Σπάνια οι προσωπικές
σχέσεις ηγετών χωρών γίνονται πρωτοσέλιδο
θέμα στις εφημερίδες. Κι όμως, οι σχέσεις
των Ομπάμα και Νετανιάχου έχουν
χειροτερεύσει τόσο πολύ -ποτέ δεν ήταν
χειρότερες- που αποτελούν θέμα εκτενών
αποκαλυπτικών ρεπορτάζ στις μεγάλες
αμερικανικές εφημερίδες.
Για
παράδειγμα, Αμερικανοί αξιωματούχοι
δήλωσαν στη χθεσινή «Wall Street Journal» πως
«έχουν πλέον πειστεί ότι ο Νετανιάχου
και η ομάδα του της Εθνικής Ασφάλειας
είναι απερίσκεπτοι και αναξιόπιστοι».
Από
την άλλη μεριά, Ισραηλινοί αξιωματούχοι
μιλώντας στην ίδια εφημερίδα χαρακτηρίζουν
τον Ομπάμα και την ομάδα του «ως αδύνατους
και αθώους».
Μέχρι εκεί έχουν φτάσει
τα πράγματα. Το Ισραήλ απολαμβάνει μία
χωρίς προηγούμενο προνομιακή σχέση
στην αμερικανική κοινωνία και πολιτική
ζωή. Είναι τέτοια η επιρροή του Ισραήλ
στις ΗΠΑ που φαίνεται να ξεπερνά ακόμα
και αυτή της κυβέρνηση του τόπου.
Είναι
γι’ αυτό τον λόγο που ο Νετανιάχου δεν
φαίνεται να πολυ-ανησυχεί για την
ψυχρότητα στις σχέσεις του με τον
Ομπάμα.
Ασκεί μεγαλύτερη επιρροή,
στο θέμα αυτό, στο Κογκρέσο από ό,τι ο
Ομπάμα. Αυτή είναι δύναμη. Κι όμως, η
κατάσταση αυτή δεν εξυπηρετεί τα
συμφέροντα κανενός από τα δυο μέρη. Και
μακροχρόνια μπορεί να βλάψει το
Ισραήλ.
Ωστόσο, σε ένα γενικότερο
επίπεδο, η κατάσταση αυτή εκπέμπει μια
αρνητική εικόνα με δυσμενείς επιπτώσεις
για την Αμερική και για τις δυνατότητές
της να επηρεάσει τις εξελίξεις στη Μέση
Ανατολή.
Είναι τραγικό, για παράδειγμα,
ότι οι συνομιλίες για την εκεχειρία
μεταξύ των Ισραηλινών και της Χαμάς
διεξάγονται στο Κάιρο με μεσολαβητές
τους Αιγύπτιους αντί τους Αμερικανούς,
όπως γινόταν μέχρι τώρα.
Η Αμερική
έχει και άλλα συμφέροντα στη Μέση
Ανατολή, πέρα από το Ισραήλ, όσο σημαντικό
και αν είναι -και ασφαλώς είναι- τα οποία
δεν είναι δυνατόν να τα αγνοήσει.
Πέρα
από τον Αραβικό Κόσμο, είναι και το Ιράν,
το οποίο αποτελεί μια μεγάλη σε πληθυσμό,
ιστορική και στρατιωτικά ισχυρή δύναμη,
η οποία παίζει ηγετικό ρόλο στην άμεση
περιοχή της. Η απομόνωση του Ιράν για
δεκαετίες, μετά την κατάληψη της
αμερικανικής πρεσβείας πριν 40 χρόνια
δεν έχει οδηγήσει πουθενά. Αντίθετα, το
Ιράν αποτέλεσε πηγή προβλημάτων για
τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της.
Η
αλλαγή πολιτικής του Ομπάμα έναντι του
Ιράν, στο θέμα που αφορά την κατασκευή
πυρηνικών όπλων από αυτό, δεν τον
κατέστησαν προσφιλή στα μάτια του
Νετανιάχου. Είναι όμως η σωστή πολιτική.
Τουλάχιστον ας τους δώσουν την ευκαιρία,
μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Ηδη
τα οφέλη της συνεργασίας τους είναι
ορατά και σημαντικά:
Είναι, για
παράδειγμα, η συνεργασία ΗΠΑ-Ιράν που
εξανάγκασε τον Αλ-Μαλίκι σε παραίτηση.
Είναι
η συνεργασία Ιράν-ΗΠΑ που ενισχύει τους
Κούρδους στη μάχη που δίνουν κατά των
κοινών εχθρών, των ισλαμιστών, σύμφωνα
με το χθεσινό πρωτοσέλιδο θέμα της
«WSJ».
Κι αυτό δεν συμφέρει μόνο
τις ΗΠΑ. Συμφέρει και το Ισραήλ.
(Εθνικός Κήρυξ)