Φευ! Το ποσοστό της ήττας, ήτοι, η συγκράτηση, σε απόλυτους αριθμούς, του μεγαλύτερου τμήματος των ψηφοφόρων τους, δεν τους το επέτρεψε.
Στο μεσοδιάστημα μετά το στραπάτσο του πρώην κυβερνώντος κόμματος στις ευρωεκλογές, τον κραταιό και αλαζονικό ΣΥΡΙΖΑ, κυρίευσε ο πανικός. Τα στελέχη του τρίτου μνημονιακού κόμματος της χώρας λούφαξαν κανονικά. Δεν είχαν καν τη διάθεση να επιτεθούν εναντίον των παραδοσιακών εχθρών που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αντί άλλης αντίδρασης, περίμεναν μοιρολατρικά την καταβαράθρωσή τους και στις εθνικές εκλογές.
Όταν η περίφημη κομματική συσπείρωση έκανε το θαύμα της και το ποσοστό της ήττας μαζεύτηκε στο 8%, ο στεναγμός της ανακούφισης αντήχησε σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ!
Αντί να δώσουν έμφαση στο μείζον, ήτοι στις έδρες και την αυτοδυναμία των πολιτικών αντιπάλων τους, ασχολούνταν με το έλασσον, τουτέστιν, με το ποσοστό ψήφων που συγκέντρωσαν.
Περίσσευαν τα ειρωνικά χαμόγελα και μια αυταρέσκεια με αλαζονικό πρόσημο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι υπουργοί και τα στελέχη της απελθούσας κυβέρνησης αντιμετώπισαν την ήττα με τον παραδοσιακό τρόπο που μας έχει συνηθίσει, διαχρονικά, η «κεντροαριστερά»: ως Νίκη – η επιστροφή σε ένα είδος «κανονικότητας» και η παραδοσιακή αποστροφή ενός σημαντικού τμήματος του εκλογικού σώματος για τη «Δεξιά», αποτελούν την εξήγηση για τη διατήρηση ενός αξιοπρεπούς ποσοστού των δυνάμεών του στην Βουλή.
Τα «μηνύματα» και τα «μαθήματα» δεν είναι το φόρτε των ανθρώπων που διακονούν τις αξίες της ευρύτερης αυτής παράταξης. Το είχαμε βιώσει και μετά την συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ, το 2004. Η «εσωστρέφεια» που ήταν απαραίτητη προκειμένου να επεξεργαστεί το μάθημα της εκλογικής συντριβής διήρκεσε μερικά 24ωρα. Ακολούθησε ο σχηματισμός σκιώδους κυβέρνησης και η σφοδρή ολομέτωπη επίθεση κατά της κυβέρνησης Καραμανλή.
Φυσικά, άλλο οι προτεραιότητες και οι στρατηγικές επιλογές των κομμάτων που ηττώνται και άλλο η πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ, μετά τον πρόσκαιρο θρίαμβο του Γιώργου Παπανδρέου που αποκορυφώθηκε στο κατώφλι του ΔΝΤ, υποχρεώθηκε να αλλάξει όνομα δύο φορές, ως προπέτασμα καπνού ώστε να ξεχαστούν από τους πολίτες τα κρίματα και οι ευθύνες του και σήμερα, αργοσέρνεται στη γειτονιά του 6-8%, μικρό κόμμα, πιά.
Το παράδειγμα του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, ετοιμάζεται να ακολουθήσει τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι πληροφορίες θέλουν τον Αλέξη Τσίπρα να σκοπεύει να βαφτίσει από την αρχή το κόμμα που έφερε στην εξουσία.
Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πράξει κάτι το καινοφανές. Μπορεί να πορεύτηκε με το ίδιο brand από το 2015, όμως μεταλλάχθηκε, εσωτερικά, τουλάχιστον τέσσερις φορές, μετά την εκλογική νίκη του τον Γενάρη εκείνου του έτους.
Άλλαξε εκ βάθρων με αφορμή το «άτυχο» -για τον κ. Τσίπρα- δημοψήφισμα του Ιουλίου.
Άλλαξε για δεύτερη φορά, όταν σύρθηκε (;) σε επώδυνο ιδεολογικό συμβιβασμό με τους δανειστές και υπό το βάρος των capital controls, συνομολογώντας το τρίτο και πιο επαχθές μνημόνιο.
Άλλαξε αμέσως μετά τη συμφωνία με την Μέρκελ, όταν εκπαραθύρωσε από την Κουμουνδούρου, όλους όσοι διακονούσαν τις «παλαιές» ιδεολογικές νόρμες.
Άλλαξε μετά την επικράτησή του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, όταν μπόλιασε το κόμμα των συνιστωσών, με σοσιαλδημοκρατικούς μίσχους, με απώτερη επιδίωξη, να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό δένδρο, κατά το πώς υπαγορεύουν οι κανόνες της φυτοκομίας.
Οι μεταβολές δεσοσυριΖΟνουκλεϊνικού οξέος ήταν κατακλυσμιαίες. Οι παλαιοί ιδεολογικοί εχθροί έγιναν «φίλοι και σύμμαχοι». Ο διεθνής παράγων δεν εφείσθη επαίνων στον Αλέξη, αλλά τα συναισθήματα που δημιούργησαν στην πλειονότητα των πολιτών, τα παλαμάκια και η επιδαψίλευση ευσήμων από τον ξένο παράγοντα, για την πολιτική που εφήρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ απέφερε το χθεσινό αποτέλεσμα.
Όταν συγκρούστηκε η ιδεολογία με τις ανάγκες της εκτελεστικής εξουσίας, το προσωποπαγές κόμμα της πρώην αριστεράς «έφαγε τα μούτρα του». Το νέο στοίχημα που βάζει, τώρα, ο κ. Τσίπρας είναι έωλο. Η μέθοδος της αλλαγής ονόματος δεν αποδίδει –ιστορικά. Το ομολόγησε, προειδοποιώντας και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης: "οι ταυτοτικές μεταλλάξεις και μεταμορφώσεις σε δάνειες πολιτικές παραδόσεις δεν έχουν ποτέ καλή μοίρα"...
Η ΝΔ κυβερνά αυτοδύναμα, από σήμερα, πάντα ως ΝΔ – έστω με ελαφρές αλλά αναγκαίες προσθήκες και μεταβολές.