Μπορεί άραγε να φαντασθεί κανείς ποιες
θα ήσαν σήμερα οἱ ἐξελίξεις στήν Μέση Ἀνατολή, σέ περίπτωση πού τό
καθεστώς Ἄσσαντ εἶχε ἀνατραπῆ στήν Συρία;
Ἡ ἀποσταθεροποίησις θά ἦτο πλήρης. Οἱ ἐλπίδες ἀποκαταστάσεως τῆς ἠρεμίας μηδενικές. Μεταξύ δέ τῶν ἄλλων ἀποτελεσμάτων, ἡ ροή τοῦ ἀραβικοῦ πετρελαίου
θά εἶχε σημαντικώτατα περιορισθῆ. Καί ὅλα αὐτά σέ μία χρονική στιγμή κατά τήν
ὁποία ἡ τύχη τῆς ροῆς τοῦ ρωσικοῦ ἀερίου πρός τήν Εὐρώπη
παραμένει πολύ ἀβεβαία.
Διαπιστώνει λοιπόν κανείς τήν
τεραστία ἀποτυχία τοῦ δυτικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος μέ ἀλλεπάλληλες στρατιωτικές καί ἄλλες ἐπεμβάσεις ἔχει προσπαθήσει να διατηρῆ ἰσορροπίες στήν περιοχή αὐτή. Στά θεμέλια τῶν ἐσφαλμένων αὐτῶν πολιτικῶν μπορεῖ νά ἀναγνωρίση κανείς ἀφ’ ἑνός ἰδεοληπτικᾶ σύνδρομα καί ἀφ’ ἑτέρου τήν συνολική προσπάθεια τῶν ΗΠΑ καί τῆς Εὐρώπης νά περιορίζουν τίς δαπάνες
τους.
Αποτέλεσμα εἶναι, σήμερα, οἱ δυνάμεις τοῦ ἐξτρεμιστικοῦ Ἰσλάμ (ἀλήθεια ὑπάρχει καί μή ἐξτρεμιστικό Ἰσλάμ;) νά προελαύνουν μέ τούς Ἀμερικανούς νά ἀντιδροῦν μέ τίς μικρές ἀεροπορικές δυνάμεις πού ἔχουν ἀφήσει στήν περιοχή, οἱ ὁποῖες ἐπιτυγχάνουν περιορισμένης
σημασίας τακτικά πλήγματα στόν ἐχθρό. Την ἴδια στιγμή ὁ πρόεδρος Ὀμπάμα διαβεβαιώνει ὅτι δεν θά ὑπάρξη χερσαία στρατιωτική ἐπέμβασις. Πῶς νά τολμήση ἄλλωστε νά πῆ κάτι διαφορετικό;
Θα έπρεπε νά ἐξηγήση γιά ποιό λόγο οἱ ἀμερικανικές δυνάμεις ἀπεσύρθησαν ἀπό τήν
περιοχή, ἀφοῦ πρέπει νά ἐπανέλθουν! Ἐπιπροσθέτως, κατά τήν μόδα τῆς ἐποχῆς, πού τά
θέλει ὅλα νά κοστολογοῦνται, θά ἔπρεπε νά ἀπολογηθῆ τόσο γιά τίς δαπάνες τῆς ἀποσύρσεως, ὅσο καί γιά αὐτές τῆς ἐπανόδου!
Είναι προφανής ἡ ἔλλειψις μακροπνόου σχεδιασμοῦ καί ἀποτελεσματικῆς διεθνοῦς πολιτικῆς. Ἀλλά δυστυχῶς οὐδείς καί σέ καμμία χώρα τοῦ κόσμου, καλεῖται νά ἀπολογηθῆ γιά αὐτή τήν ἀδυναμία. Εἶναι μία παθογένεια καί αὐτή τοῦ διεθνοῦς συστήματος, το ὁποῖο ἀποδεικνύεται
ἀνίκανο, ἀκόμη καί νά ἀντιδράση στίς καταστάσεις πού ἀναδύονται. Ἀκόμη καί νά διορθώση τά «περυσινά
του λάθη», κατά τήν διάσημη ἔκφραση τοῦ Φόρεϊν Ὄφφις, τό ὁποῖο σέ αὐτήν την ἔκφραση συνόψιζε τίς δυνατότητές
του, ἀκόμη καί τις ἐποχές τῆς βρεταννικῆς παντοκρατορίας.
