί με τον νέο προϋπολογισμό συνθέτουν ακριβώς αυτό το, δίχως στρατηγική προοπτική, αδιέξοδο. Υποτίθεται πως ολόκληρο το πλάνο δουλειάς της N.Δ., που στηριζόταν στην οικονομία, είχε ως ακρογωνιαίο του πολιτικό λίθο την εξασφάλιση ταχύρρυθμης οικονομικής ανάπτυξης. Και δεν μπορούσε αυτή να εξασφαλισθεί, σύμφωνα και πάλι με τις προεκλογικές διακηρύξεις της κυβέρνησης, παρά μόνο με γενναίες περικοπές στη φορολογία των επιχειρήσεων και με τη δραστική μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας. Στον δεύτερο αυτό τομέα ακόμη οι Έλληνες περιμένουν να δουν το περιεχόμενο της περίφημης «επανίδρυσης του κράτους». Στο ενδιάμεσο διάστημα η γραφειοκρατία εξακολουθεί να βασιλεύει και τους πολίτες να δυναστεύει.
Αιφνιδιάζει δυσάρεστα
Στον τομέα όμως των φορολογιών ρυθμίσεων η κυβέρνηση εξακολουθεί να αιφνιδιάζει. Δυστυχώς, όμως, αιφνιδιάζει δυσάρεστα. Όλοι οι κοινωνικοί φορείς - εργοδοτών, ελεύθερων επαγγελματιών και εργαζομένων - δίχως περιστροφές δήλωσαν την απογοήτευση ή και την οργή τους για τις κυβερνητικές ρυθμίσεις. Οι οποίες ανεξάρτητα απ' όλα τα άλλα είναι και άπνοες. Συνιστούν προτάσεις της κρατικής γραφειοκρατίας. Δεν αποτελούν εκδήλωση πολιτικής βούλησης κι αντανάκλαση πολιτικής φιλοσοφίας. Είναι νομοσχέδιο των εφοριακών. Όχι πολιτική πράξη ενεργού πολιτικού οργανισμού.
Εκπληκτικό μάλιστα είναι πως ο αρμόδιος υφυπουργός υπερηφανεύτηκε - σαν να έδινε εξετάσεις στις συστοιχίες της κυρίας Παπαρήγα - για την ορθότητα των ρυθμίσεων που η κυβέρνηση προωθεί, επειδή μ' αυτές διαφωνεί ο... ΣΕΒ!! Είναι προφανές πως η κυβέρνηση θεωρεί τους βιομηχάνους ταξικούς της εχθρούς. Αυτό που δεν είναι φανερό είναι από ποιους ακριβώς περιμένει να γίνουν επενδύσεις για να πραγματοποιηθεί επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξη!! Ίσως από ενεργητικές κινητοποιήσεις των... Κομματικών Οργανώσεων Βάσης του KKE.
Περιορισμοί σπατάλης - πού;
H κυβέρνηση καθυστέρησε ασυγχώρητα να πάρει μέτρα μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις. Τώρα πλέον έχει ήδη μεσολαβήσει η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (μετά την «απογραφή») και οι δυνατότητες φορολογικών μειώσεων είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Εξίσου ελάχιστες είναι και οι συνακόλουθες πιθανότητες επενδύσεων στην ελληνική οικονομία, όπως και η πραγματοποίηση της πολυπόθητης ανάπτυξης. Εξάλλου, από πουθενά δεν προκύπτει η υλοποίηση της κυβερνητικής πρόθεσης για εξασφάλιση πόρων από τον περιορισμό της σπατάλης. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό οι δαπάνες αυξάνονται, δεν μειώνονται. H ονομαστική, μάλιστα, αύξηση είναι μεγαλύτερη από εκείνη του 2004 σε σχέση με το 2003 (11,8%, έναντι 4,5%). Γιατί κανένας δεν ομολογεί πως μείωση της δημόσιας σπατάλης στην πράξη δεν ισοδυναμεί με τίποτε άλλο παρά με περικοπές αποδοχών και κατάργηση επιδοτήσεων; Κάτι όμως που ουδείς έχει το πολιτικό θάρρος όχι βέβαια να υλοποιήσει, ούτε καν να ονοματίσει!!
Άπιαστη χίμαιρα...
Καταλήγουμε λοιπόν εξ ανάγκης στην υποτιθέμενη μείωση των φόρων. Που όμως η ελάχιστη αυτή μείωση των συντελεστών που πραγματοποιείται κρίνεται ως απόλυτα ανεπαρκής. Δεν ικανοποιεί κανέναν στόχο. Ιδιαίτερα στο σημερινό διεθνές περιβάλλον, όπου οι μειώσεις φόρων στις επιχειρήσεις έχουν λάβει περίπου κατακλυσμικές διαστάσεις.
Δεν αποτελεί βέβαια η μείωση των φορολογικών συντελεστών πανάκεια για την εξασφάλιση μιας αδιατάρακτης πορείας ανάπτυξης. Αποτελεί όμως ζωτικό παράγοντα για την οικοδόμηση μιας τέτοιας πολιτικής. Ιδίως όταν όλες οι υπόλοιπες συνήθεις προϋποθέσεις (φτηνό κόστος εργασίας, άψογες και όχι ιδιαίτερα ακριβές υποδομές, ανύπαρκτα γραφειοκρατικά εμπόδια, εύκολη τραπεζική χρηματοδότηση, πλήρης και γνήσιος ανταγωνισμός, ειρηνικές εργασιακές σχέσεις, αδέσμευτη από κρατικές παρεμβάσεις αγορά) δεν είναι ουσιαστικά παρούσες. Και εφόσον η κυβέρνηση έκανε πίσω και δεν μειώνει θεαματικά τη φορολογία, είναι σίγουρο πως και η ανάπτυξη θα παραμείνει μια άπιαστη χίμαιρα για την ελληνική κοινωνία και οικονομία.
(Από τα Νέα, 29/11/04)