«Να τη σκεφτόμαστε πάντοτε και να μη μιλάμε ποτέ γι' αυτήν»: Ετσι συνόψιζαν στη Γαλλία μετά το 1871 τη ρεαλιστική αλλά και εθνική στάση απέναντι στην Αλσατία-Λορένη που είχε αποκοπεί από τον εθνικό κορμό και είχε προσαρτηθεί στη Γερμανία. Μια παραλλαγή της παραπάνω συνταγής υιοθετεί ο Ομπάμα απέναντι στη Ρωσία: Αποδραματοποίηση στη ρητορική, διαβεβαιώσεις ότι δεν βαδίζουμε σε νέο Ψυχρό Πόλεμο, απλά δεν υπάρχει άλλη λύση από το να πιεστεί ο Πούτιν να αντιληφθεί τα πραγματικά μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας του και να πάψει να αναμειγνύεται στην Ουκρανία

«Να τη σκεφτόμαστε πάντοτε και να μη μιλάμε ποτέ γι' αυτήν»: Ετσι συνόψιζαν στη Γαλλία μετά το 1871 τη ρεαλιστική αλλά και εθνική στάση απέναντι στην Αλσατία-Λορένη που είχε αποκοπεί από τον εθνικό κορμό και είχε προσαρτηθεί στη Γερμανία.

Μια παραλλαγή της παραπάνω συνταγής υιοθετεί ο Ομπάμα απέναντι στη Ρωσία: Αποδραματοποίηση στη ρητορική, διαβεβαιώσεις ότι δεν βαδίζουμε σε νέο Ψυχρό Πόλεμο, απλά δεν υπάρχει άλλη λύση από το να πιεστεί ο Πούτιν να αντιληφθεί τα πραγματικά μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας του και να πάψει να αναμειγνύεται στην Ουκρανία. Στην πράξη η εικόνα είναι στους αντίποδες: ένα μπαράζ κυρώσεων από ΗΠΑ και Ε.Ε. με πιέσεις και προς τις χώρες Ασίας - Ειρηνικού να πράξουν το ίδιο, η έκταση και το βάθος των οποίων δηλώνουν ότι δεν σχετίζονται με την εκπνέουσα ήδη ανταρσία των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας, καθώς οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου θα έχουν τελειώσει σε δυο - τρεις βδομάδες με την ανταρσία.

Το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ σε λίγο θα έχουν ισοπεδωθεί από το βαρύ πυροβολικό του Προσένκο και η ώρα της αλήθειας πλησιάζει: Τι θα κάνει την επομένη της στρατιωτικής του νίκης ο εκλεκτός της Δύσης; Θα ζητήσει διάλογο με τη Μόσχα ή θα θέσει θέμα Κριμαίας ή ακόμη χειρότερα θα υπάρξουν θερμές εμπλοκές με τις ρωσικές δυνάμεις που βρίσκονται στη Χερσόνησο; Χωρίς να δηλώνεται στο ξετύλιγμά του, οι απαιτήσεις της Δύσης θυμίζουν ολοένα και περισσότερο το τελεσίγραφο της Συνόδου του Ραμπουγιέ προς τον Μιλόσεβιτς στις αρχές του 1999 ή τις απαιτήσεις προς τον Σαντάμ την άνοιξη του 2003: να εξωθούν την αντίπαλη πλευρά προς τη σύγκρουση μην αφήνοντας κανένα περιθώριο διαχειρίσιμης υποχώρησης. Είναι γνωστός ο πίνακας του Μαγκρίτ, που απεικονίζει μία πίπα καπνίσματος και φέρει τον τίτλο «Αυτό δεν είναι μία πίπα». Κάπως έτσι κινείται και ο Ομπάμα σε μια cool εκδοχή διαχείρισης του Νέου Ψυχρού Πολέμου, πρώτα θύματα του οποίου υπήρξαν τραπεζικοί όμιλοι της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Στην αποδραματοποίηση συμβάλλουν και τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα που κάνουν ότι δεν βλέπουν έναν σκληρό αιματηρό πόλεμο με βαρύ πυροβολικό κατά αστικού πληθυσμού που φέρνει τις εφιαλτικές μνήμες της πολιορκίας της Μαδρίτης από τον Φράνκο.

(από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 04/08/2014)