Το ΔΝΤ είναι για μια πλειοψηφική μερίδα της ελληνικής κοινής γνώμης
ταυτόσημο με δαίμονα, με παγκόσμιο κέντρο συνωμοσίας, θεωρείται η πηγή
όλων των δεινών που υφίσταται η κοινωνία από την Ανοιξη του 2010 και
μετά.
Η πραγματικότητα είναι στους αντίποδες: Η εμπλοκή του στα
προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας αρχικά και της Ιρλανδίας και της
Πορτογαλίας στη συνέχεια επεβλήθη εκβιαστικά από την Μέρκελ για δύο
λόγους:
Πρώτον, να μειωθεί η συνεισφορά του Βερολίνου στα προγράμματα διασώσεων.
Δεύτερον, με δεδομένη τη θεσμική-καταστατική ακαμψία του Ταμείου, που
πρέπει να διασφαλίσει την επιστροφή ακόμη και με τα πιο σκληρά μέτρα των
χρημάτων που δανείζει, η σκληρή περιοριστική πολιτική λιτότητας είναι
μονόδρομος και μη διαπραγματεύσιμη σε οποιοδήποτε θεσμικό όργανο της
Ευρωζώνης και της Ε.Ε.
Σήμερα, με δεδομένο το εύρος και το βάθος
της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη, και με αφορμή τη διαπραγμάτευση
για την επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος, το ΔΝΤ στέλνει ένα σαφές
μήνυμα κυρίως στο Βερολίνο, ότι θέλει να απεμπλακεί, να αποχωρήσει από
τα προγράμματα διάσωσης-στήριξης των χωρών της Ευρωζώνης, που
αντιμετωπίζουν στις αγορές απαγορευτικό κόστος δανεισμού.
Το
πρόβλημα είναι πραγματικό: Δεν είναι δυνατόν να δεσμεύονται σε ορίζοντα
δεκαετιών κεφάλαια του ΔΝΤ που ο προορισμός τους είναι κατά
προτεραιότητα η στήριξη χωρών του Τρίτου Κόσμου. Αν παραταθεί η σημερινή
σκανδαλώδης δανειοδότηση τής πιο πλούσιας Ηπείρου στον κόσμο από έναν
οργανισμό με παγκόσμιες ευθύνες και υποχρεώσεις, είναι βάβαιο ότι η
Λαγκάρντ θα είναι η τελευταία Ευρωπαία διευθύντρια του ΔΝΤ.
Η
σκληρή στάση του ΔΝΤ απέναντι στην Ευρωζώνη πιέζει τις εξελίξεις προς τη
σωστή κατεύθυνση: Πιέζει κυρίως τη Γερμανία να αναλάβει το πολιτικό
κόστος «κουρεμάτων» που θα καθιστούν τα δημόσια χρέη των προβληματικών
χωρών βιώσιμα, πιέζει για αύξηση αν όχι πολλαπλασιασμό των διαθεσίμων
του Μόνιμου Μηχανισμού ΕSM, είτε μέσω της αύξησης των εθνικών
συνεισφορών πολύ πιο πέρα από τα σημερινά πλαφόν, είτε μέσω αύξησης των
εθνικών συνεισφορών, είτε ακόμη χειρότερα για τον Σόιμπλε και τους
ομοϊδεάτες του μέσω μόχλευσης, που προϋποθέτει τη μετάλλαξη του
Μηχανισμού σε τράπεζα.
Επιπλέον, η απειλή της αποχώρησης του ΔΝΤ
-και ακόμη περισσότερο η απόσυρσή του- από τα προγράμματα διάσωσης της
Ευρωζώνης διευκολύνει τον Ντράγκι, καθώς προβάλλει την ανάγκη παρέμβασης
της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά ομολόγων ως μονόδρομο.
Με δύο
λόγια, το ΔΝΤ επί της ουσίας συντάσσεται στο πλευρό του μετώπου Ντράγκι -
Ολάντ - Μόντι - Ραχόι, στριμώχνει ακόμη περισσότερο τη Γερμανία και
υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους ότι πρέπει να αναλάβουν εδώ και τώρα το
συνολικό οικονομικό και πολιτικό κόστος της εξόδου της Ευρωζώνης από την
κρίση.
Η σχεδόν εκβιαστική εμπλοκή του ΔΝΤ από την Μέρκελ στο
πρόγραμμα διάσωσης της Αθήνας, ήταν η δεύτερη ηχηρή ομολογία της
ανεπάρκειας της δυναμικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης να σταθεί στο ύψος
των περιστάσεων. Η πρώτη ήταν η γιουγκοσλαβική κρίση, την οποία ο Μπους
πατήρ έσπευσε από την πρώτη μέρα, στα τέλη Ιουνίου του 1991, να την
χαρακτηρίσει ευρωπαϊκή υπόθεση, με τη Γερμανία των Κολ - Γκένσερ να
διαλύει και τότε την ευρωπαϊκή συνοχή και αλληλεγγύη, με αποτέλεσμα το
Παρίσι και το Λονδίνο να εκλιπαρούν και να πιέζουν για την πολιτική,
πρώτα, και τη στρατιωτική, στη συνέχεια, εμπλοκή της Ουάσιγκτον στην
πρώην Γιουγκοσλαβία και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 17/09/2012)