Η συμβατική σοφία υποστηρίζει ότι
η δημοσιονομική κατάρρευσι ενός κράτους συνεπάγεται τον περιορισμό της εθνικής του
κυριαρχίας.
Αν και τα δύο «μεγέθη»,
Οικονομική Κρίσι και Εθνική Ανεξαρτησία, είναι εννοιολογικώς ανεξάρτητα, εις
σχέσιν αιτίου πρός αιτιατόν, εν τούτοις το
παράδειγμα της χώρας μας επιβεβαιώνει εκ πρώτης όψεως τον κανόνα:η
απώλεια της εθνικής κυριαρχίας οδηγεί στην οικονομική κρίσι.
Ουδέποτε άλλοτε η χώρα μας υπέστη
τόσην μεγάλην απώλεια εθνικής κυριαρχίας όσον όταν «διεσώθη» από της χρεωκοπίας, το 2010 - εις σημείον μάλιστα που να μην δύναται σήμερον να ξεφύγει από της
«παγίδα λιτότητος».Απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας υπέστη και η Κύπρος πέρυσι.
Αντιθέτως, το παράδειγμα της
Ρωσσίας το 1999, της Αργεντινής το 2001 και της Ισλανδίας το 2007 αποδεικνύει ότι μία χώρα ημπορεί να
έχει χρεωκοπήσει και να διατηρεί την εθνική της κυριαρχία ανέπαφη, ούτως ώστε
να εκφύγη της “μαύρης τρύπας” του χρέους και να επαναλάβη την οικονομική αναπτύξιν, από μόνη της.
Η Αργεντινή αναπτύσσεται
σήμερον με ετήσιο ρυθμό 3% και η Ισλανδία επανήλθε στις αγορές
κεφαλαίων και δεν επτοήθη από τον πολεμικό στόλο, τον οποίον απείλησε η
Βρεταννική κυβέρνησις ότι θα στείλει
όταν οι Ισλανδικές Τράπεζες ηρνήθησαν να καταβάλλουν τις καταθέσεις Βρεταννών και
Ολλανδών.΄Οσο γιά την Ρωσσία , η ανεξαρτησία υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος της
πολιτικής του Βλαδιμήρου Πούτιν με θετικά αποτελέσματα της οικονομίας της.
Απομένει όμως ν’αποδειχθή εάν η
ε γ γ ε ν ή ς έλλειψις εθνικής
ανεξαρτησίας μιάς χώρας, ως η ιδική μας και η υστέρησις αυτοσυνειδησίας του
λαού της , ευθύνονται διά την συχνή εμφάνισι της κρίσεως εις ολόκληρον το σώμα
της εθνικής οικονομίας.
Πρός απόδειξι, θα εξετάσω:
Α)Την διαχρονική συσχέτησι εθνικής ανεξαρτησίας και οικονομικής κρίσεως ,
Β)Την κρατούσα άποψι στην
οικονομική θεωρία περί εξόδου από της οικονομικής υφέσεως , και
Γ) Δυνητικούς τρόπους ανακτήσεως
της εθνικής ανεξαρτησίας και εξόδου εκ της οικονομικής στασιμότητος .
Πολιτική Εξάρτησι και Κρίσι
Η απόκτησι κολοβής εθνικής
κυριαρχίας της Ελλάδος, μετά την ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 και του
Πρωτοκόλου του Λονδίνου το 1829 , με τα περιορισμένα όρια της νεωτέρας Ελληνικής Πολιτείας, δεν επέτρεψε
την ανάπτυξι ενός αυτοδυνάμου και αυτάρκους κράτους , ιδίως μετά την δολοφονία
του κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια.
Ως αποτέλεσμα, εσημειώθη η πρώτη χρεωκοπία τους Ελληνικού κράτους το 1844 , με συνέπεια την αποστέρησι
σημαντικών πόρων και της ανεξαρτησίας
της εξωτερικής πολιτικής του τότε πρώτου βασιλέως της Ελλάδος ,Όθωνος.
