Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, όμως, του να παραμείνουμε στο ευρώ ή να ξαναπάμε στη δραχμή είναι πολύ διαφορετικές. Η στάση πληρωμών δεν είναι ανέκδοτο. Ούτως ή άλλως, η λιτότητα -δηλαδή η φτώχεια- είναι μονόδρομος. Η χώρα αρχίζει να ζει ημέρες χρεοκοπίας και καλπάζουσας φτωχοποίησης. Ομως, η κατάρρευση θα συνεχιστεί και διότι η δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα επιδεινώνεται
Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, όμως, του να παραμείνουμε στο ευρώ ή να ξαναπάμε στη δραχμή είναι πολύ διαφορετικές. Η στάση πληρωμών δεν είναι ανέκδοτο. Ούτως ή άλλως, η λιτότητα -δηλαδή η φτώχεια- είναι μονόδρομος.

Η χώρα αρχίζει να ζει ημέρες χρεοκοπίας και καλπάζουσας φτωχοποίησης. Ομως, η κατάρρευση θα συνεχιστεί και διότι η δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα επιδεινώνεται. Οι ολοένα ογκούμενες απαιτήσεις των δανειστών μας και λόγω της ακυβερνησίας της χώρας, διατυπώνονται πλέον με ωμό τρόπο.

«Η κατάσταση στην πραγματική οικονομία επιδεινώνεται εφιαλτικά», ομολογεί δημοσίως ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμου. Το θρίλερ «Ιστορία επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή» είναι συνεχές στον διεθνή Τύπο. «Υστερα από εβδομάδες φημών, κάποια Κυριακή βράδυ, κάποιος Ελληνας πρωθυπουργός θα ανακοινώσει πως η χώρα εγκαταλείπει το ευρώ και πως θα επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα». Η ιστορία της επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή είναι γεγονός που θα σημάνει την πραγματοποίηση σειράς δυσάρεστων γεγονότων για τη χώρα μας, όπως είναι και η κατάληψη της εξουσίας από τον στρατό (!), έχουν προειδοποιήσει οι New York Times.

Πλέον το Βερολίνο βρήκε την ευκαιρία να εκδικηθεί το «αναξιόπιστο» πολιτικό σύστημα. Ομως, η απειλή που εκτοξεύει ο γερμανικός Αξονας να αποσύρει τη βοήθεια σωτηρίας από την «αναξιόπιστη» Ελλάδα, οδηγεί αναπόφευκτα σε κοινωνικό και οικονομικό χάος προς όφελος της Αριστεράς. Ο ελληνικός λαός κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες και ατέλειωτες θυσίες, σε αντίθεση με την (πρώην) κυβέρνηση Παπανδρέου, που έριξε την Ελλάδα σε ωκεανούς ψεύδους μη εφαρμόζοντας το Μνημόνιο (όπως καταγγέλλουν οι μνημονιακοί για την αποτυχία του). Ομως, δεν πρέπει να τιμωρηθεί γι’ αυτό. Η Ευρωζώνη δεν είναι ριάλιτι, όπου τα μέλη της μπορούν να διώχνουν τον πιο αδύναμο κρίκο, σπρώχνοντάς τον στον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα.

Είναι πλέον καίριο ζήτημα επιβίωσης να δοθεί στην Ελλάδα το περιθώριο να ανασάνει. Τώρα που η άρρωστη οικονομία μας εξαναγκάζεται να υιοθετήσει κι άλλα επώδυνα μέτρα, εκτινάσσεται αναμφίβολα ο κίνδυνος της κοινωνικής έκρηξης, που θα θέσει όλα τα άλλα ζητήματα σε δεύτερη μοίρα. Ηδη η πολιτική και η κοινωνική σταθερότητα έχουν διασαλευθεί. Μια πλαστική σφαίρα να ξεφύγει, αρκεί για να μετατρέψει την επόμενη διαδήλωση σε πραγματικό εμφύλιο πόλεμο. Οπως σαρκαστικά έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς, «μακροπρόθεσμα, είμαστε όλοι νεκροί» («In the long run we are all dead»). Ωστόσο, όμως, η επίμονη εστίαση των Ευρωπαίων ηγετών στο δόγμα «έγκλημα και τιμωρία», όντως σημαίνει την αναγγελία ακαριαίου θανάτου του ελληνικού λαού...

Ηδη η κρίση βαθαίνει απελπιστικά, μετατρέποντας τράπεζες και επιχειρήσεις σε «ζόμπι», δηλαδή σε ζωντανούς - νεκρούς οργανισμούς που μπορούν και λειτουργούν μόνον με κρατικά κεφάλαια στήριξης. Η κρίση χρέους έχει καταστεί ο μεγαλύτερος εχθρός τους.

Τα προβλήματα των χωρών του Νότου -Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας- συγκαλύφθηκαν από την πιστωτική έκρηξη. Οταν, όμως, ξέσπασε η κρίση η υποβόσκουσα αδυναμία των δημόσιων οικονομικών και των εμπορικών τους θέσεων τέθηκε σε κοινή θέα. Η κρίση χρέους σε περίοδο επικίνδυνης ακόμη δοκιμασίας για τις οικονομικές συνθήκες και την απασχόληση, πήρε επικίνδυνες διαστάσεις. Η οικονομική ζωή αδυνατεί να επιστρέψει στον κανονικό της ρυθμό όπως ήταν στο παρελθόν. Η Ευρωζώνη είναι διχασμένη και βιώνει μια ανείπωτη κρίση αναζητώντας την οικονομική ενοποίηση. Η νομισματική ενοποίηση δεν έχει δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή οντότητα ικανή να αντικαταστήσει ή έστω να συμπληρώσει τις εθνικές οντότητες.

Το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης συνεχίζει να αιμορραγεί παρά τον πακτωλό χρήματος και η κρίση έχει βυθίσει στα χρέη κυβερνήσεις και λαούς. Φαντασθείτε το μέγεθος της αποτυχίας όταν ήδη έχουν παρέλθει τρία χρόνια κρίσης του τραπεζικού συστήματος, και οι τραπεζίτες της ΕΚΤ εξακολουθούν και ρίχνουν «τζάμπα» χρήμα στις τράπεζες. Η ένστασή μου είναι ότι το χρήμα αυτό θα πρέπει να το ρίξει κατευθείαν στην πραγματική οικονομία.

Το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε χθες την πληρωμή του ομολόγου των 435 εκατ. ευρώ. «Η Ελληνική Δημοκρατία ανακοίνωσε σήμερα ότι θα πραγματοποιήσει την εμπρόθεσμη καταβολή του κεφαλαίου, καθώς και των δεδουλευμένων τόκων ύψους περίπου 435 εκατομμυρίων ευρώ ομολόγων λήξης 15 Μαΐου του 2012» τονίζεται στην ανακοίνωση. Πάλι κέρδισαν οι ξένοι...

(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",16/05/2012)