Ὀρθότατες εἶναι οἱ προειδοποιήσεις τοῦ Γραφείου Προϋπολογισμοῦ τῆς Βουλῆς πρός τήν κυβέρνηση στήν τριμηνιαία ἔκθεση Ὀκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2013 πού συνοδεύει τήν Ἔκθεση Πεπραγμένων του, ἀλλά φοβοῦμαι ὅτι τελικῶς δέν θά εἰσακουστοῦν.
Τό Γραφεῖο Προϋπολογισμοῦ, ἀμφισβητῶντας τήν κυβερνητική αἰσιοδοξία γιά ἀνάπτυξη καί πρωτογενές πλεόνασμα τό 2014, κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου ὅτι ἡ ὑπερφορολόγηση τῶν πολιτῶν θά «αὐξήσει τό κίνητρο τῆς φοροδιαφυγῆς, μέ ἀποτέλεσμα αὐτό νά ὁδηγήσει πολλούς φορολογούμενους σέ ληξιπρόθεσμες ὑποχρεώσεις ἀπέναντι στό Δημόσιο λόγω ἀδυναμίας πληρωμῆς», ἐνῶ ἐπισημαίνει τό αὐτονόητο, ὅτι ἡ αὔξηση τῶν φόρων αὐξάνει τό κίνητρο τῆς φοροδιαφυγῆς καί μειώνει τά φορολογικά ἔσοδα.
Ὡστόσο, ἐκεῖνο πού θά ἤθελα νά θίξω ἐδῶ δέν εἶναι ἡ ὑπερφορολόγηση, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα, δηλαδή στή μείωση τῶν ἐσόδων τοῦ κράτους. Θά ἀσχοληθῶ μέ τά μέσα πού χρησιμοποιεῖ τό κράτος γιά νά εἰσπράξει τούς φόρους, μέσα πού ἐπίσης ὁδηγοῦν στά ἀντίθετα ἀπό τά ἐπιδιωκόμενα ἀποτελέσματα.
Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται λοιπόν μία αὐστηροποίηση τῆς νομοθεσίας μέ τήν ἐπαύξηση τῶν ποινικῶν κυρώσεων καί τή διεύρυνση τοῦ κύκλου τῶν ὑπόχρεων γιά τήν καταβολή τῶν φόρων προσώπων. Οὐδείς βεβαίως ἀσχολεῖται νά ἀξιολογήσει τά ἀρνητικά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἄφρονος πολιτικῆς. Δέν γνωρίζω πόσοι σοβαρά πιστεύουν στήν κυβέρνηση ὅτι θά γίνουν ἐπενδύσεις καί θά ὑπάρξει ἀνάπτυξη μέ τέτοιου εἴδους αὐστηροποίηση τῆς φορολογικῆς νομοθεσίας. Ἤδη χιλιάδες ἐπιχειρηματίες βρίσκονται στή φυλακή γιά χρέη πρός τό Δημόσιο καί χιλιάδες ἀναμένουν τή σειρά τους νά εἰσέλθουν σ’ αὐτήν. Ἀδυνατῶ νά δεχθῶ ὅτι ὅλοι αὐτοί ἔχουν νά πληρώσουν τούς ὑπέρογκους φόρους πού τούς ἐπέβαλε τό κράτος καί ἁπλῶς δυστροποῦν ἐπιλέγοντας τή θαλπωρή τῆς εἱρκτῆς μακριά ἀπό τή συζυγική ἑστία. Στήν πραγματικότητα δέν ἔχουν νά πληρώσουν καί ὁδηγοῦνται σέ ἐπιχειρηματική καί –πολλές φορές– φυσική ἐξόντωση.
Συνεπῶς, ἡ αὐστηροποίηση τῶν ποινῶν γιά φορολογικά ἀδικήματα δέν κατάφερε νά ἀνταποκριθεῖ στόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο θεσπίζεται μία ποινή, στή βασική ἀρχή τῆς γενικῆς προληπτικῆς λειτουργίας τῆς ποινῆς. Ἡ ποινή ἐπιβάλλεται γιά νά ἀποτρέψει τούς πολίτες νά διαπράξουν ἕνα ἀδίκημα, καί στήν προκειμένη περίπτωση αὐτό τῆς φοροδιαφυγῆς. Ὅταν κατά χιλιάδες οἱ φορολογούμενοι ἀδιαφοροῦν γιά τίς αὐστηρότατες κυρώσεις καί ἡ συντριπτική πλειονότητα ἐξ αὐτῶν λόγω ἀδυναμίας δέν πληρώνει τούς ἐξοντωτικούς φόρους πού ἐπιβάλλει τό κράτος γιά νά καλύψει τή δική του σπάταλη διαχείριση, αὐτές ἔχουν ἀποτύχει νά ἐπιτελέσουν τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο θεσπίστηκαν. Ὁμοίως οἱ ἐξοντωτικές κυρώσεις δέν ἀνταποκρίθηκαν καί στήν ἀρχή τῆς εἰδικῆς προληπτικῆς λειτουργίας τῆς ποινῆς πού ἀφορᾶ τό συγκεκριμένο κάθε φορά ὑποκείμενο τοῦ ἀδικήματος.
