Ι.
Το αίτιο της δυστυχίας μας έχει επισημάνει ο κυρίως
δημιουργός του. Ήδη από 25.10.1987 ο Α. Παπανδρέου σε άρθρο του – αποκλειστικό - στο “Βήμα” υπογράμμιζε: “
έχουμε, περίπου, το διπλάσιο προσωπικό εκείνου που απαιτείται για να παράγουμε τις απαιτούμενες κρατικές υπηρεσίες”. Ακόμη, εκεί, επιγραμμάτιζε: “
Μπορεί να μας πάρει 10 ή 15 χρόνια αλλά η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές
είναι να θέσουμε τον τομέα
αυτό υπό έλεγχο”.
Άρα
η
ανισορροπία του διπλασίου αριθμού των αναγκαίων δημοσίων υπαλλήλων,
κατά ρητή δέσμευση, έπρεπε να εξαλειφθεί μέχρι το 1987 ή (το αργότερο)
μέχρι το 2003. Εάν αυτό είχε συμβεί η πτώχευσή μας θα είχε αποτραπεί
(!!!). Προφανώς, δεν θα είχε υπάρξει η ανάγκη των πιστώσεων συντήρησης
του πελατειακού συστήματος. Η ανάγκη, δηλαδή, υπερκαταναλωτικού
δανεισμού που σακάτεψε την χώρα (!!!).
ΙΙ.
Έκτοτε (Οκτωβρ. 1987) η ηλεκτρονική διακυβέρνηση μείωσε τις ανάγκες σε
ανθρωποώρες. Εν τούτοις, εδώ, αυξήθηκε ο αριθμός των μισθοδοτουμένων
(!!!).
Σήμερα
σιτίζονται στο Δημόσιο περί τα 750 έως 800.000 άτομα. Είναι εύλογη
παραδοχή ότι έκαστος μισθοδοτούμενος συντηρεί (εν όλω ή εν μέρει) δύο
προστατευόμενα μέλη. Άρα από το Δημόσιο ζουν, περίπου, 2,5 εκατομμύρια
ψηφοφόροι.
Προβληματικός, λοιπόν, ο αριθμός
για λύσεις ριζικές (!!!).
Το
πελατειακής υφής πολιτικό σύστημα διαρκώς αναβάλλει, ό,τι το αναγκαίο. Ο
λόγος είναι ένας και εύληπτος: Μέγα το πολιτικό κόστος (!!!). Ετσι,
λοιπόν, διαρκώς αποτρέπεται ο ουσιαστικός εκσυγχρονισμός.
ΙΙΙ.
Η διατήρηση υπεραρίθμων έχει αλυσιδωτές αρνητικές συνέπειες. Και δη, η
παραγωγικότης της χώρας παραμένει αρνητική. Άρα η χρηματοδότηση (και)
του δημόσιου τομέα διαρκώς θα χωλαίνει. Οι
εκεί εργαζόμενοι θα αμείβονται
διαρκώς
χειρότερα. Οι συντάξεις τους θα περικόπτονται. Υπάρχουν ακόμη (ιδίως
στο δικαστικό σώμα) λειτουργοί αφοσιωμένοι στο καθήκον. Αργά ή γρήγορα –
και αυτοί οι έσχατοι – θ΄απογοητευθούν. Παρά πάσα
προσπάθεια, τίποτε (γενικώς)
δεν
θα βελτιωθεί εάν πράγματι δεν διαπιστωθεί το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, το
δημόσιο δεν είναι οργανισμός “βολέματος” πολιτικών μισθοφόρων. Αλλά και
γενικώτερα ότι το καλό ουδέποτε είναι πολύ. Το πολύ ανάγεται στην
ποσότητα. Το καλό – αντιστρόφως – επικεντρώνεται στην ποιότητα. Δημόσιος
τομέας υψηλής ποιότητας, σφριγώδης και δημιουργικός, σημαίνει:
αριθμητικό περιορισμό σε λίγους
και εκλεκτούς. Αδρά, ασφαλώς, αμειβομένους και κατ΄απόδοση ελεγχομένους.
IV
.
Η ζημιογόνα λειτουργία του δημόσιου τομέα διαχέει τις αρνητικές
συνέπειες στο σύνολο της Επικράτειας. Σφραγίζει την χώρα ως
ελαττωματική. Η ελαττωματικότης δεν προσελκύει. Υγιείς εγχώριες
δυνάμεις, κεφάλαια – ηθικά και υλικά – μετεγκαθίστανται αλλού, ιδίως,
στην Εν. Ευρώπη. Ο αριθμός των απομακρυνομένων αυξάνει. Η Ελλάς, που
τους διώχνει, αντιστοίχως, φτωχαίνει. Ερωτάται, συχνά, με φιλοκατήγορη
διάθεση και με υποκρισία έκδηλη:
ποίος ο λόγος της φυγής; Η απάντηση είναι και απλή και
καταπελτώδης. Αντιστοιχεί (η απάντηση αυτή), ακριβώς
προς
ό,τι η Χώρα επιδίωξε, με την ένταξή της στην Εν. Ευρώπη, μάλιστα δε και
στην Ευρωζώνη. Αντιστοιχεί, δηλαδή, προς την επιδίωξη στάθμης
πολιτισμού κεντροευρωπαϊκής περιωπής (!!!). Ζήτημα είναι ότι η κρατική
ένταξη έμεινε – ατυχώς – μόνον στα χαρτιά. Έμεινε, δηλαδή, ονομαστική.
Είναι, άρα, και διαρκώς επίφοβη. Αντιθέτως η των Ελλήνων ένταξη είναι
παγίως οργανική. Είναι, γενικώς, επιτυχής. Είναι άρα και αξιοζήλευτη.
V
.
Για μια ακόμη φορά διαμορφώνεται κύμα Αποδήμου Ελληνισμού, ως υπερόρια ελπίς της Ελλάδας.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ", 04/06/2014)