Πριν μερικές ημέρες είχαμε μία ευχάριστη είδηση. Ευχάριστη, διότι η Ακαδημία Αθηνών δεν μας έχει συνηθίσει να ασχολείται με θέματα Εθνικά, μη έχοντας διαμαρτυρηθεί για το Κυπριακό ή το Μακεδονικό. Φαίνεται όμως ότι τώρα πνέει άλλος άνεμος, διότι πριν 1,5 χρόνο ανέθεσαν σε κάποιους ειδικούς την διερεύνηση της ιδρύσεως πυρηνικού εργοστασίου στην Ελλάδα. Και το πιο ευχάριστο είναι ότι τα συμπεράσματα είναι θετικά.
Αντίθετα, η Κυβέρνηση πριν μερικούς μήνες δια στόματος του τέως Υπουργού Ανάπτυξης έσπευδε να διαβεβαιώσει το Πανελλήνιο ψοφοδεής δια το ενδεχόμενο πολιτικού κόστους -επειδή έχει γίνει παρατεταμένη και συστηματική πλύση εγκεφάλου του κοινού από τους «προοδευτικούς» διανοούμενους της Αριστεράς και της ...Οπισθοδρομήσεως- ότι δεν έχει περιλάβει στο Ενεργειακό της Πρόγραμμα (αλήθεια υπάρχει τέτοιο πρόγραμμα;) μέχρι το 2020 το ενδεχόμενο επαναφοράς προς συζήτηση της χρήσης Πυρηνικής Ενέργειας. Ενώ ο σημερινός Υπουργός αποφάσισε να μην περιληφθεί ο γαιάνθραξ στο ενεργειακό μίγμα του μελλοντικού ενεργειακού προγράμματος.
Την 8η Φεβρουαρίου, ο σώφρων, πολύπειρος και προσεκτικός κ. Σεραφείμ Φυντανίδης έφερε στην εκπομπή του στην ΝΕΤ το θέμα που όλοι στον κόσμο «πλην ημών των Λακεδαιμονίων» έχουν φέρει προς συζήτηση, με εξαίρεση τον κ. Σουφλιά (προς τιμήν του), ο οποίος εζήτησε απλώς να συζητήσουμε το θέμα πριν το απορρίψουμε. Τι πιο δημοκρατική πρόταση και διαδικασία; Στις 12 Φεβρουαρίου φάνηκαν οι πρώτες αντιδράσεις υπέρ του λιθάνθρακος από την Ρυθμιστική Αρχή και πιθανώς, από τους ενδιαφερομένους επενδυτές. Φυσικά δεν έχουμε καμμιά αμφιβολία ότι το ζήτημα της λύσεως των αναγκών της Ηλεκτρικής Ενέργειας θα καταλήξει στην γνωστή ελληνική χάβρα, όταν μάλιστα αντιδρούν οι γνωστές περιβαλλοντολογικές οργανώσεις επικουρούμενες και από τους «προοδευτικούς» διανοουμένους μας!
Μετά τα ανακύψαντα προβλήματα του Ουκρανικού εκβιασμού τροφοδοσίας της Ευρώπης με Φυσικό Αέριο, των μεγάλων αναγκών για Ενέργεια της ανερχόμενης Οικονομίας της Κίνας, της αυξανόμενης μόλυνσης του Περιβάλλοντος από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακος, των υποχρεώσεων του Πρωτοκόλλου του Κυότο, και της τελευταίας σκανδαλώδους κερδοσκοπίας των 150 δολλαρίων το βαρέλι, ενώ η τιμή του επανήλθε κερδοφόρα ακόμα και στα 40 δολλάρια, προβλεπτικοί Κυβερνήτες και όχι επιμηθείς, φρόντισαν, μη φοβούμενοι το πολιτικό κόστος επειδή δρούσαν εναντίον του ρεύματος, να επαναφέρουν προς συζήτηση τις δυνατότητες αποδοχής της πυρηνικής ενέργειας. Ορισμένοι δε έσπευσαν να πάρουν και αποφάσεις για την δημιουργία πυρηνικών μονάδων «βάσεως» με παράλληλη συμπληρωματική εγκατάσταση ΑΠΕ.
Σήμερα είναι εγκατεστημένοι 450 πυρηνικοί σταθμοί και κινούνται περίπου 200 πυρηνικά υποβρύχια, μεγάλα παγοθραυστικά και αεροπλανοφόρα. Οι ΗΠΑ διαθέτουν 100 σταθμούς ήτοι έναν ανά 3 εκ. κατοίκους, η Ιαπωνία 44 ομοίως, η Γαλλία 59 με έναν ανά 1 εκ. κατοίκους και η μικρή Φινλανδία 6 με 1 και κάτι, ανά 1 εκ. κατοίκους. Πολλές χώρες εγκαθιστούν ΑΠΕ, αλλά μόνον ως συμπλήρωση, και καλά κάνουν.
