Σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση. Δεν θα σχολιάσουμε τεκταινόμενα της
ενεργειακής αγοράς. Άλλωστε, τις τελευταίες ημέρες αισθανόμαστε σαν να
ζούμε ένα διαρκές Déjà vu. Τα ίδια θέματα, τα ίδια ακριβώς προβλήματα,
τα ξαναβλέπουμε να εμφανίζονται. Όπως αυτό, για παράδειγμα, με το
ενδεχόμενο, λέει, του black out στην ενεργειακή αγορά, λόγω του ντόμινο
των χρεών προς ΑΔΜΗΕ, ΛΑΓΗΕ, ΔΕΠΑ, κλπ κλπ. Επειδή λοιπόν κινδυνεύει η
ψυχική μας υγεία από αυτήν τη νοητική φάρσα σήμερα θα ασχοληθούμε με την
πολιτική.
Και η αφορμή εξαιρετική. Η αναβίωση της
κεντροαριστεράς. Προφανώς, ως «μπαμπούλας» για τη θεωρία των δύο άκρων.
Μάλιστα. Αφού λύσαμε όλα τα άλλα προβλήματα μας, ήρθε ο καιρός να
«ωριμάσουμε» πολιτικά και να περάσουμε σε άλλα επίπεδα, πιο ευπρεπή, πιο
εξευγενισμένα, βρε αδελφέ. Να μην στήσουμε και τη δική μας «Ελιά»;
Αλήθεια, τι απέγινε η ιταλική ανάλογη προσπάθεια;
Επιχειρηματίες,
πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, επαγγελματίες και ένας σεισμολόγος, το
σύνολο 58 προσωπικότητες -έτσι προσδιορίζονται- υπέγραψαν ένα
κείμενο-διακήρυξη, για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού πόλου, το οποίο
απευθύνεται στις «προοδευτικές δυνάμεις της χώρας» και δη, λέει, το
ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Φέρονται έτοιμοι να προτείνουν μια νέα πορεία
ανασυγκρότησης για τη χώρα, χωρίς να χρειασθεί να απαιτηθεί η διάλυση
υπαρχόντων κομμάτων. Ε, τότε τι χρειάζεται ο νέος πόλος;
Η
προσπάθεια δεν είναι καινούρια. Και στο παρελθόν είχαν γίνει ανάλογες
απόπειρες, που συνέπιπταν κάθε φορά, κατά διαβολική σύμπτωση, με την
αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να διαχύσει τη ρητορεία του σε ευρύτερα κοινωνικά
στρώματα. Και πνίγονταν στα ρηχά νερά, καθώς το συγκεκριμένο κόμμα
ουδέποτε είχε επί της ουσίας λογική μοιρασιάς της εξουσίας. Μην κρίνουμε
από την τελευταία συνύπαρξη. Ας όψονται οι δανειστές μας.
Τώρα
λοιπόν που αρχίζει σιγά-σιγά να ζεσταίνεται η προοπτική των εκλογών, το
γνωστό φασούλι της κεντροαριστεράς αναβιώνει εκ νέου. Και τι λένε οι
υπογράφοντες; Ότι η διαδικασία που προτείνουν διευκολύνει τις κινήσεις
που κάνουν ξεχωριστά το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ στο να συγκλίνουν και να
συναντηθούν στο άμεσο μέλλον, με βάση την κοινή αναφορά τους στο
Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Παλιά μου τέχνη κόσκινο, δηλαδή.
«Ελάτε να συνεργασθούμε» για να εκλεγώ εγώ. Καλά, αφού δεν κατάφεραν να
τα βρουν στη συγκυβέρνηση τα δύο κόμματα θα το καταφέρουν στον
κεντροαριστερό πόλο; Θα πείτε, ναι, αλλά η ΔΗΜΑΡ διαφώνησε με
κυβερνητικές πρακτικές. Τις οποίες όμως στηρίζει το ΠΑΣΟΚ. Άντε τώρα να
βγάλεις άκρη με αυτές τις εξισώσεις.
Αλλά επειδή είμεθα
καλοπροαίρετα άτομα, ας δούμε τι προτείνουν στον τομέα της ανάπτυξης,
μέγα ζητούμενο στην εποχή των μνημονίων. Υπογραμμίζουν, λοιπόν, την
ανάγκη για αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου, την ανάδειξη
της καινοτόμας επιχειρηματικότητας, της νέας προηγμένης αγροτικής
παραγωγής, την αξιοπρέπεια της εργασίας, την ανασύσταση του κράτους
πρόνοιας, την καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Πολύ
ωραίοι στόχοι. Πώς θα επιτευχθούν; Α, μη βιάζεστε, αυτό δεν το λένε
ακόμη. Είναι προϊόν, προφανώς, ζύμωσης. Άλλωστε, έχουμε χρόνο για
συζητήσεις και διαβουλεύσεις. Εκεί τα καταφέρνουμε περίφημα.
Το
ερώτημα που αναφύεται είναι απλό. Μπορείς να στήσεις καινούριο σπιτικό
με παλιά υλικά; Μπορείς να πείσεις τους καταταλαιπωρημένους ψηφοφόρους
και πολίτες αυτής της χώρας εξαιτίας της τετράχρονης ύφεσης με
μεγαλοστομίες και ανεδαφικές φιλοδοξίες; Εμένα τώρα γιατί όλο αυτό το
σούρτα-φέρτα με πείθει ότι κάποιοι αναζητούν σανίδα σωτηρίας σε ένα
πολιτικό σκηνικό που οδεύει de facto σε αυτοδιάλυση; Το θέμα είναι τι θα
βγει από το καπέλο του «μάγου». Όπου «μάγος» δεν είναι κανείς άλλος
παρά η αγανάκτηση των πολιτών από πολιτικές πρακτικές του παρελθόντος,
δοκιμασμένες και αναποτελεσματικές.