Ένα από τα παράδοξα του κόσμου
μας, του λεγόμενου Δυτικού κόσμου, είναι η προώθησις της πολυτισμικότητος στις
κοινωνίες μας, την στιγμή κατά την οποία επιδιώκουμε την καθιέρωση μιας
μονοδιάστατης πολιτικής κουλτούρας σε όλες τις χώρες του πλανήτου. Αυτή βεβαίως
η αντίληψις έρχεται σε ευθεία αντίθεση προς τις αρχές του εθνικού κράτους, αλλά
και προς την ιστορικώς αποδεδειγμένη πραγματικότητα της διαφορετικότητος του
χαρακτήρος των εθνών.
Είναι τελείως παράλογο να
υποστηρίζει κανείς την διαφορετικότητα εντός των κοινωνιών και να μην την
δέχεται στην διεθνή κοινότητα. Η αντίληψις αυτή είναι απατηλή και επικίνδυνη.
Ερμηνεύει δε πλήρως, την αδυναμία των χωρών του προηγμένου κόσμου να
αντιληφθούν την πραγματικότητα στον αραβικό κόσμο και, ως εκ τούτου να
προβλέψουν τις εξελίξεις και να διαμορφώσουν μιαν αξιόπιστη πολιτική.
Όταν πριν δυο και πλέον χρόνια
άρχιζε η λεγόμενη αραβική Άνοιξις, επεκράτησε η αντίληψις ότι με την
θεσμοθέτηση στις χώρες αυτές αρχών κοινοβουλευτισμού θα τις βλέπαμε να
σταθεροποιούνται και… «ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος». Και δεν ήταν μόνον η
κοινή γνώμη που σπανίως μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων και αρκείται να
προσπαθεί να τα ερμηνεύσει επιφανειακά και αποσπασματικά. Κυβερνήσεις,
διπλωματικές υπηρεσίες και διεθνείς οργανισμοί επέδειξαν ακριβώς την ίδια
επιπολαιότητα.
Έτσι είδαμε την Αίγυπτο να
κατρακυλά στο βάραθρο της εμφυλίου συρράξεως, αφού υπό τις διεθνείς επευφημίες
το καθεστώς Μπουμπάρακ ανετράπη και ο ίδιος κατεδικάσθη εις θάνατον. Και όμως
το καθεστώς Μπουμπάρακ διετήρησε την σταθερότητα στην Αίγυπτο επί 32 χρόνια.
Τώρα μπορεί κανείς να προβλέψει το αύριο;
Και να μην ξεχνούμε ότι από το
αύριο της Αιγύπτου εξαρτώνται, η ναυσιπλοΐα
στην Μεσόγειο η οποία διέρχεται
από την διώρυγα του Σουέζ και, η ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ. Περιττόν να
αναλύσουμε εδώ, την τεράστια εξάρτηση της οικονομίας της χώρας μας από την
ελευθερία της ναυσιπλοΐας. Δηλαδή και από την σταθερότητα της περιοχής της
διώρυγος του Σουέζ.
Αυτό που συστηματικώς διαφεύγει
από την πολιτική ανάλυση, είναι ότι οι
αξίες του ισλαμικού κόσμου, όπως και οι αξίες των Αράβων, είναι τελείως
διαφορετικές από τις Δυτικές. Έννοιες όπως η διάκρισις των εξουσιών, τα
ανθρώπινα δικαιώματα ή ακόμη χειρότερα η ανεξιθρησκία, τους είναι παντελώς
ξένες. Η προσπάθεια λοιπόν επιβολής δυτικής πολιτικής μεθοδολογίας οδηγεί σε
αδιέξοδο. Θα έπρεπε κάτι να μας είχε διδάξει το γεγονός ότι δεν εβοήθησε στην
σταθεροποίηση ούτε του Ιράκ, ούτε της Λιβύης.
Όμως, αντί ρεαλιστικής πολιτικής
βλέπουμε μόνον να διατυπώνονται ανθρωπιστικές ανησυχίες. Και αυτές υποκριτικές
κατά το μάλλον ή ήττον. Την ίδια στιγμή όμως ζωτικά συμφέροντα των χωρών μας
διακυβεύονται και, οι κυβερνήσεις μας απλώς εθελοτυφλούν. Δηλαδή υποκρίνονται
και απέναντι στον εαυτό τους.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να προσποιούμεθα
ότι η αντιμετώπιση αυτή, η οποία είναι τόσο βλαπτική για τα κράτη και τους
πολίτες μας, είναι τουλάχιστον επωφελής για τους αλληλοσπαρασσόμενους λαούς του
«τρίτου κόσμου». Τον έχουμε ξεχάσει τον όρο αυτό και προτιμούμε άλλους
πολιτικώς ορθότερους όπως «αναπτυσσόμενος κόσμος». Και σε αυτή την περίπτωση
όμως η υποκρισία της «πολιτικής ορθότητας»
είναι παραπάνω από προφανής.
Αντί λοιπόν να επικεντρωνόμαστε
στην ανάγκη εκδημοκρατισμού των καθεστώτων τους, πάνω στις αρχές ενός ακατανοήτου
για τους ισλαμιστές κοινοβουλευτισμού, είναι πολύ προτιμότερο να προσδιορίσουμε
τα εθνικά μας συμφέροντα και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να τα
υποστηρίξουμε. Που σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουμε να αναπτυχθούν σταθερά
καθεστώτα και να βοηθήσουμε να σταθεροποιηθούν αυτά που υπάρχουν.
Υπό το πρίσμα των εξελίξεων,
μπορεί άραγε κανείς να υποστηρίξει ότι η «αραβική Άνοιξις» έφερε κάποιο ευνοϊκό
αποτέλεσμα για την Αίγυπτο και τον λαό της; Ή για κάποια άλλη χώρα της
περιοχής; Απεναντίας δημιουργεί αβεβαιότητα για το μέλλον του Σουέζ, το οποίον
όμως πλέον είναι αδιάφορο για τις Μεγάλες Δυνάμεις. Οι Αμερικανοί προσεγγίζουν
τα πετρέλαια του Κόλπου από τον Ειρηνικό και, οι Βρεταννοί δεν ενδιαφέρονται
πλέον να έχουν ασφαλή πρόσβαση στην Ινδία. Η δική μας ναυσιπλοΐα όμως εξαρτάται
από την διώρυγα…
(από ΕΣΤΙΑ, 19 Αυγούστου 2013)