Πεμ, 14 Μαΐου 2015 - 10:29
Από τα πιο συγκλονιστικά εμφυλιοπολεμικά κεφάλαια της βυζαντινής περιόδου, η Εικονομαχία θυμίζει κι αυτό στους σύγχρονους αναγνώστες: πόσο απάνθρωποι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι, κι οι όμαιμοι, ομόθρησκοι, εις το όνομα (και) της πίστης. Εν συντομία: τον όγδοο αιώνα, δύο Ισαυροι αυτοκράτορες, ο Λέων Γ΄ και ο γιος του Κωνσταντίνος Ε΄ (Κοπρώνυμος για τους πικρόγλωσσους αντιπάλους), δρώντας κυρίως με πολιτικά κίνητρα που στόχο είχαν τη μείωση ισχύος των μοναχών και της επιρροής τους στον λαό, επιχείρησαν μια –κατ’ αυτούς– μεταρρύθμιση. Πρωτόπλαστοι εικονοκλάστες, αρχικώς κρέμασαν τις εικόνες ψηλότερα, κατόπιν οι εικόνες καταστρέφονταν και η πολυπληθέστατη μοναστική τάξη υπέστη άγριο διωγμό αφού με ακολουθητέες πρακτικές άλλων, βάρβαρων λαών, σχεδόν ξεριζώθηκε. (Charles Diehl, Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας)