Του Γ. Λακόπουλου
Παιχνίδια της μοίρας: το 1975 ο κ. Στ. Δήμας ήταν μέλος της ομάδας που όρισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για να διαπραγματευθεί τους όρους ένταξης στην ΕΟΚ. Τρεις δεκαετίες αργότερα ο ανιψιός του θα τον ορίσει κοινοτικό επίτροπο. Η μοίρα συνέχισε να παίζει: Έλληνας επίτροπος στις Βρυξέλλες με το χαρτοφυλάκιο του περιβάλλοντος; Σαν αποστολή (πολιτικής) αυτοκτονίας ακούγεται. Διότι ο επίτροπος επιβλέπει την πιστή εφαρμογή των συνθηκών – εκπροσωπεί την Επιτροπή και όχι τη χώρα του. Αλλά η χώρα του είναι στο μάτι της Επιτροπής για παράβαση της μισής κοινοτικής νομοθεσίας για το περιβάλλον. Κάποια στιγμή η χώρα και η Επιτροπή θα συγκρουσθούν και ο κ. Δήμας θα βρεθεί στη μέση. Μοιραία. Ο κορίνθιος πολιτικός προέρχεται από την ομάδα των νέων που έβαλε στην κυβέρνησή του ως υφυπουργούς το 1977 ο Καραμανλής. Προεβλήθη και ως «δελφίνος» - αλλά η ΝΔ του 1980 δεν ήταν ώριμη για τέτοιες αποφάσεις.
Την περασμένη άνοιξη άφησε το χαρτοφυλάκιο που θα είχε στις κυβερνήσεις του νεότερου Καραμανλή, για να μετάσχει στο «κολέγιο των επιτρόπων» του κ. Μανουέλ Μπαρόζο. Η επιφυλακτικότητα με την οποία γίνονταν δεκτοί συνήθως οι Έλληνες επίτροποι δεν ίσχυσε στην περίπτωσή του: με νομικές και οικονομικές σπουδές στην Αθήνα, στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, εργάστηκε στη Γουώλ Στριτ και στο ΟΗΕ και έχει την κουλτούρα των διεθνών σχέσεων. Για πολλούς είναι ο «πληρέστερος» επίτροπος που είχαμε ποτέ από πλευράς προσόντων και κέρδισε το ευρωπαϊκό ιερατείο στο ανακαινισμένο «Barlaymont» με τους τρόπους του: ευγενής, με λεπτή αίσθηση του χιούμορ, καλά αγγλικά, χαμηλούς τόνους και υψηλές επιδιώξεις – ό,τι χρειάζονται οι δαιδαλώδεις διαδικασίες της Κομισιόν. Ο κ. Δήμας είναι ο πρώτος προερχόμενος από την παράταξη που ισχυρίζεται ότι «έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ» ο οποίος θα κάνει πλήρη θητεία ως επίτροπος – πάλι η μοίρα – και πέρασε τις γιορτές του στην Ελλάδα. Στον πρώτο κύκλο πολιτικών επαφών της σταδιοδρομίας του με τα κόμματα, άφησε στους συνομιλητές του την εντύπωση ότι – επιτέλους – κάποιος εγκαινιάζει ένα συγκεκριμένο μοντέλο επικοινωνίας για τη μετάδοση του ευρωπαϊκού πνεύματος – αυτό που ο Αϊνστάιν περιέγραφε ως εξής: «Να κάνεις τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται, αλλά όχι απλούστερα».
(Από το Βήμα, 4/1/05)