Το θέμα εἶναι, τί μπορεῖ νά γίνη τώρα. Πυλῶνες σταθερότητος παραμένουν ἡ Αἴγυπτος καί τό Ἰσραήλ. Ἔστω με τήν κατάσταση πού ἐξελίσσεται στήν Γάζα. Ἡ ὁποία πάντως ἐπιβεβαιώνει ὅτι οἱ σημαντικές ἀραβικές χῶρες δεν ἔχουν πρόθεση νά θίξουν τό κράτος
τοῦ Ἰσραήλ. Κάποιες ὅμως ἀπό αὐτές στηρίζουν τούς τζιχαντιστές
στόν πόλεμο τόν ὁποῖο διεξάγουν. Καί βέβαια σέ αὐτή τήν κατηγο-
ρία δέν ἐντάσσεται τό Ἰράν, τό ὁποῖο περιορίζεται σέ μία ρητορική μέ σταθερή προσπάθεια νά μήν
διαταραχθῆ ἡ προσπάθεια ἐπαναπροσεγγίσεώς
του μέ τίς ΗΠΑ.
Είναι χώρες πού φαινομενικῶς πρόσκεινται στήν Δύση καί οἱ ὁποῖες ἐξαρτῶνται ἀπό αὐτήν, τόσο γιά την εὐημερία τους ὅσο καί γιά τήν ἀσφάλειά τους. Ὅπως ἀκριβῶς, ἡ πλέον φιλική χώρα γιά τίς ΗΠΑ ἦταν τό Πακιστάν, τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία ὑπέθαλπε τό καθεστώς τῶν Ταλιμπάν στό Ἀφγανιστάν.
Δυνατότητες νά πιεσθοῦν αὐτές οἱ χῶρες ὑπάρχουν.
Ἐνδεχομένως μία τέτοια πολιτική θά
ἀπαιτήση βραχυπρόθεσμες θυσίες
κάποιων οἰκονομικῶν συμφερόντων. Κυρίως ὅμως θά ἀπαιτήση ἀποφασιστικότητα. Καί ἡ παροῦσα Κυβέρνησις τῶν ΗΠΑ, δέν δείχνει νά ἔχη διάθεση νά την ἐπιδείξη. Προτιμᾶ νά προσποιεῖται ὅτι δέν ἀντιλαμβάνεται τίς πραγματικές
προθέσεις κρατῶν, τά ὁποῖα μέσα στον αὐταρχισμό πού
διακρίνει τά καθεστῶτα τους, ἀποτελοῦν τό λίκνο καί τήν τροφό τῆς ἰσλαμικῆς ἀπειλῆς. Καί τά ὁποῖα οὐδόλως
θίγονται ἀπό τίς περιορισμένες ἐπιθέσεις τῶν μαχητικῶν τοῦ ἀεροπλανοφόρου «Τζώρτζ Μπούς».
Είναι δηλαδή τό καθεστώς τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας λιγώτερο αὐταρχικό ἀπό ἐκεῖνα τοῦ Σαντάμ Χουσεΐν, τοῦ Καντάφι ἤ τοῦ Ἄσσαντ; Ἀπεναντίας καί, ὅσο ἡ ἀμερικανική
πολιτική ἐθελοτυφλεῖ ἀπέναντί του, ἀποδεικνύεται
πολύ πιό ἐπικίνδυνο ἀπό αὐτά. Ὑπάρχουν ἀκόμη οἱ ἐγγενεῖς διαφορές ἀνάμεσα στίς σέκτες τῶν μουσουλμάνων, τίς ὁποῖες οὐδέποτε ἐκμεταλλεύθηκε ὁ δυτικός κόσμος, πρός ὄφελος κάποιας ρεαλιστικῆς πολιτικῆς.
Το αποτέλεσμα τό ζοῦμε. Καί ἐνδεχομένως θά δοῦμε καί χειρότερα ὅταν ἀρχίσουν νά σφίγγουν οἱ στρόφιγγες τοῦ πετρελαίου.