Κάτι δεν πάει καλά. Τώρα «θυμήθηκε» η τρόικα ότι πρέπει να ανοίξει
στον ανταγωνισμό η λιανική αγορά φυσικού αερίου; Και μέχρι να γίνει
αυτό, δεν μπορεί να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ; Ή στραβός
είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε.
Αίφνης και ενώ έχει
προηγηθεί μόλις πριν από ένα εξάμηνο ο πρώτος διαγωνισμός για την
πώληση της Δημόσιας Εταιρίας Αερίου, εμφανίζεται η τρόικα να απαιτεί την
αλλαγή εκ βάθρων της λιανικής αγοράς φυσικού αερίου, βγάζοντας
απαγορευτικό για τη σύσταση των νέων ΕΠΑ με βάση το μοντέλο των
υφισταμένων και μεταθέτοντας σε άλλο χρόνο την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ.
Αποτέλεσμα πρώτο: άκαρπος κηρύχθηκε χθες και ο δεύτερος διαγωνισμός για
την προσέλκυση επενδυτών για τις νέες ΕΠΑ στην Κεντρική Ελλάδα, την
Κεντρική Μακεδονία και την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Ποιος σοβαρός
επενδυτής θα κατέθετε προσφορά όταν υπάρχουν δημοσιεύματα που μιλούν για
ενστάσεις της τρόικας για το ισχύον μοντέλο της αγοράς; Όταν, δηλαδή,
επικρατεί μια πλήρης σύγχυση για το τι έχουμε και το τι θέλουμε να
κάνουμε;
Ας γυρίσουμε λίγο πίσω. Μόλις τον περασμένο
Ιούνιο, αμέσως μετά τον αποτυχημένο διαγωνισμό για την πώληση της ΔΕΠΑ, η
Κομισιόν, δια του επίσημου αντιπροσώπου της, καλούσε την ελληνική
κυβέρνηση να προχωρήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα στην ιδιωτικοποίηση της
εταιρίας, δηλαδή, στην άμεση επαναπροκήρυξη του διαγωνισμού. Τότε, δεν
υπήρχε ζήτημα για το ένα, τουλάχιστον, μέλος της τρόικας για το
υφιστάμενο μοντέλο της αγοράς φυσικού αερίου στη χώρα μας;
Ας
πάμε ακόμη πιο πίσω. Οι διαγωνισμοί γιa τις τρεις εν λειτουργία ΕΠΑ δεν
έγιναν με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Συνεπώς και οι νέοι
δεν θα «πατούσαν» στο ίδιο μοντέλο;
Τι μεσολάβησε,
λοιπόν, και ενώ η Ελλάδα αγωνίζεται να προσελκύσει ξένα κεφάλαια και εν
γένει κεφάλαια στα ταμεία της, η ίδια η τρόικα,
δηλαδή, οι δανειστές μας, βάζουν μπουρλότο στις προσπάθειες αυτές; Αν υπάρχει σοβαρή απάντηση θα τη θέλαμε.
Πώς
γίνεται η Ε.Ε. -ως μέλος της τρόικας, μην το ξεχνάμε διόλου αυτό- και
ενώ είναι σε εξέλιξη στους κόλπους της η αναβάθμιση της ευρωπαϊκής
αγοράς φυσικού αερίου, να έχει απαίτηση από την ελληνική κυβέρνηση να
προχωρήσει σε κινήσεις μεμονωμένες, οι οποίες ενδεχομένως αύριο να μην
«κουμπώνουν» με τις σχεδιαζόμενες κεντρικές αλλαγές;
Ποιος
κάνει, εν τέλει κουμάντο στην τρόικα; Ό,τι θυμάται χαίρεται; Εκτός κι
αν συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο. Δεν υπάρχει συνολική στρατηγική για
την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, παρά μόνο
πειραματικοί σχεδιασμοί επί χάρτου. «Τώρα κάνουμε αυτό, βλέπουμε πώς
περπατάει και αποφασίζουμε, αύριο κάνουμε κάτι άλλο, το δοκιμάζουμε κι
αυτό» και πάει λέγοντας. Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή. Η τρόικα -και τα
αφεντικά της- να έχει εμπεδώσει το αδιέξοδο για την ίδια τη χώρα, οπότε
παίζει κι αυτή καθυστέρηση, με ερασιτεχνικούς χειρισμούς. Που σκάνε όμως
στο κεφάλι της χώρας. Όρα το χθεσινό άγονο διαγωνισμό για τις τρεις
νέες ΕΠΑ. Οπότε μέχρι την οριστική απόφαση για την τύχη ολόκληρης τη
χώρας -ας όψονται οι ευρωεκλογές- έχουν την «πολυτέλεια» πιέσεων παντός
είδους και όποιον πάρει ο χάρος. Εντάξει, το εμπεδώσαμε ότι η Ελλάδα
αποτελεί πειθήνιο πειραματόζωο για τις πολιτικές της Ε.Ε. Αλλά υπάρχουν
και όρια. Και κάποιος πρέπει να τα θέσει.