Η πρόωρος ένταξι της χώρας το
1864 στην Λατινική Νομισματική ΄Ενωσι, μαζί με άλλα 6 ευρωπαϊκά κράτη και τον διμεταλλικόν κανόνα χρυσού-αργύρου
συναλλάγματος ,ήταν η πρώτη απώλεια
νομισματικής ανεξαρτησίας της χώρας .Ως συνέπεια είχε όχι μόνον την
επαναφορά της αναγκαστικής κυκλοφορίας την μη μετατρεψίμου δραχμής το 1866 αλλά
και την αμετάκλητο πρόσδεσι της χώρας στο
άρμα της μεγάλης Βρεταννίας , η οποία έθεσε ως προϋπόθεσι διά την εγκαθίδρυσι
της νέας δυναστείας των Γκλύκσμπουργκ στην Ελλάδα,την υποταγήν του Ελληνικού θρόνου
στα κελεύσματα του Φόρεην ΄Οφις, ιδίως όσον αφορά στο «Ανατολικόν Ζήτημα» , ενώ
ο υπόπτος δια φιλορωσσισμό βασιλεύς ΄Οθων εξεθρονίσθη.
Το 1893 , εσημειώθη μία παλινδρόμησι της σχέσεως οικονομικής
καταρρεύσεως και περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, με το «Δυστυχώς
επτωχεύσαμεν» του Χαρ.Τρικούπη αλλ’ η μοιραία ήττα του ’97 επανέφερε τον κανόνα να προηγείται η απώλεια
της εθνικής ανεξαρτησίας της οικονομικής κρίσεως , με τον διεθνή οικονομικό έλεγχο και την
καχεξία του Ελληνικού λαού , μέχρις ότου η Επανάστασι του Στρατού το 1909
ανέκτησε και πάλιν μέρος της χαμένης εθνικής ανεξαρτησίας , υπό τους Βενιζελείους
όμως περιορισμούς της αναθεωρητικής και όχι συντακτικής συνελεύσεως, ως
απήτησεν ο ξένος παράγων.
Ο εθνικός διχασμός του 1916 ήταν
άλλο ένα επεισόδιον περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, με τα δύο Ελληνικά «κράτη»
- ένα στην Θεσσαλονίκη και τ’άλλο αποκλεισμένον εν Αθήναις , αλλά τουλάχιστον η
οικονομική κρίσις απεφεύχθη με την απελευθέρωσι της Μακεδονίας, οπότε προσετέθη
στην Ελλάδα ο απαραίτητος «ζωτικός χώρος» δι’ένα αυτοδύναμο κράτος.
Την επανεμφάνισι της οικονομικής
κρίσεως προκάλεσε η Μικρασιατική Καταστροφή με δύο αλλεπάλληλες χρωκοπίες το
1922 και ‘24 , εξ αιτίας της εμπλοκής της Ελλάδος στον Γαλλοβρεταννο-τουρκικό
ανταγωνισμό , γιά τον έλεγχο της Συρίας και των πετρελαίων του Ιράκ
(βλ.συμφωνία Σάϊκς-Πικώ στο βιβλίο μου ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, εκδόσεις
Λιβάνη 2005).
Το παγκόσμιον κράχ του 1928-32
προεκάλεσε νέα χρεωκοπία του Ελληνικού κράτους , εκ της αδυναμίας του
Ελευθερίου Βενιζέλου να προστατεύσει το εθνικό νόμισμα από την Αγγλική λίρα και
τον χρυσούν κανόνα το 1933 ,με τον
οποίον είχε συνδεθή η δραχμή
κατ’απαίτησιν της Κοινωνίας των Εθνών.
Εκτός της απωλείας της εθνικής
ανεξαρτησίας στην οικονομική πολιτική, η Ελλάς ερωτοτροπούσε απαισίως με την
φασιστική Ιταλία , όπερ επέφερε την πτώσι του Βενιζέλου .
