Από όταν ξέσπασε η κρίση στην Ευρωζώνη, οι δύο Ζαν-Κλοντ της Ευρώπης, ο Τρισέ της ΕΚΤ και ο Γιουνκέρ του Eurogroup, χρειάστηκε πολλές φορές να κάνουν μέτωπο για να αντιμετωπίσουν τις επίμονες ερωτήσεις δημοσιογράφων για ποικίλα θέματα, από την Ελλάδα μέχρι την οικονομική διακυβέρνηση. Τους δύο άνδρες ένωσε την εβδομάδα που πέρασε ένα άλλο κοινό στοιχείο: η εμπλοκή του ονόματός τους σε σκάνδαλα.
Ο μεν Γιουνκέρ κατηγορείται ως υπεύθυνος για την υπόθεση φοροαποφυγής δεκάδων επιχειρήσεων που συνήψαν σχετικές συμφωνίες με το Λουξεμβούργο, όσο ο ίδιος ήταν αρχικά υπουργός Οικονομικών και στη συνέχεια πρωθυπουργός της χώρας. Ο δε Τρισέ φέρεται ότι απειλούσε να διακόψει την έκτακτη χρηματοδότηση προς τις ιρλανδικές τράπεζες εάν η Ιρλανδία δεν δεχόταν άμεσα να ζητήσει να τεθεί σε πρόγραμμα και να συναινέσει σε επιβολή μνημονίου.
Προτού καν συμπληρώσει ένα δεκαπενθήμερο στο νέο του πόστο ως προέδρου της Κομισιόν, ο φεντεραλιστής Γιουνκέρ δέχεται ήδη πιέσεις να παραιτηθεί από την Αριστερά στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ και ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο Βρετανός πρωθυπουργός, άδραξε την ευκαιρία να αμφισβητήσει την αξιοπιστία και καταλληλότητά του. Ο ίδιος ο επικεφαλής της Κομισιόν παραδέχθηκε ότι του αναλογεί η πολιτική ευθύνη για την υπόθεση, υποσχέθηκε ότι θα θεσπίσει νέα κοινοτική ντιρεκτίβα για την αυτόματη ανταλλαγή πληροφοριών για θέματα εθνικής φορολογίας μεταξύ των κρατών-μελών, υπενθύμισε πως από το 1991 ήταν υπέρ της φορολογικής εναρμόνισης και επέμεινε ότι δεν υπάρχει ασυμβίβαστο.
«Δεν είναι απλώς λόγια. Είναι η πρόθεσή μου: η Κομισιόν θα καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή», διακήρυξε μιλώντας στους δημοσιογράφους. «Γιατί να σας πιστέψουμε;» ήταν η εύλογη απορία των εκπροσώπων του Τύπου. «Επειδή το λέω εγώ», ήταν η αφοπλιστική αλλά όχι τόσο πειστική απόκρισή του.
Παρά τη σπουδή του Βερολίνου να τον καλύψει, διαβεβαιώνοντας μέσω του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ότι δεν υπήρξε κάτι παράνομο στη συμπεριφορά του Γιουνκέρ, η Γερμανία μοιάζει διατεθειμένη να πατάξει τους φορολογικούς παραδείσους της Ε.Ε. «Η πρακτική αυτή είναι ενοχλητική, αλλά οι προσωπικές κατηγορίες δεν χρειάζονται», είπε ο Σόιμπλε. «Το γεγονός ότι είναι νόμιμη δεν σημαίνει ότι είναι και δίκαιη», είχε αναγνωρίσει μία μέρα νωρίτερα. «Δεν υπήρξε παραβίαση της νομοθεσίας, το ίδιο πράγμα συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες», πρόσθεσε ο Γερμανός υπουργός σε συνέντευξή του στον γερμανικό ραδιοφωνικό σταθμό rbb Inforadio.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τα Luxleaks, με τα οποία αποκαλύφθηκε η φοροαποφυγή των πολυεθνικών στο Λουξεμβούργο, ήρθε στη δημοσιότητα μία άλλη διαρροή, που ενίσχυσε περαιτέρω τα επιχειρήματα των ευρωσκεπτικιστών. Σύμφωνα λοιπόν με τους Ιrish Times, σε επιστολή του προς τον τότε υπουργό Οικονομικών της Ιρλανδίας, Μπράιαν Λένιχαν, ο Τρισέ ζητούσε με επιτακτικό τρόπο την υπαγωγή της χώρας σε πρόγραμμα διάσωσης και μνημόνιο.
Σε αντίθετη περίπτωση απειλούσε να αποσύρει την έκτακτη παροχή ρευστότητας προς τις εθνικές τράπεζες. «Αντιλαμβάνεστε ότι απαιτείται μια ταχεία απάντηση προτού ανοίξουν οι αγορές την επόμενη εβδομάδα», έγραφε με έκδηλα αυταρχικό τρόπο ο τότε επικεφαλής της ΕΚΤ στην επίμαχη επιστολή.
Πολλοί έσπευσαν να δικαιολογήσουν τον αυστηρό τόνο του «άψογου τζέντλεμαν», όπως τον αποκαλεί ειρωνικά ο ιρλανδικός Τύπος, αφού ο κίνδυνος αλυσιδωτής επέκτασης της κρίσης πέρα από την Ελλάδα και την Ιρλανδία ήταν ορατός τον Νοέμβριο του 2010, οπότε εστάλη το γράμμα.
Η ιρλανδική κοινή γνώμη, αντίθετα, δυσκολεύεται να χωνέψει ότι ο Τρισέ υπαγόρευσε τους όρους του στο Δουβλίνο, ενώ σοβαρά ερωτηματικά γεννώνται κατά πόσον η ΕΚΤ υπερέβη τις αρμοδιότητές της στο ζήτημα. Οι αποκαλύψεις για τις υποθέσεις των δύο Ζαν-Κλοντ απλά προσφέρουν πολεμοφόδια σε όσους ευρωφοβικούς δυσπιστούν για τις προθέσεις, τα κίνητρα και την αξιοπιστία των αποκομμένων από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες.