Μία από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα μας, στο πλαίσιο της
μνημονιακής εξάρτησης από τους δανειστές της, είναι ο εκσυγχρονισμός της
δημόσιας διοίκησης. Αν κάτι, πράγματι, ταλαιπωρεί για εκατοντάδες
χρόνια αυτό το κράτος είναι η πελατειακή κουλτούρα που διαχέει κάθετα
και οριζόντια την κρατική μηχανή. Είχες «μπάρμπα στην Κορώνη;» Καμία
ανησυχία. Έβρισκες θεσούλα στο δημόσιο, εισέπραττες βρέχει-χιονίσει το
μισθό σου και διασφάλιζες τον επιούσιο άκοπα.
Αυτά, υποτίθεται,
προ μνημονίων. Και μετά ήρθαν οι δανειστές και μαζί με τη δημοσιονομική
εξυγίανση και τις δυσβάστακτες επιβαρύνσεις που συνεπάγεται για όλους
τους πολίτες χρειάζεται να μπει μία τάξη και στο ανθρώπινο δυναμικό των
κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών. Τούτο σημαίνει ότι θα πρέπει να
στελεχώνονται με ικανά και έμπειρα στελέχη, κάτω από διαφανείς
διαδικασίες και με αξιολόγηση. Αυτά τα λένε τα μνημόνια που υπογράψαμε
και όχι εμείς.
Φαίνεται, όμως, ότι είναι πολύ δύσκολο να
απεμποληθούν συνήθειες χρόνων, για να μην πούμε αιώνων. Και ενώ οι
τελευταίες κυβερνήσεις από το 2010 και μετά καλούν τον ελληνικό λαό σε
θυσίες, προκειμένου η χώρα να βγει από το τούνελ της οικονομικής κρίσης,
εξακολουθούν και λειτουργούν με τη λογική των «δικών μας παιδιών». Η
προηγούμενη, αμιγής, πασοκική κυβέρνηση είχε δημιουργήσει ευρύτατο
μηχανισμό μέσα στο δημόσιο με δικούς της ανθρώπους, για να ακολουθήσει η
τριμερής που μοίρασε ορισμένες θέσεις και τώρα η διμερής φαίνεται ότι
επιδιώκει να ξαναμοιράσει την τράπουλα. Ο λόγος για τον τομέα της
ενέργειας και δη της ηλεκτρικής αγοράς. Από το καλοκαίρι και μετά
καταγράφεται μια άνευ προηγουμένου αποκαθήλωση διοικήσεων σε θεσμικούς
ενεργειακούς φορείς και δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι αλώνονται τα
οχυρά του ΠΑΣΟΚ στον τομέα αυτό. Με ανθρώπους που προέρχονται από τη
Ν.Δ.
Θα μπορούσε αυτό να μην θεωρηθεί και τόσο κακό, αν σκεφθεί
κανείς ότι κάθε εξουσία χρειάζεται τα δικά της στελέχη, για να εφαρμόσει
καλύτερα την πολιτική της. Δεκτό και κατανοητό. Όμως, από τη
θεώρηση
αυτή έως την ουσιαστική ανάγκη της ίδιας της αγοράς για ανανέωση η
απόσταση μοιάζει αστρική. Βασικό αξίωμα της σωστής λειτουργίας ενός
οργανισμού θεωρείται η σταθερότητα. Όταν αυτή θυσιάζεται στο πελατειακό
σύστημα και κυρίως στην εξόφληση ανοικτών γραμματίων τότε ο κίνδυνος να
αποτύχει ο οργανισμός στην επίτευξη των στόχων του είναι παρόν.
Δυστυχώς,
φαίνεται ότι η αυτή η λογική επικρατεί στην αντικατάσταση διοικήσεων
ενεργειακών οργανισμών και επιχειρήσεων. Σε μια αγορά που βρίθει από
προβλήματα και απαιτεί στελεχικό δυναμικό με γνώσεις, εμπειρία και
πολιτικό ένστικτο το να τοποθετούνται άτομα με ελάχιστες έως ανύπαρκτες
ικανότητες είναι σαν να υποδαυλίζονται τα υφιστάμενα αδιέξοδα και να
διευκολύνεται η καταβαράθρωση της.
Το πιο ανησυχητικό, μάλιστα,
φαινόμενο που καταγράφεται είναι ότι οι αλλαγές που έγιναν ως τώρα είχαν
νομιμοφανή χαρακτήρα, έγιναν, δηλαδή, μέσα από τις θεσμικές διαδικασίες
της αγοράς, κάτι που σημαίνει ότι ακυρώνεται η λειτουργία αυτών των
τύπων. Όταν «παραγγέλλονται», με απλά λόγια, οι αντικαταστάσεις προσώπων
δεν υφίσταται ευθεία προσβολή των οργάνων που υποτίθεται ότι έχουν
θεσπισθεί «για να φυλάγουν Θερμοπύλες;»
Γνωρίζουμε ότι εμείς τα
λέμε, εμείς τα ακούμε. Όμως, όταν απαιτείς από τον εργαζόμενο και το
συνταξιούχο την περικοπή του μισθού και της σύνταξης του και τον
επιχειρηματία να επιβαρύνεται με επιπλέον φόρους, τότε οφείλεις να
παρέχεις σε όλους αυτούς μια καλολαδωμένη κρατική μηχανή, στην οποία θα
έχουν τοποθετηθεί άξια και ικανά στελέχη, που θα εγγυώνται τη
μεταρρυθμιστική λειτουργία της, προς όφελος όλων. Και όχι άτομα που οι
ικανότητες τους εξαντλούνται στο χειροκρότημα κομματικών επιδιώξεων.