Εχρειάσθη η έλευσι του Ιωάννου Μεταξά, το 1936,
διά ν’ ανακτήσει η χώρα την εθνικής της ανεξαρτησία. Ερρυθμίσθη το δημόσιον
χρέος υπό του Κυριάκου Βαρβαρέσου το 1939 , στο 45% της αξίας του και άνευ της
καταβολής τόκων, με τίμημα βεβαίως πάλιν την πρόσδεσι της Ελλάδος στο άρμα της
Μεγάλης Βρεταννίας και την είσοδο των ΄Αγγλων στην Μακεδονία , θανόντος
περιέργως του Μεταξά.
Η Γερμανική εισβολή του
Απριλίου 1941, επέφερε την παντελή ακύρωσι της εθνικής κυριαρχίας, με
αποτέλεσμα την πείνα της Κατοχής, που εξέθρεψε τον αριστερισμό στην χώρα μας.
Τρείς γύροι κομμουνιστικής
ανταρσίας στην Ελλάδα , με στόχον την απώλεια της Μακεδονίας , προεκάλεσαν το αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσεως 1944-49
, όποτε η χώρα συνετηρείτο αποκλειστικώς υπό της ξένης βοηθείας.
Εάν η Ελλάς δεν αντιμετώπιζε στην περίοδο
1946-49 τον τρίτο κομμουνιστικό «γύρο», ίσως σήμερον να ήταν περισσότερον
ανεπτυγμένη και ανεξάρτητος,απ’ό,τι η Τουρκία ή το Ισραήλ.
Η νομισματική μεταρρύθμισι των
Μαρκεζίνη-Βαρβαρέσσου το 1953, με την υποτίμησι της νέας δραχμής κατά 50 %,
στην ισοτιμία των 30 δρχ. ανά δολλάριον, εσήμανε μίαν άνευ προηγουμένου αναπτυξιακή
ώθησι της χώρας (6% μ.ό.αναπτύξεως του
ΑΕΠ με χαμηλόν πληθωρισμόν) που διήρκεσε
τουλάχιστον μέχρις του 1974 , οπότε πάλιν η υστέρησι της εθνικής
πολιτικής , από τους στόχους της εθνικής ανεξαρτησίας προεκάλεσε την Κυπριακή τραγωδία
και επανέφερε τον παλαιοκομματισμόν, μ’ όλα τα δεινά: Την «σοσιαλομανία» του
Συντάγματος 1975, (άρθρ.106), την αρχήν ενός «ανδρός»,την οικογενειοκατίας και
τις πελατειακές σχέσεις των «χαρισματικών» ηγετών.
Μετά το 1981 , εσπάρει ο σπόρος
της εθνικής χρεωκοπίας του 2009 , υπό του Ανδρέα Παπανδρέου και των επιγόνων
του, διά του αλογίστου εξωτερικού δανεισμού.
Η απώλεια της εθνικής
κυριαρχίας στην Κύπρον , διά της υιοθεσίας του ευρώ, επέφερε την οικονομική κρίσι του 2013 και
έπεται...συνέχεια με την αναβίωσι του σχεδίου Ανάν επί των ημερών μας.
Εξ ιδίου πταίσματος...
Εδώ πρέπει ν’αναφερθώ και στις
ευθύνες του Ελληνικού λαού γιά την χρεωκοπία: Παρά το γεγονός ό,τι ο Α.Παπανδρέου
εσύρθη στα δικαστήρια το 1989 , γιά το σκάνδαλον Κοσκωτά και διέπραξε πολλά άλλα ατοπήματα, αν
όχι εγκλήματα κατά του έθνους (
Mea
culpa κλπ) εψηφίσθη υπό του Ελληνικού λαού κατ’επανάληψιν κ α ι
μετά το 1993,το δέ ΠαΣοΚ εκυβέρνησε την χώρα τα ¾ της τελευταίας 20ετίας , με «δανεικά
και αγύριστα».
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία κατεσπατάλησε
την κοινοτική βοηθείας ,άνω των 100 δις. ευρώ, χάριν της εξαγοράς της λαϊκής
ψήφου.