Τό ἐξοντωτικό λοιπόν ποινολόγιο (στήν Ἑλλάδα ἐάν δολοφονήσεις κάποιον ἡ ποινή σου θά εἶναι μικρότερη ἀπό τό ἐάν δέν ἀποδώσεις 300.000 ΦΠΑ) καί μάλιστα χωρίς νά ἐξετάζεται ὁ δόλος, σέ συνδυασμό μέ τήν πίεση τοῦ κράτους στούς δικαστικούς λειτουργούς, τούς αὐτοματισμούς πού ἀναπτύσσει μερίδα δικαστῶν γιά νά ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημα γιά ἀνθρωποθυσίες τῆς παραπλανημένης κοινῆς γνώμης ἤ/καί γιά λόγους φθόνου ἤ/καί ἁπλῶς αὐτοσυντήρησης, καθιστᾶ πλέον τήν ἐπιχειρηματική δραστηριότητα ἀπαγορευτική γιά τούς περισσότερους.
Τά διοικητικά συμβούλια τῶν ἑταιρειῶν συνεδριάζουν τήν περίοδο τῆς τεράστιας κρίσης, τῆς μείωσης τοῦ τζίρου τους, τῆς ἔλλειψης ρευστότητος ἐξαιτίας τῆς ἀφαίμαξης τῶν φορολογουμένων πού ἀποσύρουν τίς καταθέσεις τους ἀπό τίς τράπεζες μέ γνώμονα τό πῶς θά ἀποφύγουν τή φυλακή καί ὄχι τό πῶς θά λάβουν τίς ἄριστες ἐπιχειρηματικές ἀποφάσεις. Ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς ἐπίσημης κρατικῆς φορο-τρομοκρατίας πού μπορεῖ νά εἶναι ἀτελέσφορη ὡς πρός τή σύλληψη τῆς φοροδιαφυγῆς ἡ ὁποία συνεχῶς διογκώνεται, ἀλλά εἶναι ἀποτελεσματική γιά τήν κατατρομοκράτηση καί κατασυκοφάντηση τῶν ἐπιχειρηματιῶν. Ἐάν αὐτό δέν σταματήσει ξεχάστε κάθε ὑποψία ἀνάπτυξης.
Αὐτά πού πρέπει νά γίνουν κατ’ ἀπόλυτη προτεραιότητα εἶναι:
·
Ἀποποινικοποίηση τῆς μή καταβολῆς χρεῶν πρός τό δημόσιο, ἀνεξαρτήτως
ποσοῦ.
·
Κατάργηση τῆς ἀλληλέγγυας καί εἰς ὁλόκληρον εὐθύνης τῶν
διοικητικῶν συμβουλίων καί τῶν διαχειριστῶν τῶν
κεφαλαιουχικῶν ἑταιρειῶν γιά χρέη αὐτῶν πρός τό Δημόσιο
καί τούς ἀσφαλιστικούς ὀργανισμούς.
·
Φορολογική ἀμνηστία ὅλων τῶν συναφῶν ἀδικημάτων.
·
Κατάργηση τοῦ πόθεν ἔσχες γιά τήν ἵδρυση ἑταιρειῶν καθώς καί
τήν αὔξηση τῶν κεφαλαίων τους.
Μπορεῖ οἱ παραπάνω προτάσεις νά φαίνονται ἐντελῶς διαφορετικές ἀπό τίς βεβαιότητες τῆς κοινῆς γνώμης πού καλλιεργοῦνται συστηματικά ἀπό τήν κυβέρνηση, τά κόμματα τοῦ πελατειακοῦ τόξου καί τά μέσα ἐνημερώσεως, βεβαιότητες πού δημιουργοῦν τό κατάλληλο «κλίμα» γιά τήν ἐπίσημη θεσμική φορο-τρομοκρατία. Ἀλλά χωρίς αὐτές τίς «αἱρετικές» λύσεις, σέ συνδυασμό μέ τή δραστική μείωση τοῦ δημόσιου τομέα, τῆς γραφειοκρατίας καί τῶν φορολογικῶν συντελεστῶν, εἶναι βέβαιο ὅτι ἀνάπτυξη δέν πρόκειται νά ὑπάρξει στόν αἰώνα τόν ἅπαντα.
*Δικηγόρος, ἀντιπρόεδρος τῆς
«Δράσης» καί δημοτικός σύμβουλος στόν Δῆμο Ἀθηναίων.
(από την εφημερίδα «Εστία», 01/02/2014)