Η…αδήριτος πραγματικότητα κατέστρεψε αυτή την εικόνα του και τον προσγείωσε στη στυγνή καθημερινότητα. Ο Σερίφης του Λευκού Οίκου απέτυχε να ποδηγετήσει την παγκόσμια αγορά πετρελαίου και επιστρέφει, πλέον, στην κανονικότητα. Ποιά είναι αυτή; Η άσκηση εφαρμοσμένης εξωτερικής πολιτικής αλα υπερδύναμη, που εδράζεται σε ένα κύριο πυλώνα: τη στήριξη των «δικών» μας.
Διότι, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ανερμάτιστη κυβίστησή του να άρει τις εξαιρέσεις που παραχώρησε σε 8 χώρες, μόλις στις 2 του περασμένου Νοεμβρίου, από τις κυρώσεις που επέβαλε σε βάρος της πετρελαϊκής βιομηχανίας του Ιράν.
Αν απορεί κανείς για το ποίος είναι, τέλος πάντων, αυτός ο «δικός» μας, για του οποίου τα μάτια συνέβη η νέα κωλοτούμπα, ενημερώνουμε πως κατοικοεδρεύει μεταξύ Λιβάνου, Συρίας, Ιορδανίας και Αιγύπτου και επανεξελέγει για πέμπτη φορά στην πρωθυπουργία της χώρας του.
Για χάρη του Βενιαμίν Νετανιάχου, ο Ντόναλντ κατεδάφισε, εν μια νυκτί, το οικοδόμημα που έκτιζε από τα μέσα του προηγούμενου χρόνου: την πάση θυσία αύξηση της προσφοράς αργού από τον OPEC ώστε να έχει να προσφέρει, σαν άλλο καθρεφτάκι στο απαιτητικό -όσον αφορά στην ευρωστία των SUV του - εκλογικό σώμα των ΗΠΑ, ακόμη χαμηλότερες τιμές για το πολυαγαπημένο του γαλόνι, πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου 2018.
Φαινομενικά, έχει κάνει μια τρύπα στο νερό και έχει πέσει μέσα στην ίδια την παγίδα που έστηνε για τους άλλους.
Από τη μία έπρεπε να σφίξει τον κλοιό στην Τεχεράνη, για να ικανοποιήσει το βασικό σύμμαχό του και την επιθετική προσέγγισή του έναντι του Ιράν, Ισραήλ, αλλά από την άλλη, θα έπρεπε να βρει τρόπο να απαλύνει τις επιπτώσεις από το διαρκές ράλι των τιμών του αργού, το τελευταίο δίμηνο, από τη στιγμή που θα προκαλούσε, αφ’ εαυτού, μια περαιτέρω αποστράγγιση της προσφοράς μαύρου χρυσού - μετά και την απόφαση του OPEC+ να περιορίσει την δική του παραγωγή.
Οι traders είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν σχεδόν 2 δολάρια το βαρέλι περισσότερο για συμβόλαια άμεσης παράδοσης, σε σχέση με εκείνα τα οποία μέλλουν να παραδοθούν στις αρχές του 2020, σε μια σαφή ένδειξη ότι τα διυλιστήρια δυσκολεύονται να βρουν το αργό που χρειάζονται.
Αν υπολογίσει κανείς και την πιθανή, περαιτέρω, πτώση στις εξαγωγές αργού από την Βενεζουέλα, και το νέο μέτωπο του πολέμου στην Λιβύη, η απόφαση του Ντόναλντ να αποσύρει, δυνητικά, νέες ποσότητες αργού από την ήδη σφιχτή παγκόσμια αγορά, δεν συνάδει με τη στρατηγική του για το εσωτερικό των ΗΠΑ.
Υπό αυτό το πρίσμα η πολιτική περί χαμηλότερων τιμών καυσίμων, εν όψει των προεδρικών εκλογών του επομένου έτους, ταυτόχρονα με την επίδειξη -της αναγκαίας -πυγμής έναντι του Ιράν ορθώνει, εξ ορισμού, μια παγίδα για τον Ντόναλντ, από την οποία δύσκολα θα μπορέσει να δραπετεύσει.
Οι πιθανές απαντήσεις στα διλήμματα που τον βασανίζουν θα μπορούσαν να είναι, εκτός από την καταφυγή σε έναν επαχθή εμπορικό πόλεμο, αφενός ένας συμβιβασμός, στον οποίο σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία θα κληθούν να μειώσουν, αλλά όχι να μηδενίσουν τις αγορές ιρανικού αργού, ή μια πιθανή νέα έκκληση προς το Ριάντ να αυξήσει εκ νέου την παραγωγή, βασιζόμενος στο ότι η Σαουδική Αραβία του έχει, τρόπον τινά, «υποχρέωση», μετά το συγχωροχάρτι που πήρε για την ανάμειξή της στην δολοφονία Κασόγκι.
Ωστόσο, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι οι εν λόγω λύσεις κινούνται περισσότερο στη σφαίρα του ευκταίου και λιγότερο της πραγματικότητας, αφού η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της στον Κόλπο, προσποιούνται ότι θα παράσχουν στις ΗΠΑ τη στήριξη που ζητούν, μέσω αυξημένης παραγωγής, ενώ στην πράξη θα περιμένουν να δουν το πώς θα διαμορφωθούν οι συνθήκες, για να πράξουν αναλόγως. Όσοι γνωρίζουν τα πράγματα εκ του σύνεγγυς υποστηρίζουν πως το βασίλειο των Σαούντ δεν υπάρχει περίπτωση να βοηθήσει τον Ντόναλντ αν δεν λάβει, πρώτα, εγγυήσεις και σοβαρά ανταλλάγματα. Έτσι, η αγορά μοιάζει να αμφισβητεί ευθέως τις αυτάρεσκες εξαγγελίες του προέδρου των ΗΠΑ, ότι, τάχα, η πετρελαϊκή αγορά θα τροφοδοτείται επαρκώς, και απαντά με το δικό της νόμισμα: τις διαρκείς ανατιμήσεις των τιμών του αργού.
Παρ’ εκτός και αν ο Ντόναλντ, εκεί στη…μαύρη καταχνιά που πλακώνει τον Λευκό Οίκο, αυτές τις μέρες, θα έχει να παρηγορείται από τη σκέψη ότι το βλαστάρι του, το σχιστολιθικό πετρέλαιο, θα εξακολουθήσει να… μεγαλώνει!