Πολύ μικρή απήχηση έχει στον μέσο Έλληνα το γεγονός
ότι η χώρα μας ανέλαβε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως για το τρέχον
εξάμηνο. Όπως ελάχιστα τον καθησυχάζουν οι αισιόδοξες προβλέψεις για το έτος
που άρχισε. Απεναντίας, βλέπει το φάσμα της αβεβαιότητος να συνεχίζη να
πλανάται, ενώ η υπόσχεσις ότι θα βγούμε στις αγορές εντός του 2014 φαίνεται
τόσο κενή όσο και οι θριαμβολογίες για το πρωτογενές πλεόνασμα.
Οι παθογένειες της χώρας μας και όλα αυτά που μας
οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση παραμένουν αμετακίνητα. Οι κυβερνήσεις
έχουν αποδυθή στον αγώνα για την αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων της κρίσεως και
πράττουν ελάχιστα για να καταπολεμήσουν τα αίτια. Και όταν προσπαθούν να το
κάνουν (συνήθως κατόπιν επιμόνων συστάσεων από την τρόϊκα) συναντούν την
καθολική αντίδραση μίας πλήρως αποπροσανατολισμένης κοινωνίας.
Αυτή η κοινωνία αρνείται να δη την πραγματικότητα.
Επιμένει να χαρακτηρίζη «δικαιώματα» τα προνόμια που απέκτησαν κάποιοι εις
βάρος του συνόλου. Επαναστατεί όταν αυτά τίθενται υπό συζήτηση και απαιτεί
«μαγικές» λύσεις. Ακολουθεί υποσχέσεις οι οποίες απομακρύνουν από κάθε
πιθανότητα να διορθώσουμε τα πράγματα. Και εν τέλει αρέσκεται να αιτιάται για
τις εξελίξεις, όλους τους άλλους εκτός του εαυτού της.
Η χώρα εξακολουθεί να μαστίζεται από συντεχνιακά
συμφέροντα εκτός πάσης λογικής. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν τα «κλειστά
επαγγέλματα» τα οποία ακόμη δεν έχουν απελευθερωθή. Άλλες απαιτήσεις που
διατυπώνονται εγγίζουν τα όρια της παραφροσύνης. Ολόκληροι επαγγελματικοί
κλάδοι «βγάζουν μόνοι τους τα μάτια τους».
Οι εμποροϋπάλληλοι (ή οι αυτόκλητοι συνδικαλιστικοί
τους εκπρόσωποι) αντιδρούν στο άνοιγμα τις Κυριακές, καλούσαν δε τους
καταναλωτές να μην αγοράζουν κατά την «λευκή νύχτα» που έμειναν αργά ανοικτά τα
καταστήματα. Σαν να λέγουν στους εργοδότες να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους
και να τους καταδικάσουν στην ανεργία.
Οι διαρκώς απεργούντες ιατροί του ΕΟΠΥΥ έχουν
ξεπεράσει τον εαυτό τους. Ο ένας εκπρόσωπός τους φρικιά που θα μείνη η
πρωτοβάθμια περίθαλψις χωρίς εξειδικευμένους ιατρούς, χειρουργούς κ.λπ. και ο
άλλος εγκαλεί τον αρμόδιο υπουργό διότι στην πρωτοβάθμια περίθαλψη δεν θα μπορή
να ασκήση την ειδικότητά του! Τελικώς το μόνο για το οποίο μας πείθουν είναι
ότι η δημοσία υγεία δεν υπηρετείται σωστά. Κατά τα λοιπά απαιτούν να μην αλλάξη
τίποτε ενώ επί δεκαετίες η κοινωνία βοά για την ανεπάρκεια του συστήματος
υγείας. Όπως βοά για την ανεπάρκεια του φορολογικού συστήματος και κάθε άλλης
λειτουργίας του ελληνικού Κράτους…
Και όμως ουδεμία αξιόπιστη πρότασις διατυπώνεται για
την αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών. Το Κράτος εξακολουθεί να είναι και αναποτελεσματικό
και σπάταλο. Η δε εισπρακτική πολιτική που οδήγησε στο πρωτογενές πλεόνασμα δεν
μπορεί να συνεχισθή. Όχι μόνον στραγγαλίζει κάθε ελπίδα αναπτύξεως, αλλά
σύντομα θα αποδειχθή πλήρως ανεδαφική, λόγω της αδυναμίας των Ελλήνων να
συνεχίζουν να πληρώνουν.
Κάποιοι προσδοκούν την λύση μέσω του απομονωτισμού,
υποστηρίζοντας ότι η έξοδος από την Ευρώπη και το κοινό νόμισμα θα βελτιώση την
κατάσταση. Βεβαίως οι απόψεις αυτές δεν αντέχουν σε καμία κριτική προσέγγιση.
Αλλά και το κατά πόσον μπορούμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην Ευρωπαϊκή
Ένωση, χωρίς να κάνουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, ουδόλως
σοφώτερη αντιμετώπιση της καταστάσεως συνιστά.
Άλλωστε η Ευρώπη η ίδια παραπαίει. Δεν
προσανατολίζεται προς το μέλλον και παραμένει προσηλωμένη σε ξεπερασμένους
τρόπους σκέψεως και ενεργείας που την παγιδεύουν. Σε αντίθεση με δυνάμεις όπως
οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία ή η Κίνα, που με τον τρόπο της η καθεμία
κοιτάζουν μπροστά. Την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει πολλαπλές κρίσεις. Κρίση ηγεσίας,
δημογραφική κρίση, μεταναστευτική κρίση… Και πάνω απ’ όλα κρίση αξιών.
Η Ευρώπη αποδεικνύεται ανίσχυρη να αντιμετωπίση τις
προκλήσεις του παγκοσμίου ανταγωνισμού, την στιγμή που το κέντρο βάρους των
γεωπολιτικών εξελίξεων έχει ήδη μετατοπισθή σε άλλες περιοχές του πλανήτου. Η
γηραιά ήπειρος αναπαύεται στις «δάφνες» της ιστορίας της, του πολιτισμού της
και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου». Μας διαφεύγει ίσως ότι η διατήρησις του
κεκτημένου αυτού, προϋποθέτει την ευημερία. Δυστυχώς δεν την δημιουργεί.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")