Η έλλειψις αυτογνωσίας των
ψηφοφόρων αποτελεί το πολιτικόν ανάλογον της οικονομικής κρίσεως εις προσωπικόν
επίπεδο. Ως λίαν επιγραμματικώς είπεν ο κ.Θόδωρος Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε»!..
-Αλλά τώρα καλούμεθα ξεχωριστά
ο καθ’ενας φορολογούμενος, να τα πληρώσουμε.
Η Παγίς Λιτότητος στην Μακροοικονομία
Στην οικονομική θεωρίαν επικρατεί η Κεϋνσιανή άποψις (Πώλ Γκρούγκμαν
και νομπελίστας Στήγκλις αλλά και ο Μίλτων Φρήντμαν ειπών «είμεθα όλοι
Κεϋνσιανιστές») ότι το κράτος οφείλει ν’αυξάνει τις δημόσιες επενδύσεις και να
μειώνει τους φόρους και των επιτόκια , όταν η οικονομία εισέρχεται στην φάσι
της Υφέσεως , πολλώ δε μάλλον της οικονομικής Καταπιέσεως (
Depression).
Επίσης , έχει γίνει διεθνώς αποδεκτόν
ότι ένα αποθεματικό νόμισμα , ως το ευρώ , δεν αρμόζει δι’όλας τις εθνικές οικονομίες (
one
size
fits
all),με
διαφορετικόν βαθμόν εξειδικεύσεως στις εξαγωγές, απασχόλησεως,επιτόκιων και
δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Διαφορετικώς , το ενιαίο
νόμισμα οδηγεί τα κράτη-μέλη εις οικονομική διαταραχή ,δημοσιονομικά και
εμπορικά ελλείμματα, εν τέλει στην κοινωνικώς επικίνδυνη διόγκωσι της ανεργίας (βλ.σχ. «Ευρώ,η
Γιγάντωσι της Ανεργίας» υπό του γράφοντος , εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ το έτος 2000(!).
Σήμερον , η ευρωζώνη έχει 27
εκατομμύρια ανέργους και ορισμένες χώρες , ως Ισπανία και η Ελλάς υποφέρουν από
ανεργία άνω του ενός τρίτου του εργατικού πληθυσμού.
Η απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας
, η οποία εκχωρείται εις Βρυξέλλας και κυρίως στην Φραγκφούρτη , όπου εδρεύει η
πανίσχυρος και ήκιστα δημοκρατική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα , αποτελεί ευθύ προηγούμενον
της χρηματοπιστωτικής κρίσεως στην Ιρλανδία,Πορτογαλία, Ισπανία,Ιταλία ,Κύπρον
και Ελλάδα.
Εδώ θα ημπορούσα να τελειώσω
την ομιλία μου με το Ευκλείδιον «Όπερ Έδει Δείξαι».
Εν τούτοις,προβάλλεται ενίοτε το
επιχείρημα, ότι στην οικονομική κρίσι συνέβαλον τα ίδια κράτη-μέλη της
Ευρωζώνης , με την χαλαρή δημοσιονομική πολιτική των και την απώλειαν
ανταγωνιστικότητος.Είμαι συνεπώς υποχρεωμένος να συνεχίσω, διά την ανασκευή του
ισχυρισμού.
Ναί μεν η μείωσι της
ανταγωνιστικότητος αποτελεί «παράπλευρη απώλεια» του ενιαίου νομίσματος αλλά
κάθε χώρα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της πτωχεύσεως διαφορετικά :
·
Η Ιρλανδία λόγω
καταρρεύσεως της Αμερικανικής Τραπέζης Λήμμαν Μπράδερς, το 2008.
·
Η Πορτογαλία , λόγω
της σοβαράς επιβραδύνσεως της αναπύξεως ήδη πρό του 2009.
·
Η Ισπανία υποφέρει
από την υπερέκθεσι των Τραπεζών της στα στεγαστικά δάνεια κι’
·
Η Ιταλία , εξ
αιτίας της αυξήσεως των διαφορικών επιτοκίων εις αδιατήρητα επίπεδα του
δημοσίου χρέους.
·
Η Κύπρος διότι είχε
την απρονοησίας αγοράς Ελληνικών ομολόγων υψηλής αποδόσεως που όμως περικόπησαν
το 2011 κατά 85% και
·
Η Ελλάς λόγω της
αδυναμίας εξυπηρετήσεως του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών , που το 2008 είχε
φθάσει στο 12% του ΑΕΠ. Πρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείον ήταν ο υπερδανεισμός
και η διαφθορά στον δημόσιο τομέα, όπου έχουν διορισθή ένα εκατομμύριο
εργαζόμενοι.
Εν τούτοις, υποστηρίζεται υπό
τινών ερευνητών (βλ.
Dr.
Bekakos,
Dr.
Karkamanis
and
Anastasios
Retzios,
Phd στο
stenisk@
gmail.
com) ότι η
Ελληνική κρίσις δεν οφείλεται τόσον στην διαφθορά,στον υπερπληθυσμό των
δημοσίων υπαλλήλων και στην πελατειακά κόμματα, όσον στο γεγονός ότι οι αγοραστές
ηρνήθησαν να επενδύσουν στα Ελληνικά
ομόλογα μ’ απόδοσι κατωτέρα του 7% το 2009.
Παρενθετικώς, οι ανησυχίες των
αγορών γιά τις αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας αναφέρονται στην εξαιρετικώς χαμηλή συσσώρευσι
επενδυτικού κεφαλαίου, στην αποεπένδυσι της παγκοσμιοποιήσεως και στην απώλειαν
ανταγωνιστικότητος , λόγω των ισχυρών συνδικάτων που δεν εδέχθησαν τις
στοχαστικές προσαρμογές τις οποίες
απαιτούσε το ευρώ.
Αν και μερικώς οι αιτίες αυτές της Ελληνικής
νόσου είναι υπαρκτές , δεν επαρκούν να εξηγήσουν την σφοδρότητα και διάρκεια της Ελληνικής οικονομικής
κρίσεως, που εισήλθε στο 6ον έτος της, με απώλεια του ενός τετάρτου
του εθνικού προϊόντος - πρωτοφανή γιά ειρηνική περίοδο!
Ισχυρίζομαι ότι άλλη ήταν αφορμή
της Ελληνικής κρίσεως και δη, η έλλειψις επαρκούς σθένους της κυβερνήσεως Κώστα
Καραμανλή το 2009.
Όταν τον Ιανουάριον ενεφανίσθησαν
οι πρώτες δυσκολίες χρηματοδοτήσεως του Ελληνικού δημοσίου χρέους, που ήταν
τότε μόλις 109% του ΑΕΠ , η κυβέρνησι της πνευματικής ραστώνης ,αντί να προβή
εις αύξησι της αποδόσεως των ομολόγων
άνω του 7% και να δανεισθή όλες τις λήξεις του έτους και του 2010 (περίπου 35
δις. ευρώ, δανεισμού απολύτως εφικτού
τότε) και εν συνεχεία , να χαράξη περιοριστικό κρατικό προϋπολογισμό, με
πρωτογενές πλεόνασμα, προσέφυγε (τον Αύγουστο του 2009) στον κ.Ζάν Κλώντ
Τρυσσέ, διοικητή της ΕΚΤ και του εζήτησεν χρηματοδοτική βοήθεια, δηλ. την
δευτέρα απώλεια εθνικής κυραρχίας, μετά την ένταξι στην Ευρωζώνη το 2002.
Ο κ.Τρυσσέ υπεκρίθη ότι δεν
υπάρχει πρόβλημα αναχρηματοδοτήσεως της Ελληνικής οικονομίας - αρκεί ως είπε, να
εκδοθούν Ελληνικά ομόλογα , να δοθούν
στις Ελληνικές εμπορικές Τράπεζες και αυτές να τα προεξοφλήσουν στην ΕΚΤ με τις
συνήθεις διαδικασίες.
Έτσι όμως εμολύνθησαν οι τότε
«υγιείς» Ελληνικές τράπεζες με τοξικά κρατικά ομόλογα.΄Οταν το γεγονός του
αναξιοχρέου της Ελλάδος εγώσθη διεθνώς, οι αγορές κεφαλαίων «εκουμπόθησαν» κατά
το κοινώς λεγόμενον και ο Καραμανλής έχασε τις εκλογές του Νοεμβρίου, τι οποίες εκέρδισε ανεπλίστως
ο Γιώργος Παπανδρέου , με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», το οποίον επίστευσαν
αφελώς οι ψηφοφόροι.
΄Οταν τον Ιανουάριο 2010
απεδείχθη ότι τα ταμεία του κράτους ήταν άδεια και η Ελλάς παρομοιάσθη με το «ναυάγιον
του Τιτανικού», η χώρα οδηγήθη (τον Μάρτιον) στα Καυδιανά Δίκρανα του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου , που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το ανέμιξε στην Ελληνική κρίσι εξ αιτίας των
πολιτικών αδυναμιών αλλά και σκοπιμοτήτων της καγκελλαρίου Άγκελα Μέρκελ-ενώ η
υπόθεσις του Ελληνικού χρεους θα ημπορούσε να διακανονισθή άλλως: «ενδοοικοικοεγενειακώς»
μέσα στην Ευρωζώνη.
-Πώς ; Διά της παροχής
ρευστότητος υπό της ΕΚΤ στην Ελλάδα , με εγγύησι των 16 κρατών μελών της
Ευρωζώνης, μέχρις ότου σταθεροποιηθή η σχέσις Ελληνικού χρέους/ΑΕΠ που ήταν
κατωτέρα πολλών άλλων χωρών της Ευρωζώνης τότε.
Η αναλαβούσα την Ελληνική
υπόθεσιν «Τρώηκα», υπό την διεύθυνσι του ανθρωποφάγου ΔΝΤ, αξίωσε σειρά
παραχωρήσεων της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος, γιά να εγκρίνη την χορήγησι
των ...Ευρωπαϊκών διασωστικών δανείων και την συμμετοχή του εις αυτά.
Η κυβέρνησι ΓΑΠ ευρέθη πρό
διλήμματος:Να κηρύξη πτώχεσι είτε να αποδεχθή τούς όρους της Τρώηκα, που «τρώει
τα Ελληνόπουλα», διά της εσωτερικής υποτιμήσεως. Προετοίμησε την δεύτερη
επιλογή και το αξίωσε το πρώτο μνημόνιο.
Οι περισσότεροι όροι των
μνημονίων είναι άσχετοι με την αποπληρωμή του Ελληνικού χρέους, το οποίον από 109%
του ΑΕΠ το 2009 ηυξήθη στο 175% το 2013 δηλ. στα 321 δις.ευρώ , μάλιστα παρά
την περικοπή του ιδιωτικού χρέους κατά 150 δις.ευρώ.Και τούτο λόγω του
αναδανεισμού του χρέους και του ανατοκισμού με υψηλά σχετικώς επιτόκια.
Η «παγίδα λιτότητος» στην οποία
εισήλθε ο Ελληνικός λαός , εξ αιτίας της αναμίξεως του ΔΝΤ, προκάλεσε λόγω των
υψηλών φόρων και της καταστροφής του πιστωτικού συστήματος, μείωσι του ΑΕΠ 7%
τα τρία προηγούμενα χρόνια κι’ ένα πρόσθετο -5% το 2013.
Η ανεργία εξετοξεύθη από 8% το
2009 στο 28% του ενεργού πληθυσμού στα τέλη του παρελθόντος έτους και 1,5
εκατομ.΄Ελληνες αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνης , ως επί Γερμανικής
Κατοχής!
