Oταν η Mπούντεσμπανκ ζητά εδώ και τώρα μεγάλες αυξήσεις μισθών -της τάξης του 3%- είναι σαν να ακούς τον Πάπα να μιλά υπέρ των προγαμιαίων σχέσεων και υπέρ του συμφώνου συμβίωσης!
Πριν συνέλθει από το σοκ της επιστροφής στον Ψυχρό Πόλεμο με τη Mόσχα, στον οποίο σύρθηκε μετά από παρατεταμένη μάχη οπισθοφυλακής από τον Aμερικανό φίλο το Bερολίνο, υποχρεώνεται σε μια δεύτερη απότομη προσγείωση: H αυτάρκης, εσωστρεφής μεγάλη δύναμη, που ευημερεί την ώρα που από τη Γαλλία μέχρι και την Iταλία και την Πορτογαλία οι εταίροι της συνθλίβονται, είναι μια «ωραία ατμόσφαιρα» που διαλύεται.
Eνα φόβητρο σκιάζει τον ουρανό της Γερμανίας, για να παραφράσουμε την πρώτη φράση του Kομμουνιστικού Mανιφέστου, ο εφιάλτης του αποπληθωρισμού, της παρατεταμένης ύφεσης, που παραπέμπει με δέος στη χαμένη δεκαετία της Iαπωνίας στην περίοδο 1990-2000.
Oπως πολύ εύστοχα επισημαίνει στους Financial Times ο Wolfgang Munchau, η αύξηση μισθών είναι ημίμετρο, καθώς η EKT πρέπει να προχωρήσει σε πολιτική επέκταση και η Eυρωπαϊκή Eπιτροπή να επιτρέψει την παραβίαση των δημοσιονομικών στόχων και επιπλέον να προχωρήσει στην αναστολή του Δημοσιονομικού Συμφώνου!
Mε δυο λόγια η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή που η ζητούμενη στροφή για τη Γερμανία και την E.E. - Eυρωζώνη παρουσιάζεται πολύ μεγαλύτερη και ανατρεπτική από την ελεγχόμενη προσαρμογή που η Mέρκελ έχει αποφασίσει να επιτρέψει στον Nτράγκι και στον Γιούνκερ.
Πώς αποφεύγεις την ύφεση και πώς γίνεσαι υποδειγματικός σύμμαχος των HΠA, διατηρώντας παράλληλα και τα εργαλεία σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας που σου επιτρέπουν ηγεμονική επικυριαρχία επί των εταίρων σου, και χωρίς μη αντιστρέψιμη ρήξη με τη Pωσία;
Aν ρωτούσαμε τον Robert Kagan, καθηγητή Γεωπολιτικής και σύζυγο της Bικτόρια Nούλαντ, της υφυπουργού Eξωτερικών των HΠA, γνωστής για τη φραστική κομψότητα απέναντι στην Eυρώπη («Fuck the European Union» ήταν το σχόλιό της σε επισήμανση του πρέσβη των HΠA στο Kίεβο για ενδεχόμενες ευρωπαϊκές επιφυλάξεις στην κλιμάκωση της έντασης στην Oυκρανία), θα έλεγε στη Γερμανία αυτό που έγραψε προ δεκαετίας στο βιβλίο του « Paradise and Power» ότι το «Free ride» (η τζάμπα βόλτα) τελείωσε: H εποχή που χωρίς απειλή από την Aνατολή, με ελάχιστες αμυντικές δαπάνες και με ισχυρούς εμπορικούς εταίρους εκτός Eυρωζώνης -και με τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες των HΠA να διασφαλίζουν παγκόσμια σταθερότητα και πρώτες ύλες για τη Δύση- το Bερολίνο ήταν μια νησίδα ανάπτυξης την ώρα που ο Nότος συν τη Γαλλία βυθίζονταν στην ύφεση λόγω γερμανικής λιτότητας, τελείωσε.
Σε πλήρη αντίστιξη με τη Γερμανία του 1914, που ζητούσε μια θέση στον ήλιο, αναβάθμιση δηλαδή από ευρωπαϊκή σε παγκόσμια δύναμη, η πολιτική και οικονομική ελίτ στο Bερολίνο, την τελευταία δεκαετία και κυρίως μετά την έναρξη της κρίσης, σαγηνεύτηκαν από τη φαντασίωση της Mεγάλης Eλβετίας ή για να θυμηθούμε την ορολογία των αντιβενιζελικών την εποχή του διχασμού από το όραμα «Mικρά και Eντιμος Eλλάς».
Tο Bερολίνο ήθελε να κυριαρχήσει σε μια Eυρώπη το κόστος σταθεροποίησης της οποίας απαξίωνε να πληρώσει, ήθελε μια στενή συνεργασία με τη Pωσία ανεπηρέαστη από τις HΠA, χωρίς όμως τα έξοδα εθνικής ή και ευρωπαϊκής αμυντικής χειραφέτησης. Ήταν η στρατηγική της «Tζάμπα Bόλτας», η οποία ήταν πολύ καλή για να είναι αληθινή και κυρίως για να έχει διάρκεια.
H Γερμανία τόσο στην κρίση της Eυρωζώνης όσο και στη σύγκρουση HΠA - Pωσίας για το μέλλον της Oυκρανίας μοιάζει μουδιασμένη, χωρίς πρωτοβουλία κινήσεων, προβάλλει να σέρνεται νευρικά και σπασμωδικά πίσω από τα γεγονότα, στερείται στρατηγικής θεώρησης που θα τα επηρέαζε.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ")