Ἀδυνατοῦμε νά κατανοήσουμε τί νόημα ἔχει ὅλη αὐτή ἡ ἱστορία τῆς συναντήσεως κλιμακίου τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως μέ τήν «τρόϊκα» στό
Παρίσι. Ἡ ἐπίσημη ἐκδοχή εἶναι πώς οἱ τακτικές ἐπισκέψεις τῶν μελῶν τῆς τρόϊκα στήν Ἀθήνα προκαλοῦσαν πολλαπλά προβλήματα. Προβλήματα ἐθνικοῦ γοήτρου, ἀφοῦ οἱ «τροϊκανοί» παρουσιάζοντο ἀπό τά μέσα ἐνημερώσεως ὅτι εἰσέβαλλαν στά ὑπουργεῖα καί ἔδιναν ἐντολές. Προβλήματα πολιτικά, ἀφοῦ ἡ ἀντιπολίτευσις ἔσπευδε νά ἐκμεταλλευθῆ τήν ἐπίσκεψη τῆς τρόϊκα γιά νά ἐμφανίση τήν Κυβέρνηση ὡς ὑποτελῆ της. Προβλήματα ἀκόμη καί πρακτικά, ἀφοῦ εἶχε παρατηρηθῆ ὅτι τίς ἡμέρες πού ἦταν στήν Ἀθήνα τά μέλη τῆς «τρόϊκα» ἔπεφτε ἡ ἐμπορική κίνησις, εἴτε λόγω τοῦ κλεισίματος κάποιων δρόμων εἴτε λόγω τοῦ φόβου ἐπεισοδίων.
Ἀποφασίσθηκε λοιπόν αὐτή τήν φορά νά μήν ἔλθουν τά μέλη τῆς «τρόϊκα» στήν Ἀθήνα, ἀλλά νά μεταβοῦν στό Παρίσι πέντε ὑπουργοί μέ τούς ἐπιτελεῖς τους, ὥστε νά γίνη ἐκεῖ ἡ συνάντησις καί ἡ σχετική διαπραγμάτευσις. Ὅμως φοβούμεθα ὅτι οἱ ἐντυπώσεις θά εἶναι τελικά χειρότερες. Διότι τό νά μεταδίδεται
φέρ΄ εἰπεῖν ἀπό τά μέσα ἐνημερώσεως ὅτι στό Παρίσι θά συζητηθῆ ὁ ἀριθμός τῶν δόσεων πού θά ἰσχύσουν γιά τήν καταβολή τῶν διαφόρων φόρων ἤ ὅτι θά ἐρωτηθῆ ἡ τρόϊκα ἄν ἐπιτρέπη κάποιες φορολογικές ἐκπτώσεις (ὅπως π.χ. στόν ΕΝΦΙΑ γιά τά ξενοίκιαστα
καί μή ἠλεκτροδοτούμενα ἀκίνητα) καθιστᾶ τό ὅλο θέμα ἀκόμη πιό γελοῖο. Καί τοῦτο ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ἀληθεύουν ἤ ὄχι οἱ σχετικές πληροφορίες. Διότι ἀκόμη καί ἄν δέν ἰσχύουν τά ὅσα μεταδίδονται καί εἶναι ὑπερβολές τῶν δημοσιογράφων, οἱ ἐντυπώσεις μένουν: Ὅτι δηλαδή οἱ Ἕλληνες ὑπουργοί μεταβαίνουν στό Παρίσι καί
περίπου «ἐκλιπαροῦν» τήν τρόϊκα νά τούς ἐπιτρέψη νά λάβουν τό ἕνα ἤ τό ἄλλο μέτρο. Καί ὅτι ἐκείνη παραμένει ἀνένδοτη στίς θέσεις της.
Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα προβλήματα στίς
σχέσεις μέ τήν τρόϊκα ἦταν ὅτι οἱ κυβερνήσεις μας οὐδέποτε διέθεταν ἕνα δικό τους ἐθνικό σχέδιο γιά τήν ἔξοδο ἀπό τήν κρίση, ὥστε νά προσπαθήσουν νά τό ἐπιβάλουν στήν τρόϊκα. Τό κακό ἄρχισε μέ τήν
Κυβέρνηση τοῦ Γ. Παπανδρέου, ἡ ὁποία αἰφνιδιάσθηκε ἀπό τήν κρίση τήν ὁποία ἐν πολλοῖς ἡ ἴδια
προεκάλεσε, καί ἔτσι δέν διέθετε κανένα πρόγραμμα ἀντιμετωπίσεώς της. Ἀκόμη καί τόν Ἰανουάριο τοῦ 2010, ὅταν τά διεθνῆ μέσα ἐνημερώσεως μιλοῦσαν διαρκῶς γιά τό πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος, ἡ τότε Κυβέρνησις καί ὁ Πρωθυπουργός ἔδιναν τήν εἰκόνα τοῦ πλήρους ἐφησυχασμοῦ. Καί χρειάσθηκε νά μεταβῆ ὁ κ. Παπανδρέου στό Οἰκονομικό Φόρουμ τοῦ Νταβός, στά τέλη Ἰανουαρίου, γιά νά διαπιστώση τό ἀρνητικό κλίμα πού εἶχε δημιουργηθῆ γιά τήν Ἑλλάδα, τό ὁποῖο ἦταν προάγγελος τῆς ἐκτινάξεως τῶν ἐπιτοκίων δανεισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου στά ὕψη. Ποιός νά ξεχάση τήν ἀνεκδιήγητη ἐκείνη σκηνή τοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ νά καταδιώκεται στίς σκάλες τοῦ ξενοδοχείου του ἀπό δημοσιογράφο τῶν Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς, ὁ ὁποῖος τόν ρωτοῦσε «ἄν θά πτωχεύση ἡ χώρα σας;».
Οὐδέποτε θά εἴχαμε φθάσει σέ αὐτά τά χάλια, ἄν εἶχε ἐκπονηθῆ καί τεθῆ σέ ἐφαρμογή ἕνα ἐθνικό σχέδιο ἀντιμετωπίσεως τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Μάλιστα ἡ κρίσις ἴσως νά μήν εἶχε λάβει τέτοιες διαστάσεις, ἄν ὑπῆρχε τέτοιο σχέδιο. Καί πιθανώτατα νά
μήν εἶχε κάν χρειασθῆ νά προσφύγουμε στόν Εὐρωπαϊκό Μηχανισμό Στηρίξεως καί τό Διεθνές
Νομισματικό Ταμεῖο, τά ὁποῖα ὁδήγησαν τελικά στήν κηδεμονία μας ἀπό τήν τρόϊκα. Ἀλλά ἀκόμη καί ὅταν ἦλθε στήν Ἑλλάδα ἡ τρόϊκα, ἄν ἐμεῖς διαθέταμε ἕνα σωστό
πρόγραμμα ἐξόδου ἀπό τήν κρίση, ἁπλῶς θά ζητούσαμε νά ἐγκριθῆ ἀπό τήν τρόϊκα καί τίποτε περισσότερο.
Οὔτε ἀτέρμονες διαπραγματεύσεις γιά τήν κάθε λεπτομέρεια, οὔτε ὅλο αὐτό τό γαϊτανάκι πού ἔχει πλήξει
κατά ὀδυνηρό τρόπο τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια. Ἀλλά, δυστυχῶς, τέτοιο σχέδιο δέν διαθέταμε. Τό
μόνο πού ἐνδιέφερε τήν
Κυβέρνηση τοῦ Γ. Παπανδρέου ἦταν νά μήν θιγοῦν τά συμφέροντα τῆς ἐκλογικῆς της πελατείας στόν δημόσιο τομέα,
καθώς καί νά μήν ἀπολυθῆ οὔτε ἕνας δημόσιος ὑπάλληλος. Ἔτσι, ἐλλείψει οἱουδήποτε ἐθνικοῦ σχεδίου, ἄφησε τόν πρῶτο ρόλο στήν τρόϊκα.
Ἡ πρακτική τοῦ νά ἔχη ἡ τρόϊκα τόν πρῶτο λόγο στήν ἀκολουθουμένη οἰκονομική πολιτική συνεχίσθηκε ἀπό κεκτημένη ταχύτητα καί μετά τήν
πτώση τῆς Κυβερνήσεως Παπανδρέου. Εἶχε δημιουργηθῆ ἕνα καθεστώς, ἀπό τό ὁποῖο δύσκολα μποροῦσαν νά ἀπαλλαγοῦν ἡ Κυβέρνησις Παπαδήμου καί ἡ Κυβέρνησις Σαμαρᾶ. Ἀφήνουμε δέ ὅτι τό καθεστώς αὐτό «βόλευε» πολιτικά. Διότι γιά ὅλα τά μέτρα πού εἶχαν –ἤ ἔχουν– πολιτικό κόστος, ἡ εὐθύνη ἐπιρρίπτετο στήν τρόϊκα. Οἱ Ἕλληνες ὑπουργοί καί βουλευτές ὑπεδύοντο τούς «καλούς» πού δέν ἤθελαν τά δυσάρεστα μέτρα, ἀλλά ἡ «κακή» τρόϊκα τούς ἀνάγκαζε νά τά ἐπιβάλουν ἤ νά τά θεσπίσουν νομοθετικά. Αὐτό ἦταν τό πολιτικό θέατρο πού παιζόταν
μέχρι τώρα καί ἐν πολλοῖς συνεχίζεται καί σήμερα.
Ἔτσι φθάσαμε στήν ἀπίστευτη γελοιότητα νά μεταβαίνουν
πέντε ὑπουργοί τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως στό Παρίσι γιά νά
διαπραγματευθοῦνμέ τούς
«τροϊκανούς» τά μέτρα πού θά λάβη
ἤ δέν θά λάβη ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις. Γιά τό πόσες θά εἶναι οἱ δόσεις κάποιων φόρων, πόσοι θά ἀπολυθοῦν ἀπό τό δημόσιο, τί θά ἰσχύση στά ἐργασιακά καί ἄλλα συναφῆ. Ἀντί νά χαράσσεται μία ὁλοκληρωμένη οἰκονομική πολιτική στήν Ἀθήνα, ἁπλῶς προτείνονται ἐπί μέρους μέτρα τά ὁποῖα ἐγκρίνει ἤ δέν ἐγκρίνει ἡ τρόϊκα στό Παρίσι. Πρόκειται γιά ἔσχατο ἐθνικό κατάντημα.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ", 03/09/2014)