Στην Ελλάδα όλοι νομίζουν ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι
απεριόριστο και ότι μπορεί να ασκείται από κάθε εργαζόμενο, ανεξαρτήτως του που
εργάζεται και ποιες είναι οι συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο. Εν τούτοις, το
Σύνταγμα ναι μεν κατοχυρώνει το δικαίωμα της απεργίας, αλλά παράλληλα θέτει και
περιορισμούς, προκειμένου να προστατεύεται το κοινωνικό σύνολο και να μην
στερείται τις βασικές ανάγκες του. Αλλά αυτό ουδείς το προβάλλει. Έχει
επικρατήσει η άποψη των συνδικαλιστών
ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι αναφαίρετο και απεριόριστο.
Οι διακόπτες της ΔΕΗ
Στο άρθρο 23 , το Σύνταγμα κατοχυρώνει κατ’ αρχήν το
δικαίωμα της απεργίας:
«Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα
συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των
οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων».
Αλλά στη συνέχεια θέτει απαγορεύσεις για κήρυξη απεργίας σε
κάποιες κατηγορίες δημόσιων λειτουργών:
«Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους
δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας».
Περαιτέρω , θέτει περιορισμούς για απεργίες στους τομείς που
εξυπηρετούν βασικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου:
« Το δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημοσίων υπαλλήλων
και των υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών
προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού κάθε μορφής επιχειρήσεων
δημοσίου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία
για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται σε
συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ορίζει».
Και παρά τη διευκρίνιση ότι οι περιορισμοί αυτοί «δεν
μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την
παρεμπόδιση της νομίμου ασκήσεώς του», είναι φανερό ότι το Σύνταγμα θέλει να
προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο από τις συνέπειες των απεργιών σε νευραλγικούς
τομείς του δημοσίου τομέα, που έχουν ως αποτέλεσμα την στέρηση από τους πολίτες
βασικών υπηρεσιών. Ο δε νόμος στον οποίο αναφέρεται το Σύνταγμα προβλέπει
ακριβώς την ύπαρξη προσωπικού ασφαλείας, ώστε οι βασικές αυτές υπηρεσίες να
παρέχονται απρόσκοπτα.
Τώρα, λοιπόν, έχουμε τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ να απειλούν
με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο ότι θα προβούν σε διακοπές της παροχής
ηλεκτρικού ρεύματος. Οι οποίες, όχι μόνο θα αποστερήσουν από τους πολίτες το
βασικό αγαθό της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά ενδεχομένως θα έχουν πολύ
σοβαρότερες επιπτώσεις, αφού θα διασύρουν την χώρα ως τουριστικό προορισμό. Δεν
νομίζουμε ότι υπάρχουν άλλα κράτη που εξαρτώνται σε τέτοιο βαθμό από τον
τουρισμό, όπου οι υπάλληλοι τολμούν να διακόψουν το ηλεκτρικό ρεύμα εν μέσω της
τουριστικής περιόδου.
Είναι επομένως σαφές ότι το «κατέβασμα» των διακοπτών της
ΔΕΗ, λόγω απεργίας των υπαλλήλων της, προσκρούει ευθέως στην συνταγματική
επιταγή περί προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Αλλά δεν είναι μόνο η ΔΕΗ.
Είναι και άλλες περιπτώσεις, όπου οι απεργοί στρέφονται χωρίς κανένα ενδοιασμό
κατά του κοινωνικού συνόλου, αποστερώντας το από βασικές ανάγκες του και
περιφρονώντας το Σύνταγμα και τις διατάξεις του. Συμπεριφέρονται ως να μην
προβλέπετε κανένας περιορισμός στις απεργίες. Εδώ φτάσαμε να έχουν απεργήσει
ακόμη και οι δικαστικοί λειτουργοί παρά την ρητή απαγόρευση!
Δημόσιο αγαθό
Όμως στην περίπτωση των απεργούντων υπαλλήλων της ΔΕΗ έχουμε
και το εξής άκρως αντιφατικό:
Ο λόγος για τον οποίο απεργούν τα σωματεία των εργαζομένων
της είναι διότι αντιδρούν στην πώληση τμήματος της επιχείρησης (Μικρή ΔΕΗ) σε
ιδιώτες. Και υπερασπίζονται τον δημόσιο χαρακτήρα της επικαλούμενοι ότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι δημόσιο
αγαθό. Όμως ακριβώς επειδή είναι δημόσιο αγαθό, και δη πρώτης ανάγκης, έπρεπε
να παρέχεται απρόσκοπτα χωρίς καμία
διακοπή. Και επομένως θα έπρεπε να περιφρουρήσουν την απρόσκοπτη παροχή του οι
εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, που επικαλούνται ότι είναι δημόσιο αγαθό. Αλλά αυτοί
πράττουν το αντίθετο!
Και μόνο η στάση αυτή πείθει για την αναγκαιότητα
ιδιωτικοποιήσεως της ΔΕΗ. Ακριβώς επειδή το ηλεκτρικό ρεύμα είναι δημόσιο
αγαθό, η παροχή του θα διασφαλιστεί καλύτερα αν η ευθύνη περιέλθει σε ιδιώτες
αντί του δημοσίου που μαστίζεται από απεργίες. Δηλαδή ότι έγινε με τον ΟΤΕ και
την Ολυμπιακή: Μετά την ιδιωτικοποίησή τους, οι εκβιαστικές απεργίες
εξέλιπαν.