Η μεγάλη προσδοκία της τελευταίας 20ετίας ήταν ότι οι ΑΠΕ μέσα σε ένα διάστημα 40 ετών θα μπορούσαν να καλύψουν το πλείστον των αναγκών καθιστάμενες προμηθεύτριες μονάδων «βάσης». Εννοούμε τις κύριες μονάδες που καλύπτουν το πλείστον του βασικού φορτίου. Δυστυχώς επειδή οι ΑΠΕ δεν είναι συνεχούς σταθερής λειτουργίας αλλά περιοδικής και ακανονίστου, μόνον ως συμπληρωματικές μπορούν να ληφθούν υπ’ όψιν. Πηγές γα μονάδες «βάσης» παραμένουν μόνον ο άνθραξ+φ.αέριο και η πυρηνική. Αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε, διότι πρέπει να λάβουμε σύντομα αποφάσεις για βραχυ-, μεσοπρόθεσμες ανάγκες, και ιδιαίτερα για το έλλειμμα που δημιουργεί κινδύνους black-out. Πολλοί ισχυρίζονται ότι εκ δύο κακών –του άνθρακος και του φ.αερίου-- το μη χείρον βέλτιστον. Και γι’ αυτό προτείνουν το Φ. Αέριο, επειδή δεν αποβάλλει στερεά επιβλαβή σωματίδια όπως ο άνθραξ ενώ όμως εκπέμπει περίπου τις ίδιες ποσότητες CO2 . Αυτό πρέπει ιδιαίτερα να γίνει γνωστό, για να μην νομίζουμε ότι το φ.αέριο είναι «καθαρό». Αυτό διάλεξε και ο κ. Χατζηδάκης, αποκλείοντας το κάρβουνο και τον Λιγνίτη.
Ήδη διανύουμε το πρώτο ήμισυ του 21ου αιώνα και η πραγματικότητα είναι, ότι πρακτικά και σε πλήρη χρήση είναι αποδεκτό το μίγμα, το cocktail θερμικές+πυρηνική+ΑΠΕ. Πάντα και παντού, κάρβουνο ή φ. αέριο και πυρηνική για τις μονάδες «βάσης» και συμπληρωματικά ανανεώσιμες. Με εξαίρεση την προπορευόμενη Γαλλία που χρησιμοποιεί την πυρηνική κατά 85%. Αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν φαίνεται να αλλάζει στα επόμενα υπόλοιπα 40 χρόνια. Όμως οι αυξανόμενες ανάγκες των αναπτυγμένων χωρών, η Ανάπτυξη της Κίνας, Ινδίας, και των άλλων χωρών που ακολουθούν και τα άλλα προβλήματα που αναφέρουμε στην προηγούμενη τρίτη παράγραφο, οδηγούν στην αποδοχή της Πυρηνικής Ενεργείας για κάθε νέα εγκατάσταση. Όταν όλοι στρέφονται στην πυρηνική ενέργεια, εμείς θα μένουμε αποπυρηνικοποιημένη ζώνη, περικυκλωμένοι από δεκάδες πυρηνικές εγκαταστάσεις στα σύνορα μας; Εμείς θα παίζουμε τον αιώνιο αντιρρησία μικρόσωμο Δαυΐδ; Όσο για τους κινδύνους :
Σεισμογένεια. Η σεισμογενής Ιαπωνία, έχει εγκαταστήσει 44 πυρηνικούς σταθμούς. Όπως έχει ειπωθεί δεν είναι οι σεισμολόγοι, οι γεωφυσικοί κλπ. που θα αποφασίσουν αν θα εγκαταστήσουμε πυρηνικά. Είναι θέμα μόνον οικονομικό. Για κάθε βαθμό σεισμικότητας η κατασκευή μπορεί να γίνει ανάλογα ανθεκτική.
Ραδιενέργεια. Οι Σταθμοί τελευταίας γενεάς καλύπτουν πλήρως και τα ανθρώπινα λάθη. Εξ άλλου στο Τσερνομπύλ, μαθαίνουμε ότι είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας τα συστήματα ελέγχου για να εκτελεσθεί ένα επικίνδυνο πείραμα!
Ραδιενεργά κατάλοιπα. Είναι πρόβλημα κόστους εγκλωβισμού των σε τσιμεντένια μπλοκ παχέων τοιχωμάτων, σε βαθειά αργά μεταλλεία που δεν μολύνουν υδροφόρους ορίζοντες. Ήδη στο συνολικό κόστος λαμβάνεται πρόβλεψη ορισμένων cents για την ασφαλή απομόνωση τους.
Οι Ρώσοι με την πείρα των πυρηνικών υποβρυχίων, προχώρησαν στην κατασκευή πλωτών μικρών πυρηνικών σταθμών ισχύος 70 MW, ενέργεια για μια πόλη 200.000 κατοίκων ή για αφαλάτωση παραγωγής 240.000 κ.μ. γλυκού νερού ημερησίως. Με εκτόπισμα 21.5000 Τ., μήκος 144 μ. και βύθισμα μόνον 6,5 μ. Η τροφοδοσία τους με καύσιμα γίνεται κάθε τρία χρόνια και επισκευή διενεργείται κάθε δώδεκα, ρυμουλκούμενοι στο ναυπηγείο, όπου αποθέτουν και τα ραδιενεργά κατάλοιπα για τα οποία φροντίζει η Ρωσική Υπηρεσία Πυρηνικής Ενεργείας. Αν η τιμή τους είναι ελκυστική, δεν αφήνουμε την σεισμογένεια και τα κατάλοιπα και να δοκιμάζαμε έναν, στα έχοντα τόση ανάγκη νησιά μας;
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 27/03/2009)