Εν συνεχεία, οι εγχώριοι
συνεργάτες της Τρώηκα απεδέχθησαν την εκχώρησι εθνικής κυριαρχίας εις Ευρωπαίους υπαλλήλους όπως ο κ.Ράιχενμπαχ και
Γερμανός υπουργός κ.Φούχτελ, ενώ την φύλαξι των Ελληνικών συνόρων πρός ανατολάς
ανέλαβε η πολυεθνική ΦΡΟΝΤΕΞ και την διοίκησι των Ελληνικών Τραπεζών υπάλληλοι
της Κομισιόν
Τώρα συγχωνεύονται εθνικοί
πόροι και εισοδημάτα εκ της αποκρατικοποιήσεως του νερού , ηλεκτρικού ,
τουριστικών εγκαταστάσεων και τίθενται υπό
τον άμεσο έλεγχο της Τρώηκα και του ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίον λέγεται ότι θα
εκχωρηθούν και οι πρόσοδοι εκ των μελλοντικών υδρογονανθράκων, πρός εξόφλησι του χρέους.
-Τι θ’απομείνει συνεπώς διά τον Ελληνικό λαόν;
Καθίσταται φανερόν ότι οι ενέργειες αυτές είναι από πλευράς
διεθνούς δικαίου απαράδεκτες, συνταγματικώς άκυρες και οικονομικώς καταστρεπτικές διά επιβίωσι
του Ελληνικού λαού,ο οποίος πλήττεται συγχρόνως υπό «φορολογικής παράννοιας»
του κ.Στουρνάρα, ως έγραψεν η Γώλλ Στρήτ Τζώρναλ, προσφάτως.
Στόχος όλων αυτών των «μέτρων»είναι
αποκλειστικώς η εξόφλησις του δημοσίου χρέους και η καταπίεσις του Ελληνισμού.
Αλλ’ουδείς οφειλέτης οδηγείται εις εξόντωσι επ’ ωφελεία του
δανειστού του, ως έγραψεν ο Σαίξπηρ στον «Έμπορο της Βενετίας» , διά τον λόγον
ότι τότε παύει η οφειλή και καταργείται η υποχρέωσις.
Τελευταίον σημείον της ομιλίας
μου είναι το δέον γενέσθαι, διά την αντιμετώπισι της οικονομικής κρίσεως.
Από της Πολιτικής στην Οικονομία
Φρονώ ότι πρό πάσης οικονομικής
ενεργείας πρέπει ν’αποκατασταθή η εθνική
νομισματική κυριαρχία.Υπόθεσι κατ’εξοχήν πολιτική , που απαιτεί:
·
Ν’αποδοθούν στον
Ελληνικό λαόν οι δημοκρατικές ελευθερίες, διά της μεταβάσεως εις κάποιαν μορφήν
Αμέσου Δημοκρατίας, με εκλογήν προέδρου απ’ευθείας από τον λαόν, με την πλήρη διάκρισι των τριών εξουσιών και την έκφρασι
της λαϊκής κυριαρχίας δια δημοψηφισμάτων , πρωτοβουλιών και ανακλήσεως (των ασκούντων εξουσίαν ως ισχύει σήμερον εν
Ελβετία).
·
Η αποκαταστασι της ανταγωνιστικότητος της Ελληνικής
οικονομίας χρειάζεται την υιοθεσία εθνικής πιστωτικής πολιτικής και την βελτίωσι
της συμμετοχής των εργαζομένων στην αύξησι της παραγωγικότητος, περιλαμβανομένης
της δημοσίας διοικήσεως, διά της συνεχούς αξιολογήσεως των δημ.υπαλλήλων.
·
Ο ισοσκελισμένος
προϋπολογισμός και η χαμηλή φορολογία είναι εκ των ων ουκ άνευ διά την
προσέλκυσι ξένων κεφαλαίων και επενδύσεων, λόγω του διεθνούς ανταγωνισμού
χαμηλών φορολογικών συντελεστών.
Υπάρχουν βεβαίως αντιρρήσεις
και φόβοι , αυτονόητοι. Ακόμη και καλόπιστοι παρατηρητές θεωρούν απαραίτητη την
συμμετοχή των ξένων στην μεταρρυθμιστική διαδικασία.
Άλλοι πάλιν πιστεύουν ότι θα
τεθή εν αμφισβητήσει η παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωσιν, εις
περίπτωσιν ανεξαρτοποιήσεως της νομισματικής πολιτικής και μερικοί εκφοβίζουν τον λαό, με την δήθεν
έλλειψι πετρελαίου, φαρμάκων και ανταλλακτικών στη περίπτωσιν εξόδου από την
ευρωζώνη.
Οι κίνδυνοι αυτοί είναι
υπαρκτοί αλλά υπερτονίζονται υπό των ευρωμισθάρνων φερεφώνων της ευρωλαγνίας.
Μία συντεταγμένη έξοδος από την
ευρωζώνη και η κήρυξι Καταστάσεως Ανάγκης
υπό του Ελληνικού κράτους, θα επέτρεπαν την αναστολή πληρωμής του χρέους
και την βραδεία ανάκαμψι της οικονομίας,υπό τον όρον βεβαίως μιάς υπερκομματικής
διακυβερνήσεως , που θα μπορούσε να εξασφαλίσει η ΄Αμεση Δημοκρατία.
Οι Έλληνες διαθέτουν περιουσία
ενός τρισεκατομμυρίου δολλαρίων και οφείλουν μόλις 250 εκατομμύρια ιδιωτικού
χρέους - πολύ ολιγώτερον απ’ ό,τι οι Αμερικανοί (300% το συνολικό χρέος των
ΗΠΑ) ή οι Γερμανοί , Βρεταννοί και Ολλανδοί.
Συνεπώς, οι ΄Ελληνες μπορούν να επιβιώσουν ανεξάρτητοι ενώ μέσα
στον ζουρλομανδία της Τρώηκα θα εκπατρισθούν, και πάντως θα παύσουν να νευμφεύονται και δεν θα γεννούν παιδιά. Όταν ο πληθυσμός
της χώρας μειωθή κάτω των 8 εκατομ. και οι ηλικιωμένοι γίνουν άνω του 25%, τότε ο Ελληνισμός θα διατρέξει κίνδυνο
βεβαίας εξαφανίσεως από προσώπου Γής. Αυτό διδάσκει η δημογραφία.
-Θέλομε πράγματι μία τέτοια
εξέλιξιν; Ερωτώ.
Μία τελική παρατήρησι :Βεβαίως
η Ελλάς θα ημπορούσε να μείνει μέσα στο ευρώ , εφ’όσον η Ευρωζώνη περιέκοπτε το
δημόσιον χρέος κατά 50% , περιόριζε το επιτόκιον στο 1% και εξάπλωνε την εξόφλησι
εις μίαν 50ετία.Αλλ’ η παραμονή στο ευρώ
δεν θα έλυε το πρόβλημα της χαμένης κατά
48% ανταγωνιστικότητος και της ελλείψεως ρευστότητος. ΄Αρα, διά της
άτοπον παγωγής , η ανάκτησι της εθνικής ανεξαρτησίας είναι επιβεβλημένη.
Βεβαίως έπεται η λήψι σειράς
σοβαρωτάτων μέτρων οικονομικής πολιτικής, όπως η ισοσκέλισι του κρατικού
προϋπολογισμού, η πραγματοποίησι σημαντικών δημοσίων επενδύσεων, με εσωτερική χρηματοδότησι
κι’ η αναβάθμισι της διοικήσεως, της δικαιοσύνης και της Παιδείας , μ’ έμφασι
στην σύγχρονη Τεχνική-Επαγγελματική εκπαίδευσι.
Κανένα έθνος δεν είναι πράγματι
ανεξάρτητον εάν δεν μάθει τον λαό του να
μετράει και πάντως οι ΄Ενοπλες δυνάμεις πρέπει να διατηρούν την υπεροπλία αέρος
στην περιοχή του.
Ευχαριστώ διά την προσοχή σας.